Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Ik heb een hekel aan fietsen. Niet een klein beetje, nee een gruwelijke pesthekel! Altijd al gehad. Van kinds af aan al. Misschien komt het door het feit dat wij vroeger geen auto hadden en dus alles op de fiets moesten doen. Misschien door het feit dat mijn fietsen vroeger nog net niet uit elkaar vielen van ellende? Het was zelfs zo erg dat we een oude fiets van mij, met sleutel en al, bij het station hadden gezet. Om er iemand anders “gelukkig” mee te maken. Dat waren immers nog tijden van vóór Marktplaats en Facebook weggeefhoeken. Maar weken later stond dat ding er nog. Niemand wilde het kreng hebben.
Toen ik 16 werd, kocht ik direct een brommer. De eerste keer dat ik weer op een fiets stapte was letterlijk 17 jaar later. In de 7 jaren die daarop weer volgden zijn het aantal ritjes op de fiets op twee handen te tellen. Ik heb zelf niet eens een fiets. Dus elke keer wanneer ik wil fietsen, of eigenlijk moet fietsen, dan moet ik er eentje lenen. En ja, ik moet fietsen. Niet voor mezelf, maar voor mijn dochter. Doordat ik nooit fiets, heeft zij ook nauwelijks “kilometers in haar benen”. Dat terwijl ze wel over een jaar naar de middelbare school gaat.
Een ijsje halen
Dus deze week, in de eerste week van de vakantie, leek het mij een goed idee om op de fiets een ijsje te halen. Gewoon in het centrum. Ik leende de fiets van een vriendin en we gingen op pad. We waren de wijk net uit en ik had al spijt. Ondanks dat we netjes op het fietspad fietsten, kreeg ik meer het idee dat we op een hindernisbaan waren beland. De stenen stuiterden onder de banden. De vering van de geleende fiets kon al dat gehobbel-de-bobbel duidelijk niet aan. Mijn niet bestaande kont deed al zeer voor we überhaupt halverwege de route waren. Niet alleen mijn kont kon al die losliggende stenen niet waarderen, het was ook nog eens een aanslag op mijn hart. De halve weg besteedde ik aan het roepen van zinnen als “Pas op/ kijk uit/ voorzichtig/ let op”. Niet omdat mijn dochter niet goed kan fietsen, maar omdat ik haar in mijn hoofd al door de lucht zag vliegen. Een verkeerde beweging met die losse tegels en je wordt gelanceerd.
Fietsers afstappen
Tot twee keer toe passeerden we een bord met de mededeling: Fietsers afstappen. Leuk, maar er nergens was er een bord te bekennen dat we weer verder konden fietsen. Dus namen we de proef maar op de som door enkele meters verder weer op de fiets te stappen. Dit was immers bedoeld om mijn dochter te laten oefenen met fietsen. Lopen gaat haar prima af. Op de halve route waren de fietspaden zo slecht dat ik mijn hart vast moest houden. Hoe kan het dat de fietspaden in Maassluis er zo slecht aan toe zijn? We zijn een fietsland. We doen alles op de fiets (uitzonderingen zoals mijzelf daargelaten). Maar in plaats van een ontspannen ritje, moet je bidden dat de tegels je niet lanceren. Je kont is aan het einde zo gebutst van alle hobbels dat je dagenlang een actieve herinnering hebt aan de korte tocht.
Kom op Gemeente Maassluis!
Dit moet anders kunnen. En kom alsjeblieft niet met de mededeling dat dit door de droogte komt. Dit is duidelijk geen probleem van de laatste maanden. Dit is gewoon jarenlang achterstallig onderhoud. Alleen een bord plaatsen is niet genoeg. Je moet er dan vervolgens ook wel voor zorgen dat het probleem opgelost wordt. Dat het veilig is om te gaan fietsen. Niet dat je het idee hebt dat je op een soort levensgevaarlijke hindernisbaan bent beland.
Langzaamaan worden de wegen in Maassluis aangepakt. De Uiverlaan heeft nu een breed fietspad, wat natuurlijk heel fijn is. Maar daar moet je nog wel zonder kleerscheuren zien te komen. Dit weekend ligt de Dr. Albert Schweitzerdreef open. Maar wanneer gaan jullie de fietspaden aanpakken? In jullie mobiliteitsvisie staat immers: “Het vinden en stimuleren van duurzame en schone alternatieven zijn van groot belang. Het bevorderen van fiets- en openbaarvervoergebruik staat centraal.” Dan moeten jullie er natuurlijk wel voor zorgen dat de fietspaden veilig zijn. Is dat nu echt teveel gevraagd?
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 450 lezers Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
4 Reacties
Al met al is het in heel Maassluis een probleem om normaal te kunnen fietsen. En dat bord afstappen staat er al weken en er gebeurt gewoon helemaal niets. Er zijn ook mensen die dus niet af kunnen stappen wat moeten die dan doen als ze dat bord tegen komen? Denk aan al die duo fietsen die er momenteel rijden in Maassluis. De bij rijders op deze fiets kunnen vaak niet zelfstandig een stuk lopen. Er wordt af en toe een stukje gerepareerd, maar er is gewoon meer nodig.
Helga , helemaal met je eens. Ik ben wel een fervent fietser en Maassluis is voor mij een rampgebied. Vol met gedateerde slecht onderhouden tegelpaden met veel losliggende tegels door heel de stad.. Maassluis is echt bezig om de slechtste fietsstad van Nederland te worden of misschien wel te blijven. Op een vraag in de gemeenteraad waarom bij het asfalteren van autowegen, zoals Rozenlaan, Mozartlaan en Schweizerdreef niet gelijk de fietspaden geasfalteerd werden zei wethouder Evers dat er prioriteiten gesteld moesten worden. Nou de prioriteit ligt voor deze wethouder duidelijk bij de automobilist. Terwijl het achterstallig onderhoud van fietspaden enorm is met als gevolg gevaarlijke en oncomfortabele situaties. .Benieuwd of de gemeenteraad nu doorpakt en de wethouder opdracht geeft om het asfalteren van fietspaden voortvarend te hand te nemen.
Zo ook met het fietspad bij de Albert Schweitzerdreef. Daar fiets ik nu vaak op de weg ipv het fietspad. De gemeente gooit af en toe een schepje zand tussen de tegels, maar dat is water naar de zee dragen of kan ik beter zeggen, zand naar de Sahara.
Loop ook eens op de rozenlaan richting Lijnbaan en een stukje langs excelsior veld. Levensevgaarlijk voetpad rozenlaan, als je met rollator loopt, of met buggy en niet te vergeten stepjes en kinderfietsjes, .