Column(288): De hoofddoek

Wie ook maar een beetje de politiek op dit moment volgt, kan het niet ontgaan zijn. De discussie omtrent de hoofddoek.
De linkerhoek die schade en schande spreekt over berichten uit het verleden. De rechterhoek die uithaalt omdat ze voor racist uitgemaakt worden. Een minister die een oude tweet vanuit de linkerhoek op X plaats die over de hoofddoek gaat. Het lijkt wel een kleuterklas die niets anders doen dan wijzen met een vingertje naar de ander. De problemen waar het land mee te maken heeft, worden niet besproken. Die blijven liggen omdat het schijnbaar belangrijker is om te bespreken wat iemand ooit een keer op Social Media heeft geschreven.

Kleutergedrag
De eerste motie van wantrouwen is er ook al geweest. Al vraag ik me af wat het doel daarvan was. Alsof het voltallige kabinet, nog voordat ze echt begonnen zijn, elkaar plotseling toch de rug toe gaan keren. Van alle kanten proberen ze elkaar zwart te maken in plaats van te werken aan de echte problemen. Al moet ik eerlijk zijn dat ik niet heel erg verbaasd ben. Het is de sinds de verkiezingsuitslag niet anders. Allemaal wijzen ze naar elkaar. Niemand heeft het over hun eigen kracht. In plaats daarvan zijn ze alleen maar gefocust op de zwakheden van de ander. Ik vraag me dan ook regelmatig af of ze zelf überhaupt wel geloven in hun eigen plannen. Immers, als je niets anders kunt doen dan commentaar leveren op anderen, hoe veel vertrouwen heb je dan in de jouwe?

De hoofddoek
Alles lijkt nu te draaien om de hoofddoek. De een vind het een symbool voor vrouwenonderdrukking. Een teken van onderdanigheid en lafheid. Overtuigd dat vrouwen gedwongen worden. Dat ze hem tegen hun wil dragen en het alleen doen door druk vanuit hun gemeenschap of vanwege het dreigen met hel en verdoemenis wanneer ze het niet doen. Terwijl er anderen zijn die het zien als een vorm van vrije keuze. Een bewuste keuze. Een uitdrukking van hun persoonlijkheid. Een eigen keuze. Beide kampen doen alsof hun standpunt de juiste is en gaan daarbij fel in de discussie staan.

Twee waarheden
Ik denk dat het iets gecompliceerder is dan dat. Bij sommige dingen is het duidelijk. Blauw is blauw, daar is weinig ruimte voor interpretatie. Een auto. Die brengt je van A naar B. Maar een auto kan ook dienen als een statussymbool. Ondanks deze “dubbel” rol voor de auto, blijft het doel hetzelfde. Hij brengt je van A naar B. Maar met gecompliceerde zaken als een hoofddoek denk ik dat beide punten naast elkaar kunnen leven. Dat er waarheid zit in beide standpunten. Want er zullen vrouwen zijn die zich gedwongen voelen om een hoofddoek te dragen. Kijk maar naar de landen als Iran. Waar vrouwen vermoord worden wanneer ze hem (goed) niet dragen. Daar is sprake van een verplichting. Daar is het inderdaad de belichaming van onderdrukking. Ook hier kan daar sprake van zijn. Met druk van familie of vrienden. MAAR…. Er zullen ook vrouwen zijn die wel bewust een hoofddoek dragen. Die elke dag de keuze maken om de hoofddoek wel te dragen. Gewoon omdat zij dat willen. Beide argumenten zijn in dat geval waarheid, ondanks dat ze lijnrecht tegenover elkaar staan. Dus waarom doet de politiek alsof er slechts 1 standpunt de juiste is?

Ga iets belangrijks doen!
En zijn er geen belangrijkere zaken? Zijn de ouders uit het toeslagenschandaal al gecompenseerd? Zijn die kinderen weer thuis? Hoe zit het met de aardbevingsschade in Groningen? We moeten stappen maken op het gebied van zorg, asiel, onderwijs en armoedebestrijding. Crisissen die nog steeds niet bezworen zijn. Is het eindeloos discussiëren over oude berichten en de hoofddoek dan echt zoveel belangrijker? Als dit het niveau blijft van onze regering, dan houd ik mijn hart vast. Dan gaan er geen stappen genomen worden omdat men te druk is om oude koeien uit de sloot te halen. Wijzend naar de oude koeien van de ander. Schreeuwend dat hun koe groter is in plaats van te voorkomen dat er niet nog meer koeien verdrinken.