Ingezonden: Het “speciale” kind binnen het huidige schoolsysteem

eenzaam maar toch niet alleen

MAASSLUIS | Een van onze lezers heeft er lang over nagedacht om een ‘ingezonden stuk’ te schrijven, omdat het een stukje privé bloot geef. Toch is de stap nu gezet met de hoop dat het veel aandacht krijgt via Maassluis.nu. Met dit stuk wil deze lezer graag aandacht vragen voor de “speciale” kinderen in Maassluis en het huidige schoolsysteem.

Er is hoop dat het herkenning geeft voor ouders, want deze voelen zich als ouder namelijk best vaak alleen in staan. Misschien dat het wat losmaakt.

Gezien de gevoeligheid van het onderwerp, respecteren wij het verzoek om dit stuk anoniem te plaatsen. In het kader van wet AVG heeft iedereen die daarom vraagt het recht op anonimiteit. Wij passen dit maar in een enkel geval toe, mist wij de echte naam van de inzender kennen.

Toen ons kind geboren werd, had ik verwachtingen, verwachtingen waarvan ik altijd tegen mijn ouders had gezegd dat ik die nooit zou hebben. Ik verwachtte dat mijn kind naar de basisschool zou gaan, daarna middelbaar onderwijs, mbo en dan uit zou stromen naar een leuke baan.

Op de basisschool in groep 1 bleek dat er iets aan de hand was, zijn taal ontwikkelde niet goed en zijn motoriek was matig. Op school werd overleg gepleegd in ‘het ondersteuningsteam’ waar wij als ouder bij mochten zitten. In overleg zijn er toen allerlei testen gedaan, waaruit bleek dat hij niet het “doorsnee schoolkind” was en extra hulp nodig had. Dan was voor ons als ouder best even slikken, want wat nu? Gaat het met de hulp wel goed komen? Daar gingen we destijds wel vanuit.

Voordat de extra hulp kon starten was het halverwege groep 2, want je komt bij sommige instanties op een wachtlijst. Hij kreeg ambulante begeleiding en remedial teaching 2x 45 min in de week. Daarnaast kreeg hij 1x per week logopedie en fysiotherapie. Dit ging goed tot we er als ouder achter kwamen, na wat schooljaren, dat er een groot deel valt en staat met welke leraar of lerares je hebt.Hoe gaat die met je kind om en lukt het de leraar/lerares om jouw kind les te geven op zijn niveau? En hoe pakt de school in het algemeen het ‘onderwijs op maat’ aan voor jouw kind?. Om het half jaar was er ‘het ondersteuningsteam’ dat dan bekeek hoe het met hem ging en waar er nog aanpassingen nodig waren. Er was bij het laatste overleg van het  ‘ondersteuningsteam’ geconstateerd dat het op school niet goed met mijn kind ging. Zijn begeleidingsplan werd aangepast en we zouden het een half jaar aankijken hoe het zou gaan.

Mijn kind begon angst voor school te ontwikkelen, het ging met de huidige begeleiding niet beter en de leraressen voor de klas wisten niet hoe ze met hem om moesten gaan.

Het gezin ging eronder lijden. Zelfs zover dat ik zelf als moeder buiten de disciplines om op een Sbo ben gaan kijken. Mijn kind is uiteindelijk overgestapt na 2 maanden, naar het Sbo: 15 kinderen in 1 klas met een leraar en een klassenassistente, het ging goed met hem op school, eindelijk. Zijn schoolresultaten waren goed. Eens in de zoveel tijd komen de testen weer voorbij, want daar blijven ze in het onderwijs toch wel dol op bij “speciale” kinderen.

Prima die testen, maar als ouder (tenminste in mijn geval) blijft het moeilijk om telkens te horen dat hij niet de gemiddelde scores behaald maar eronder valt. Je wilt eigenlijk niet dat je kind “een stempel” heeft, je wilt dat je kind geaccepteerd wordt zoals hij is en mee kan draaien in het “normale leven”. Je kind is beperkt en als dat wordt verteld door disciplines, dan pink ik als moeder toch even een traantje weg. Want veel vragen spoken door mijn hoofd: Hoe ziet zijn toekomst eruit? Zullen mensen hem helpen die in de toekomst op zijn pad komen zoals bij een baan? Kan hij ooit op zichzelf wonen? Kan hij zijn rijbewijs halen?

Mijn kind is nu bijna klaar met de basisschool en dus ben ik me suf aan het zoeken naar een nieuwe passende school, mijn kind valt met zijn casus dus tussen wal en schip. Het ondersteuningsteam komt weer om de hoek en de vele gesprekken gaan weer beginnen.

Als er dan een school uitkomt, dan nog hopen dat de school hem wilt accepteren, want tja zo makkelijk is dat niet. Basisscholen mogen immers ook “speciale” kinderen weigeren is mijn ervaring en dit gebeurt dan ook, met uiteenlopende redenen, waarvan sommige redenen tenenkrommend zijn.

We willen gewoon dat ons kind ergens bij hoort, dat is toch niet teveel gevraagd?