Column: Krijg de kleren

Wij mensen zijn vrijwel de enige schepsels in de natuur die zelf een omhulsel moeten maken om ons tere velletje te beschermen tegen weer en wind.

Je zou dat gerust een ontwerpfoutje mogen noemen. Maar een terugroepactie, zoals bij auto’s schering en inslag is, kun je vergeten. Je zult het zelf moeten fixen: kleding zoeken, passen, passen en passen … en als je dan geluk hebt, kopen. Nu is kleding passen niet mijn hobby en dat is zacht uitgedrukt. Het liefst zou ik van schoenen, overhemden of broeken die ik heb, zóveel identieke exemplaren aanschaffen dat ik er jaren mee vooruit kan, voor mijn part nog in dezelfde kleuren ook.

Je laten opmeten met een 3D-bodyscanner kan al in Nederland maar tot nu toe ben ik zo’n winkel in onze regio niet tegengekomen. Die scanner moet dan nog wel een 3D-printer aansturen waar je kleren kant-en-klaar uitkomen, want alleen aan je maten heb je niet zo veel. Daar kwam ik achter nadat ik jarenlang ongepast spijkerbroeken kocht – of liever gezegd m’n vrouw ze voor me kocht* – steeds zelfde merk en zelfde maat. Was altijd goed, ook als ik er zelf weleens ééntje meenam van een trip naar de VS. Totdat ze ineens niet meer pasten, en dat lag niet aan mij want de broeken die ik al had pasten nog wel.

Soms zijn het de details waardoor je de mist ingaat. Een maand geleden vond m’n vrouw dat ik een broek in de kleur lichtblauw nodig had, zelf wist ik dat nog niet en ik was er ook niet bij. Maat en merk van een aankoop een paar maanden daarvoor stonden nog in de computer van de winkel. Appeltje-eitje zou je denken. Ik had m’n nieuwe aanwinst al bijna in de kast gehangen maar op aandringen van m’n vrouw heb ik ‘m met gepaste tegenzin toch nog maar even aangetrokken, voor de zekerheid. Au, blijkt ineens de rits, en dan bedoel ik de rits, zo’n 3 cm korter te zijn dan van m’n vorige broek, zelfde merk, zelfde maat, zelfde model. Een te korte rits is niet echt fijn, al had je een 10 voor gym op school. Ik ben er zonder kleerscheuren en verwondingen uit gekomen maar wie bedenkt dit?

Maar daar blijft het niet bij. Voordat ik een nieuw shirt of overhemd aantrek ga ik eerst op zoek naar die vermaledijde labeltjes. Vooral die in de hals, hoe klein ook, zijn ergernissen van de bovenste plank. Als je zo’n kledingstuk een paar uur aan hebt, beginnen die labeltjes behoorlijk te irriteren. Het lukt me nu redelijk om ze er uit te knippen zonder extra ventilatieopeningen te creëren. Wat bezielt die kledingfabrikanten toch? Een shirt heeft genoeg plekken waar ze die rotdingen kunnen vastnaaien, doen ze het uitgerekend in de hals.

M’n laatste serie T-shirts, zelf online besteld, leek een goede aanschaf, geen labeltje te bekennen, alle overbodige informatie hadden ze er gewoon op gedrukt. Ik was ook erg in mijn nopjes toen ik ontdekte dat er geen zijnaad inzat, perfect, nog minder kans op irritaties. Blijkbaar weven ze een soort koker en knippen daar stukken vanaf, mouwen eraan, bovenkant dicht, V-hals erin en klaar is Kees (in dit geval waarschijnlijk Kleine Li). Maar na verloop van tijd gingen die shirts zich vreemd gedragen. Krimpen was het niet, maar ze werden steeds korter en breder in de was. Ik heb het probleem nu onder controle want ik doe elke ochtend een gymoefening: shirt op de vloer, voeten op de onderkant en dan trekken aan de bovenkant. Klusje geklaard, althans voor één dag.

Het gaat je niet in je kouwe kleren zitten, die nietszeggende maten, irritante labeltjes, vierkante T-shirts en te korte ritsen. ’t Is dat kleren de man maken, anders zou het allemaal niks om het lijf hebben.

* mijn vrouw koopt graag en geheel uit vrije wil kleding voor mij, zonder enige openlijke of heimelijke vorm van dwang mijnerzijds; ik hoef daar zelfs niet altijd bij te zijn en daar ben ik haar erg dankbaar voor