column nr 31
Ik ben moe en nee niet zomaar een klein beetje moe maar heel erg moe. Zo moe dat ik me s`morgens het bed uit sleep omdat ik dan eigenlijk net twee uurtjes heb geslapen. Ik doe er vervolgens ook steeds langer over om “op gang te komen”. Alles duurt langer en alles kost me meer energie dan dat het me normaal al kost.
Als reumapatiënt ben ik natuurlijk goed bekend met dit verschijnsel van omgaan met weinig energie. Als ik s`avonds thuis kom dan is de dag voor mij eigenlijk wel klaar. Ik kan nog even eten koken, maar dan is het afgelopen. Geen avondje stappen, gezellig bij iemand een bakkie doen, geen sportschool, niks. Mijn avonden bestaan vaak uit t.v. kijken of een boek lezen. De energie is overdag al verbruikt aan mijn werk, vervoer, huishouden en dergelijke.
Natuurlijk is het niet altijd zo! Er zijn periodes dat ik beter in mijn energie zit en s`avonds wel iets kan ondernemen, dat doe ik dan ook graag! Het is fijn als je dan ter ontspanning ook “mee kan doen” met anderen en je de volgende dag iets te vertellen hebt. Het gevoel te hebben dat je erbij hoort en net als ieder ander gezond mens actief in het leven staat.
Ho!, Stop! Wacht even, maar ik ben geen gezond mens, ik ben chronisch ziek. Ik slik pillen en prik mezelf wekelijks om gezond te lijken en mee te kunnen draaien in de maatschappij. Het geeft mij de mogelijkheid om zelfstandig mijn boterham te verdienen en daar ben ik trots op. Trots dat, ondanks mijn ziekte, het mij lukt om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Actief te blijven zo goed als dat het kan. Niemand ziet hoe veel het mij soms kost en dat hoeft ook niet! “Zolang het gaat gaat het”: zou mijn vader hebben gezegd.
Maar nu ben ik er effe helemaal klaar mee. Met mijn reuma, met ziekenhuizen en met huisartsen!
Ik ben moe, ik slaap al maanden slecht en heb inmiddels al zo`n beetje alles gedaan wat ik er redelijkerwijs aan kon doen. Het probleem begon in mijn schouder al ruim een jaar geleden. De reumatoloog stelde een prednison injectie voor, niet in de schouder zelf maar eentje voor het hele lijf. Op mijn strubbelingen en verzoekjes om het toch vooral in de schouder zelf dan te doen werd niet gereageerd. Twee maanden later werd ie alsnog in mijn schouder gezet. Inmiddels zit de derde injectie erin maar het probleem lost zich niet op en is er nu sprake van een chronische slijmbeursontsteking. Een goed plan van aanpak is er nog steeds niet behalve telkens opnieuw de hoop hebben dat nieuwe medicatie beter aanslaat. Een heel praktisch gevolg van zo`n pijnlijke schouder is dat je dus slecht slaapt. Geloof mij, ik heb apotheek, Etos en Kruidvat inmiddels leeg gekocht aan slaaptabletten, homeopathisch en anderszins, op een gegeven moment maakt het echt niet meer uit als je er maar van slaapt. Zelfs de Gall en Gall mocht op een gegeven moment mee doen in het rijtje. Niet zo`n hele fijne combinatie met medicatie maar ach, je moet toch wat proberen.
Tot ik vandaag dacht, na weer een hele reeks van slapeloze nachten: ik ga een afspraak maken bij de huisarts, die weet van mijn situatie, die weet van mijn chronische ziekte. Dat is dan toch de plek waar je gehoord moet kunnen worden, die samen met je kan kijken welke opties er overblijven. Het is ook niet dat ik daar nou zo vaak zit om te klagen. De keren dat ik er ben zijn op één hand te tellen en waren tot nu toe ook met gegronde redenen.
Toen ik vanmorgen belde zei de assistente doodleuk dat ik als eerste mogelijkheid 2 november terecht kon. Ik dacht dat ik het even niet goed hoorde. Twee november? Dat is over twee weken. Volgens de assistente was er eerder echt geen plek, ondanks het feit dat er drie huisartsen in deze praktijk werkzaam zijn. De richtlijnen voor huisartsen zijn dat zij een patiënt binnen drie dagen moeten proberen te zien. Ik zeg nadrukkelijk proberen want zoals nu blijkt zijn daarvoor geen servicenormen bepaald voor een huisarts. Een huisarts hoeft zich dus blijkbaar aan geen enkele norm te houden, zij kunnen het hooguit proberen. U zult begrijpen dat dit geen fijn gesprek werd tussen mij en de assistente, die er natuurlijk ook niks aan kon doen.
Uiteindelijk bleek een officiële klachtenprocdure toch niet nodig en was er toch een plekje voor mij vrij: volgende week.
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
9 Reacties
Ben blij dat ik bij een huisarts zit die wél een inloopspreekuur heeft en waar je wel dezelfde dag nog terecht kan.
Verhaal van Trudie Pasterkamp is zeer herkenbaar!!!!
Beste meneer van Dijk, Trudie schreef deze column niet om haar persoonlijke frustratie te uiten, maar die van zovelen! Het is herkenbaar. Het inloopspreekuur van vroeger is vervallen, je moet tussen 8-10 (meestal) een afspraak maken, waar je eerst voorzien wordt van de mededeling: u heeft nog 9 wachtenden voor u. Als je echt een serieuze acute klacht hebt, kun je meestal die dag nog terecht, maar voor een controle, of iets dat nog kan wachten, duurt dat weleens langer dan 3 dagen ja, omdat de dokter in deeltijd werkt. Met dokter van Hasselt stierf denk ik de laatste ouderwetse huisarts. Hij stond 24/7 voor zijn patiënten klaar, kende hun persoonlijke omstandigheden. Dat is anders geworden. De handgeschreven kaarten hebben plaats gemaakt voor een computersysteem, toch hebben huisartsen meer tijd nodig voor allerlei administratie rompslomp. Misschien is dat wel het probleem(?)
Mooie column Trudie en ik hoop dat de pijn snel verholpen wordt! Beterschap.
Beste Martina,
Deze discussie loopt via de website en de FB pagina, wat niet erg praktisch is. U kunt op de FB pagina mijn uitleg lezen onder wat voor omstandigheden de huisarts van nu moet werken en ik ben daarom blij dat ik met pensioen ben, hoe dol ik ook was op mijn vak. U zit er wel naast wat betreft uw opmerking dat het geen persoonlijke frustratie is van mevrouw Pasterkamp, want zij beschrijft wel degelijk haar eigen geval. Als het een structureel probleem is, dan moet je met de resultaten van een enquête komen in je column en niet met je eigen verhaal.
Ik was de eerste huisarts in Maassluis die stopte met het inloopspreekuur , omdat het een onverantwoorde gang van zaken was en een waardeloze service. Om 07:30u stonden er al drommen mensen op de stoep en in mijn veel te kleine wachtkamer moesten de patiënten staan. Als je pech had moest je 2 uur wachten tot je aan de beurt was en ik moest de consulten afraffelen om de wachtkamer leeg te krijgen. De meeste patiënten moest ik alsnog naar mijn middag afspraak spreekuur verwijzen omdat hun probleem te complex was om in een paar minuten te behandelen. Dat was voor mij het moment om met deze manier van werken te stoppen. Alle huisartsen in Maassluis volgden uiteindelijk mijn voorbeeld. Dat de handgeschreven kaarten weg zijn is een zegen en de computer heeft voor een enorme stap voorwaarts gezorgd en later het internet. Zoals u op de FB pagina kunt lezen zijn het de zorgverzekeraars , geholpen door de politiek die ons het efficiënt werken onmogelijk maken door de wurgende bureaucratie en de tomeloze controledrang en administratieplicht. Daar gaat de zorg pas aan kapot! De deeltijd arts is een gevolg van de emancipatie. Meer dan 90% van de huisartsen is vrouwelijk en die hebben ook nog een gezin. Daarnaast vinden ook mannelijke huisartsen een fulltime praktijk tegenwoordig te zwaar.
Beste Mevrouw P,
Ik ben 19 jaar huisarts geweest in Maassluis en 17 jaar in Hoek van Holland. Inmiddels gepensioneerd. Ik ben met u eens dat het frustrerend is dat je twee weken moet wachten op een laagdrempelige voorziening als de huisarts. Uw persoonlijke frustratie zo op het publiek werpen als blogschrijfster van Maassluis Nu vind bepaald niet fraai en ook niet getuigen van normbesef. Alle collega’s die ik ken hebben als norm dat je binnen 24 tot 48 uur aan de beurt bent maar helaas kunnen zich omstandigheden voordoen die er voor zorgen dat de wachttijden uit de hand lopen, zoals vakanties, nachtdiensten nascholingen, extreme drukte door waarneming voor andere praktijken. Dat wil nog niet zeggen dat er geen norm is. Die is er wel degelijk en wordt meestal gehaald.
# Het is duidelijk en begrijpelijk dat u het opneemt voor u oud collega’s, maar wat heeft dit met norm besef te maken.
M.i. is de vraag: is dit waar en komt dit frequent voor !
Als blijkt dat de capaciteit niet optimaal is dat kan moet er overgesproken worden.
Denk bijvoorbeeld aan de aanrij tijden van de ambulances door het in de publiciteit te brengen komt er beweging in.
U slaat de spijker op zijn kop @TLPeter. Mevr P. neemt niet de moeite om te onderzoeken of dit een incident is of een structureel probleem. Dan heb je geen normbesef als columnist, want een columnist gaat niet roddelen, maar iets schrijven wat mensen doet nadenken. Ongetwijfeld zijn er patiënten die een dergelijke koude douche krijgen van een doktersassistente, maar het gaat erom dat je beide verhalen van beide kanten kent. Overigens heeft mevr P de aanrijtijden van de ambulance niet genoemd.
Lees de column van afgelopen maandag over de gehele branche.
https://www.maassluis.nu/columns/column-260-zorgsector-is-rot/
Ronduit belachelijk!