Opinie: Armoede is een keuze, zegt deze burgemeester

---

Eerder deze week schreef Yvonne Boeckx een steengoeie column over de torenhoge inflatie met de strekking ‘als je arm bent, blijf je arm’. Onlangs hoorde ik de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema uitspraken doen waarvan ik dacht hier spreekt iemand met een volle portemonnee die niet begrijpt hoe het is om  met een lege portemonnee te moesten leven. 

“Wij kunnen als gemeenten ook niet alles, onze financiën zijn niet eindeloos. Dus dan kom je inderdaad uit op vermogende Amsterdammers, en bedrijven, waar wel veel geld is. Eigenlijk vind ik het heel erg goed, dat als we accepteren dat er toch armoede is, en helaas is die er, dan vind ik het heel goed dat Amsterdammers onderling solidair zijn.”

Aldus de burgemeester van Amsterdam in een recente tv-uitzending.

█ Omdat deze burgemeester pretendeert links te zijn schrok ik van haar uitspraken.  

Ten eerste omdat burgemeester Halsema kennelijk vindt dat we moeten accepteren dat “armoede er nou eenmaal is”. 

Alsof armoede niet het gevolg is van politieke en bestuurlijke keuzes, van zowel het Rijk als gemeenten.

Keuzes waar we allemaal, en zeker degenen met invloed, tegen zouden moeten protesteren. Want armoede in zo’n welvarend land is niet normaal, en het gelaten accepteren ook niet.

Het tweede zorgelijke aan de uitspraken van de burgemeester, vind ik dat ze het toejuicht als Amsterdammers die met armoede kampen afhankelijk worden van de liefdadigheid van rijke medeburgers. Eén van de problemen van geld is dat degenen die er veel van hebben macht krijgen over medemensen. Dat is een ongezonde situatie, voor beide partijen. Liefdadigheid kan bovendien averechts uitpakken en armoede in stand houden, want hoe meer rijke weldoeners de gaten voor armen dichten, hoe minder urgent het voor land- en gemeentebestuurders kan worden om hier verantwoordelijkheid voor te nemen.

En toch is dat wat nodig is. Want een deel van de mensen in onze samenleving krijgt -of neemt!- te veel, en een ander deel krijgt – onterecht en oneerlijk – te weinig. Vervolgens dwingen we degenen die we eerst structureel te kort doen, in situaties waarin ze steeds opnieuw dankbaar moeten zijn voor tijdelijke lapmiddelen. Zo maak je mensen klein. Het kan heel vernederend zijn om je bankafschriften te laten beoordelen door een betaalde professional van een buurtteam die vervolgens gaat bepalen of je arm genoeg bent om klant te mogen worden van de voedselbank.

Er zijn allerlei initiatieven om armoede te bestrijden, en personen en bedrijven kunnen als sponsor de sier maken. Een groeiend aantal betaalde krachten werkt in de armoede- en liefdadigheidsindustrie. In Nederland is een situatie ontstaan waarin we ontzettend veel tijd en geld besteden aan armoedebestrijding, terwijl de arme mensen arm, machteloos en vaak ook kansloos blijven. Structurele maatregelen die ongelijkheid verkleinen en de laagste inkomens verhogen zijn humaner, effectiever, en waarschijnlijk ook een stuk goedkoper dan liefdadigheid en dure pleisters plakken. 

Wie de schoen past trekt hem aan. Om de armoede daadwerkelijk op te lossen is niet alleen de Rijksoverheid maar ook het college van B&W in Maassluis aan zet.

Met vriendelijke groet,

Desiree van Doremalen

---