“Goedemorgen”, roept een opgewekte verpleger terwijl hij de zaal binnenloopt. Ik kijk eens op de klok en merk droog op dat het al middag is. “Het is een controlevraag om te kijken of jullie wel bij de les zijn”, grapt hij. We lachen en zien de humor er wel van..
Het is middag en ik ben op bezoek bij mijn zieke vriendin in het Havenziekenhuis in Rotterdam. Ze zou eigenlijk op de afdeling neurologie moeten liggen maar daar is geen plek. Vandaar dat ze op de geriatrieafdeling ligt als jonge blom. Ze is behoorlijk ziek en ik ben blij dat ik bij haar ben.
De verpleger komt met bouillon en vertelt wat over zijn werk met de dementerende patiënten en wat hij zoal meemaakt. Het moet voor hem weer eens wat anders zijn deze patiënte. We kletsen nog wat en hij gaat verder op zijn ronde en groet ons uitbundig.
Het is voor mij de eerste keer dat ik in het Havenziekenhuis ben en u kent inmiddels mijn levendige fantasie. Het ziekenhuis ligt midden in de stad bij de haven en in gedachten ga ik terug in de tijd en verzin de mooiste verhalen. Over ruwe zeebonken die ziek terugkomen van verre reizen en in dat ziekenhuis verpleegd worden.
Tropische ziekten en vage virussen, opgelopen in landen ver overzee. De ankers getatoeëerd op de bovenarm. Strompelend op een kruk en een houten been. Uitgeteerd door scheurbuik. En dan de zorg van de lieve verpleegster. Wat een romantiek…. Maar de werkelijkheid zal waarschijnlijk toch heel anders zijn geweest.
Wat een verschil is er toch in ziekenhuizen, van hypermodern tot verouderd. De een met de modernste apparatuur, televisie en computer bij het bed, gratis Wi-Fi. De ander met afbladderende verf, antieke bedden en van die vale gele dekens.
Het belangrijkste, het ene dat er echt toe doet als je ziek bent? De zorg en aandacht van vriendelijke verpleegkundigen. Bewondering heb ik voor ze, zeker als ik het verhaal van de jolige verpleger hoor. Naast de zorg is er ook het contact met de, niet altijd vriendelijke en begripvolle, patiënten en hun familie.
Met een kus, een knuffel en een gerust hart laat ik mijn zieke vriendin aan de zorg van het Havenziekenhuis over. Hart voor mensen, geduld en oprechte aandacht. Ik heb respect voor verpleegkundigen, assistenten en vrijwilligers in de ziekenhuizen. Goed om eens even bij stil te staan.
En mijn lieve vriendin? Ik hoop dat ze, dankzij alle goede zorgen, weer snel naar huis mag.
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
7 Reacties
Hallo Corinne, de leidinggevende van de afdeling Geriatrie heeft je column op de zusterpost opgehangen, zodat alle medewerkers het konden lezen. Je inspiratiebron heeft het dus ongetwijfeld gezien.
Ah dat klinkt goed Havenziekenhuis! Ik zou best graag meer schrijven over wel en wee van personeel en vrijwilligers van het Havenziekenhuis. Ze verdienen een podium vind ik.
Corinne ik lees jou column, er verschijnt een lach op mijn gezicht, ik denk bij mezelf yes…. daar doen we het voor. Met veel plezier ga ik verder met mijn werk in dit mooie Havenziekenhuis.
Ah dat klinkt goed Elly, en dat wilde ik graag bereiken. Jammer genoeg weet ik niet hoe de verpleger heet die inspiratie was voor deze column. (afdeling Geriatrie) Ik zou het hem graag laten weten. En keep up the good work!
Mooi verhaal over waar het om gaat in de zorg!
Dank je Karin
1-2-3 IN GODSNAAM
geen fantasie over dode zeebonken.
Op een zeemansgraf liggen geen rozen,
er staat ook geen houten kruis.
Hij heeft er zelf niet voor gekozen,
maar is met water toch ook in Gods huis.
Dit klinkt nu wel heel erg maf,
ze dansen nu niet op zijn graf.