Stadsgedicht: Bijna niemand

Bijna niemand
Naar het schijnt zou er een huis zijn,
op het oog niet zo apart.
Maar de schijn blijkt er juist schoner,
want het leeft daar naar het hart.
Bijna niemand weet hoe mooi het is,
behalve zij die voelen.
Die weten wat daarbinnen speelt.
Die al het moois bedoelen.
Bijna niemand weet hoe mooi het is,
maar die twee, de drie, het dier.
Die weten niet van beter,
maar zijn liefde en plezier.

Alleen zij weten hoe mooi het is.
Alleen zij kunnen beamen:
het zijn de klank, de geur, het ritme.
Het gaat verder dan hun samen.
Het is de schoorsteen op het dak,
waaruit soms tranen stomen.
Het zijn de luikjes voor het zwart,
die merries nachten laten dromen.
Het zijn de minder gave vlekken,
de beschutting van het dak.
Dat – ook al zou het lekken –
wordt bezien met groot gemak.

Bijna niemand weet hoe mooi het is.
Het is er zuiver puur.
Een eenheid die goud meer waard maakt
en zelfs een stuiver duur.
Bijna niemand weet hoe mooi het is.
Het is met goud omrand.
Maar het mooiste, nee, dat zie je niet.
Dat is de binnenkant.
Die brengt het licht naar buiten,
in elk donker houdt het stand.
Want daar waar een hart twee hoofden heeft,
neemt het liefde bij de hand

De stadsdichter schrijft op eigen initiatief of op uitnodiging over zaken in de gemeente Maassluis. In deze rol is de stadsdichter 2 jaar ambassadeur voor Maassluis en dichterscafé WOORDKUNST met het dichterlijk woord. Bedrijven en instanties kunnen de stadsdichter uitnodigen om voor een speciale gelegenheid een gedicht te schrijven en voor te komen dragen. Uiteraard hoeft de dichter niet op elke verzoek in te gaan.