Column: Herfstvakantie op het franse platteland

De herfstvakantie heb ik deze keer gebruikt om de banden met oude Franse vrienden aan te halen. Over het algemeen rijden wij een keer per jaar Frankrijk maar vorig jaar was daar om de een of andere reden niets van gekomen. Deze omissie hebben wij nu goed gemaakt.

Franse vrienden is overigens een verkeerd woord, het zijn gewoon ||Nederlanders die zich in Frankrijk gevestigd hebben en daar hun jaren slijten. De een door dagelijks te werken en een ander door daar in ledigheid oud te worden. Allen hebben het naar de zin en wij genieten daar jaarlijks van mee.

Die vriendschappen zijn al oud, ze gaan terug naar halverwege de jaren tachtig uit de vorige eeuw. De tijd dat we nog jong waren, de kinderen klein en de vakantie kamperend werd doorgebracht.

Doordat ik genoodzaakt was elk jaar naar dezelfde camping te rijden werd ik min of meer gedwongen om anders naar de omgeving te kijken. Min of meer want na een jaartje of tien heb je alles in de omgeving minimaal twee keer gezien.  Doordat netwerken een beetje in mijn aard zit raakte ik in gesprek met mensen in de omgeving en zo zijn duurzame vriendschappen ontstaan waarbij lief en leed wordt gedeeld. Zo ook deze herfstvakantie waarbij wij deze keer bij Willem in huis logeerde. Wij dat zijn Mrs. S., dochter Stefanie en ik.

Willem woont in een veel te groot huis in het plaatsje St. Saud Lacousierre. Dat ligt in het noorden van de Dordogne en is qua oppervlakte minstens zo groot als Maassluis en heeft 850 inwoners. Van deze inwoners is een fors deel Engels en Nederlands. In het cafe l’ Odyssee komen de autochtonen, de allochtonen en ik elkaar tegen. Een gezellige boel. Zeker deze keer want terwijl de eerste herfststormen de Hollandse kust teisteren volgde ik in de korte broek deze berichten.

Ik ben er deze keer ook achter gekomen hoe de gemeenteraadsverkiezingen in Frankrijk verlopen. Dat wil zeggen in kleine dorpjes als St. Saud-en-Champs-Romain. Er wonen slecht enkele honderden mensen maar het is qua oppervlakte veel groter dan Maassluis. St Saud 850 inwoners met een raad van 13 zetels, Champs Romain 300 inwoners, 11 zetels.

Gewoon een eigen raad en eigen burgemeester. Plasterk zou eens op het Franse platteland op vakantie moeten gaan.

De verkiezing gaat wat anders. Er zijn ook lijsten met kandidaten maar daar kun je als inwoner van alles aan veranderen. Als je in Nederland buiten een hokje kleurt dan is je stem ongeldig. Daar niet.

Je mag volgorde veranderen, je mag er op schrijven dat je iemand aardig vindt; je mag zelfs namen doorkrassen. Sterker nog je mag ook namen toevoegen, alles is toegestaan.

Dat wil zeggen als je iemand een lul vindt dan mag je dat op het stemformulier schrijven als je het woord lul maar wat netter omschrijft.

Voor de stemcommissie, die de stemmen moet tellen, is het een heidens karwei om de uitslag uit een brei van volgeschreven stembiljetten vast te stellen, maar het lukt steeds weer. In kleine gemeenschappen geeft dit soms ook veel frictie want het stemgeheim blijkt minder geheim dan men denkt. Uiteindelijk richt men een 7 meter hoge boomstam op die rust op een fundatie van flessen sterke drank en er wordt een bord op gespijkerd met daarop de tekst “Honneur aux Elus”

Dat is toch een mooie gedachte.