MAASSLUIS | De schrijfwedstrijd in het kader van de Week van de Cultuur 2019 werd georganiseerd door de Bibliotheek MM en had als thema “Onverwachte ontmoeting”. Irma Moekestorm was de verrassende winnares.

De jury bestond uit Trudie Werner (Bibliotheek MM), Onno Huiberts (Boekhandel Keizerrijk) en Jelle Ravestein (Stadsdichter). Zij waren plezierig verrast over de kwaliteit van de inzendingen. Het was dan ook een lastige taak om een winnaar te kiezen. De verhalen waren heel verschillend. Het oordeel van de jury over het winnend verhaal: “De toegankelijkheid, de vlotte schrijfstijl en de herkenbaarheid van het verhaal met een mooie echt onverwachte wending met een onderliggende boodschap charmeerde ons het meest.”

Onderstaand haar winnend verhaal dat wij graag integraal plaatsen.

 

Face to face

Duimpje omhoog.
Duimpje omhoog.
Duimpje omhoog … O nee, toch niet! Dit is een verdrietig bericht. De kat van Els moest een kleine ingreep ondergaan. Wat zit hij er zielig bij met die grote kap om zijn kopje. Dat arme beest. Snel verander ik het blauwe duimpje in een snikkende smiley. Straks denkt Els nog dat ik het echt leuk vind. Dat zou wat zijn. Ik typ voor de zekerheid nog onder het bericht: Die arme stakker, trakteer hem maar op een lekker visje van de markt.

Els, wat heb ik haar lang niet gezien … Ik ben precies op de hoogte van haar doen en laten, dat wel. Allemaal dankzij Facebook. Maar ja …

Duimpje omhoog.
Duimpje omhoog.
Reclame. Reclame.
Snel scroll ik verder.
Duimpje omhoog.

Een foto van een stralende Sara met Senna. Die twee zijn onafscheidelijk. Ik zoom de foto uit. Wat is het toch een knappe meid, die kleindochter van mij. Waarom plaatst ze deze foto? Look at me, meldt ze bij de foto. Verder niets. Nieuwsgierig lees ik de reacties er onder.

Ene Yvonne schrijft: Stralend!

En Sjoerd: Kappertje?

Frank: You go girl

Myra: Knappie

Iris: Mooierd

Manon: Snel een wijntje doen!

Karen: Kusje voor Senna x

Ik ken geen van deze ‘vrienden’ en met al die losse kreten kan ik niets. Heeft ze haar rijbewijs, een nieuwe baan of misschien een vriendje? Ik heb werkelijk geen idee. Ik heb haar al zo lang niet gezien en Anneke, haar moeder, heeft niets over Sara gezegd.

Het was Sara die mij een paar maanden geleden had geholpen om een Facebookprofiel aan te maken.

‘Leuk joh, oma! Dan ziet u nog eens wat en bent u altijd op de hoogte,’ spoorde ze me nog eens extra aan toen ze mijn tegenzin bemerkte. Ik stond ook echt onwillig tegenover die nieuwerwetse fratsen, maar zij maakte al een profiel aan en vrijwel meteen vlogen de vriendschapsverzoeken me om de oren.

‘Kijk nou,’ riep Sara. ‘Oom Sander wil vrienden worden. Zal ik maar direct bevestigen?’

Zo ging het nog even door en voor ik het wist, was ik al bevriend met een dertigtal mensen. Een weeig gevoel doortrok me.

‘Wat moet ik daar nou mee?’ vroeg ik, bijna wanhopig. Ik voelde me zo onzeker. Ik wist niet eens hoe ik de pagina moest opstarten.

Maar Sara was niet meer te stoppen. Enthousiast toonde ze me hoe het werkte. Ze maakte een foto van mij en plaatste die op mijn profiel. Meteen maakte ze een ‘selfie’ van ons samen en plaatste het in een nieuw bericht. Daarna vulde ze bedreven mijn biografie in.

‘Weet je wat gaaf is? U kunt ook contact maken met uw familie in Amerika. Kijk maar, neef Andrew zit er ook op.’

En daar ging weer een verzoek. ‘Zelfs tante Betty heeft een profiel. Kijk joh, leuk!’

Ze liet me het profiel van mijn zus zien, die al jaren in Atlanta woont. Ze scrolde langs haar berichten en foto’s en toen … toen werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld.

‘Stop eens,’ riep ik, ‘niet zo snel. Wat was dat voor foto?’

Sara scrolde terug. Ik keek naar Betty met een kindje op schoot.

‘Ach, wat schattig!’ Sara las de tekst onder het bericht voor. ‘Het is de nieuwste aanwinst van de familie, het tiende kleinkind van tante Betty.’

Ik bekeek de foto eens goed. Wat was het fantastisch om mijn zus zo te zien met haar jongste kleinkind.

‘Zie je wel oma, echt leuk, hè?’

‘Ja kindje, dat is inderdaad erg leuk,’ gaf ik schoorvoetend toe.

‘Kijk, daar bovenin zit een belletje. Dat geeft aan dat er een nieuw bericht is.’

Ze klikte op het belletje.

‘Wauw, oma! U heeft een reactie op onze foto samen! O nee, al drie zelfs!’

Aandachtig las ik de berichtjes onder de foto.

Hé oma, wat hip zeg, welkom bij de club. Heeft Saar u zo gek gekregen? Dat was Joris, de broer van Sara.

Welkom Ans en wat een leuke foto van jullie.

Twee mooie dames!

‘Op deze manier kunt u dus met iedereen contact hebben, zonder dat u de deur uit hoeft,’ zei Sara opgewekt.

© CRM

© CRM

Terwijl ik naar de keuken loop om koffie te halen, moet ik Sara gelijk geven: ik ben al helemaal thuis op Facebook met meer dan honderd ‘vrienden’. Trouw volg ik hen. Ik strooi rijkelijk met likes en smileys en af en toe voeg ik een aardige opmerking toe. Het is leuk om te zien wat iedereen zoal uitvoert, hoewel het bijna alleen maar foto’s van blije mensen zijn die gedeeld worden evenals alleen de succesverhalen. Dat maakt dat ik me er ook weleens wat neerslachtig door voel. Al die vrienden doen maar gezellige dingen, terwijl ik de deur bijna niet uitkom.

Op mijn verjaardag, een paar weken terug, stroomde mijn tijdlijn over van de felicitaties. Dat was een wonderlijke gewaarwording: hoe wisten zoveel mensen ineens dat ik jarig was? Ik vond het erg bijzonder en voelde me vereerd, totdat ik me realiseerde dat de gebruikelijke verjaardagskaarten dit jaar niet op de deurmat lagen en dat ook mijn telefoon niet gegaan was. Zelfs van Joris en Sara was er alleen een felicitatie via Facebook. Nu ik er eens over nadenk, zijn ook hun spontane bezoekjes tussendoor de laatste tijd enorm teruggelopen. Wat mis ik dat, die onverwachte momentjes die mijn dag kleurden. De keer dat Sara mijn profiel aanmaakte, was de laatste keer dat we elkaar zagen en spraken. We communiceren nu met elkaar via datzelfde medium, maar dat is zo anders. En dat … dat knaagt aan me. Die foto maakt me daar ineens van bewust. Nog niet zo heel lang geleden wist ik alles van haar … en nu? Ik voel me onrustig, waarom weet ik niet precies.

Ik installeer me met mijn kopje koffie en mijn tablet op de bank en kijk nog eens naar het bericht van Sara. Er zijn nog veel meer reacties bijgekomen. Niet gek natuurlijk, want het is een heel mooie foto, maar het blust mijn onrust niet. Zal ik Anneke bellen? Nee, dat maar niet. Het is trouwens Anneke’s werkdag vandaag. Ik probeer via Messenger contact te krijgen met Sara. Meestal reageert ze daar snel op, maar vandaag niet. Nog eens bestudeer ik de foto. De foto is gemaakt op het bankje, hierachter in het park, maar niet vandaag of gisteren. Het is al een paar dagen kil en somber weer. Op de foto schijnt overduidelijk de zon en aan haar zomerse kleding te zien was het een warme dag. Een oudere foto dus, van een paar weken geleden. Waarom plaatst ze die dan vandaag? En dan ook nog met die opmerking ‘Look at me’? Dan weet ik ineens wat me te doen staat. Ik pak mijn jas van de kapstok en mijn wandelstok. Het parkje is niet ver weg, dat lukt me nog wel. Sara is er vaker rond deze tijd.

Op het bankje zit een inelkaar gedoken figuurtje. Ernaast danst een vrolijk hondje. Senna blaft en springt als ze me ziet. Maar ik heb alleen maar oog voor het meisje op het bankje. Ik leg mijn hand op haar schouder en geschrokken draait ze zich om.

‘Oma!’ roept ze opgelucht.

Ik schrik van haar gezicht. Het ziet rood en is nat van de tranen.

‘Look at me, schreef je onder de foto,’ zeg ik. ‘Maar een foto is slechts een momentopname. Nu pas kan ik je echt zien. Nu pas kan ik zien dat het helemaal niet goed met je gaat. Je oude oma houd je niet zomaar voor de gek!’

‘Inderdaad, oma, het gaat niet echt heel goed met me … Maar ik durfde niet naar u toe te komen.’

‘Je durfde niet?’ Niet begrijpend kijk ik haar aan.

‘Nee, ik durfde niet. Ik ben al zo lang niet bij u geweest, zelfs niet op uw verjaardag. Maar weet u, ik mis ons contact, onze diepgaande gesprekken en nu het niet goed met me gaat, realiseer ik me dat pas. Wat erg, hè? Ik schaam me diep.’

Voorzichtig gluurt ze naar me. Ik glimlach naar haar.

‘Maar ik ben zo blij dat u er nu bent!’

‘Kom kind, kom met me mee naar huis. Dan praten we. Het is nog niet te laat.’

Irma Moekestorm


© WoordKunst

Klik&Bezoek WoordKunst

Redactie Kunst&Cultuur

Redactie Kunst&Cultuur

Cultuurredactie | Publiceert cultuur gerelateerde onderwerpen, zoals literatuur, optredens, voorstellingen, exposities en culturele evenementen.

10 Reacties

  1. Kim Vermeulen
    3 juli 2019 at 15:00

    Wat een mooi stuk Irma!!! Prachtig!! Gefeliciteerd met je eerste prijs!! En terecht!! Xxx

    • Irma Moekestorm
      3 juli 2019 at 17:08

      Leuk om te horen, Kim! Bedankt!

  2. Carla Brouwer
    3 juli 2019 at 11:44

    Hoi Irma gefeliciteerd met de eerste prijs, het is idd een herkenbaar en goed verhaal. Mijn ontmoeting is ook op een bankje. Succes met je volgende verhalen,

    Carla (derde prijs)

    • Irma Moekestorm
      3 juli 2019 at 17:09

      Dankjewel! Ik ben erg benieuwd naar jouw verhaal, Carla!

  3. Yvonne ligthart
    3 juli 2019 at 11:42

    Mooi geschreven en echt van deze tijd en xo herkenbaar

    • Irma Moekestorm
      3 juli 2019 at 17:09

      Dankjewel, Yvonne! Leuk om te horen!

  4. Anita
    3 juli 2019 at 10:54

    Wie waren de andere prijswinnaars?

    • 3 juli 2019 at 12:06

      die twee volgen de komend twee dagen

    • Anita
      3 juli 2019 at 12:28

      Ah, dank u wel, dat is een leuk vooruitzicht.

    • Irma Moekestorm
      3 juli 2019 at 17:10

      Helemaal mee eens, ook ik ben reuze benieuwd naar de andere verhalen!