Column (94): Uitgevogeld

Afgelopen week kreeg groep 6 les in vogels. We behandelen teksten tegenwoordig anders. Voorheen kregen we een (eerlijk gezegd redelijk duffe) informatieve tekst per week aangeleverd via een lesmethode, maar daar stapten we onlangs vanaf. Nu ga ik als leerkracht zelf op zoek naar een tekst die thematisch aansluit bij het onderwerp van aardrijkskunde, natuur of geschiedenis, waar de klas op dat moment mee bezig is.

Met wat mazzel lukt het ook om de kunstles erop aan te sluiten. Het maakt het leven van een leerkracht wel een stuk spannender. Interessanter vooral. Nu moet ik op zoek naar een (rijke) tekst die niet alleen informatief sterk is, passend is bij het leesniveau van (de meesten van) mijn groep, maar ook mogelijkheid biedt op een goede verwerkingsopdracht. We hebben zo al woordweb, tijdlijn en oorzaak-gevolg schema’s leren maken. Vooral die laatste activiteit vroeg wat meer inspanning. Maar: de aanhouder wint!
Ik merk dat onderwerpen meer gaan leven en de leerlingen daadwerkelijk kennis op doen die blijft hangen.

Helemaal in thema, u mag best weten dat het me met enige trots vervuld, was er een educatief uitstapje gepland aan het natuur-educatief centrum van Schiedam voor de workshop ‘uitvogelen’. Ik moet zeggen, de planning was perfect. En eerlijk gezegd: dat was toeval en niet mijn geniale organisatietalent.

Ruim op tijd begonnen we met het werven van ouders om deze tocht te kunnen ondernemen, want het was aanzienlijk te ver om te fietsen. Het bleek: een enkele ouder die ons kon helpen, maar veel te weinig om vervoer mogelijk te maken voor de hele klas. Het uitstapje moest worden gecanceld…

Vervoer; dat is altijd een heikel punt als we iets willen organiseren. De prijzen van bijvoorbeeld een bus zijn niet mals. Alternatief zou het openbaar vervoer nog zijn. Vijf euro per kind en een behoorlijk risico, want met andermans kind op stap. In gedachten zie ik mijn klas alle kanten op stuiven. De een stapt in, de ander ziet niet dat we vertrekken: “ Hé kijk, een vogel!” Ik krijg al vlekken in mijn nek bij het idee. Het spijt me, mevrouw. Ergens halverwege de rit ben ik uw kind uit het oog verloren. Geen idee waar ie is. De nachtmerrie…

Dat niet alle ouders tijd hebben om te assisteren met zulk soort ritjes en begeleiding, begrijp ik. We vragen tegenwoordig veel participatie van ouders. Een opening van een thema, opening van de Kinderboekenweek (en de afsluiting), een informatieve ouderavond over digitale opvoeding, een recreatieve informatieavond voor ouders en kind. Oh ja, en natuurlijk startgesprek, voortgangsgesprek en rapportgesprek. Dan zijn we pas op de helft van het schooljaar. Ik ben bang dat er wat mensen afhaken en door bomen het bos allang kwijt zijn.

Dit brengt me bij een breder zorgpunt die ik als leerkracht ervaar. Dat er geen speciale voorzieningen zijn voor schoolklassen die educatieve uitstappen maken, is jammer en ik denk een gemiste kans. Zeker wanneer we kijken naar de veranderende doelgroep en de eisen die aan het onderwijs gesteld worden, zou er meer waarde moeten worden gehecht aan de mogelijkheid van educatieve gastlessen of workshops.

Ik heb een klas vol kinderen die tweetalig worden opgevoed. Er worden tegenwoordig kleuters geplaatst die geen woord Nederlands spreken en ternauwernood zindelijk zijn. Ga er als kleuterjuf maar eens aan staan. Als de wereldschool geen plek meer heeft, komt een kind op schoolgaande leeftijd gewoon naar het regulier onderwijs, vers uit een ander land in Nederland geplant. De desbetreffende leerkracht mag ter plekke improviseren om de ‘ zaak op poten te krijgen’.

Om een taal te leren, moet je ermee in aanraking komen. Juist voor kinderen wiens eerste taal niet Nederlands is, is het opdoen van praktijkervaringen en uitstapjes van onschatbare waarde. Niet alleen uit een boekje of van een video, maar ook gewoon door ervaringen op te doen. Onze doelgroep, zeker in het westen van het land, is aanzienlijk veranderd in de afgelopen twintig jaar. Daar mag onderwijs (en zorg) zich al jaren het hoofd over breken, maar het lijkt me hoog tijd dat we als maatschappij kijken hoe we tegemoet kunnen komen aan de andere hulpvraag die gesteld wordt.

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia