Column(121): Ouder Worden is Geen Kunst, Gezond Blijven Wel

---

[redactie] Ko valt in voor Helga

Lieve mensen. Twee weken. Zo lang heeft het geduurd. Twee weken van hoesten, snotteren, piepen als een oude accordeon en kreunen bij elke beweging. Twee weken waarin mijn vrouw met zorgelijke blik de thermometer hanteerde als een arts op een veldhospitaal, en ik mijn dagen sleet onder een dekentje met een voorraad keelpastilles waar een gemiddeld kruideniersfiliaal jaloers op zou zijn.

Normaal gesproken ben ik niet ziek. “Ko is als een eik!” zei mijn oude boekhouder altijd. Nou, ik voel me nu meer als een halfverrotte beukenstronk die vergeten is in het herfstblad. Die eik heeft kuren gekregen, dat kan ik u verzekeren.

Het gekke is: als je jong bent, denk je bij “ziek zijn” aan een paar dagen Netflix en sinaasappelsap. Maar op mijn leeftijd — ik ben 68, voor wie het zich afvraagt — is ziek zijn ineens iets anders. Niet zomaar een verkoudheidje, nee, het is alsof je lichaam ineens een personeelsvergadering heeft gehouden zonder jou uit te nodigen, en besloten heeft: “We nemen even pauze, succes ermee.”

En dan begint het nadenken. O ja, denken doen we nog goed, al vergeet ik soms waar ik mijn bril heb neergelegd (meestal zit hij op mijn hoofd, maar goed). Ik dacht dus na, daar onder mijn dekentje, over ouder worden. Of liever gezegd: over het niet willen oud zijn.

Want laten we eerlijk zijn, niemand wil zich oud voelen. “Je bent zo oud als je je voelt,” zeggen ze dan. Nou, ik voelde me vorige week 112 en een beetje stoffig. Maar in de kern voel ik me nog steeds een jonge vent met plannen, dromen en een gezonde afkeer van steunkousen.

Toch is er iets veranderd. Niet alleen mijn longinhoud, maar ook mijn besef. De waarheid, beste lezer, kwam aanzetten als een postbode met slecht nieuws: als ik nu niets doe aan mijn gezondheid, dan doet mijn gezondheid straks iets met mij. En ik vermoed dat het geen gezellige verrassingstrip naar de Ardennen zal zijn.

Daarom heb ik besloten: ik word actief. Niet zo fanatiek als die strakgespannen types in felgekleurde sportkleding die al voor zonsopgang vijf kilometer rennen en daarna nog even een smoothie van boerenkool en chiazaad wegtikken alsof het een delicatesse is. Nee, ik blijf Ko. Maar een actieve Ko.

Ik begin met wandelen. Elke ochtend. En als het regent, dan wandel ik gewoon chagrijnig. Fietsen staat ook op het programma, al moet ik toegeven dat mijn oude stalen ros eerst even afgestoft moet worden (en de banden lijken me platter dan mijn zangstem). En dan wat lichte oefeningen — niks met elastieken of YouTube-yoga, maar gewoon wat rekken, strekken en proberen op te staan zonder hulp van meubels.

Wat betreft voeding: ik heb me voorgenomen mijn relatie met koekjes op een laag pitje te zetten. Niet uit elkaar, maar even pauzeren, zoals in slechte romantische films. En misschien iets meer groente. Iets minder roomijs. En wijn op vrijdag, in plaats van “wanneer de dag een ‘d’ bevat”.

Kijk, ik wil geen gezondheidsgoeroe worden. U gaat mij niet zien in een strakke legging die u uitlegt hoe u “bewust kunt ademen naar uw nieren”. Maar ik wil me wel weer sterk voelen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn kleinkinderen, mijn vrouw, en – vooruit – voor de spiegel.

En weet u, misschien is dit allemaal helemaal niet zo bijzonder. Misschien denkt u: Ja Ko, welkom bij de club, wij doen dit al jaren. Dan zeg ik: prachtig! Vertel me erover. Hoe doet u dat? Wat werkte voor u, en wat was complete onzin? Heeft u het gouden recept voor soepele gewrichten of een ochtendroutine waarbij je niet meteen drie keer struikelt over je eigen voeten?

Ik nodig u van harte uit om uw ervaringen te delen. Echt waar, zet het op papier, mail het me, stuur een postduif — als het maar aankomt. Want een mens is nooit te oud om te leren. En laten we eerlijk zijn: je kunt altijd iets leren van andermans ervaringen. Zeker als die ervaring voorkomt dat je jezelf probeert op te trekken aan een deurklink en eindigt met een bezoek aan de fysiotherapeut.

Tot slot: ouder worden is geen keuze, maar hoe je ermee omgaat wel. Laat het geen passieve toestand zijn, maar een actieve beslissing. Beweeg, eet verstandig, lach veel (werkt ook op de buikspieren!) en kijk met nieuwsgierigheid naar wat de dag brengt. En onthoud: als Ko het kan, dan kan u het ook.

Ziek zijn heeft me even stilgezet, maar ik ben van plan weer in beweging te komen. Want de toekomst? Die wandel ik gewoon tegemoet. Met stevige schoenen, een gezonde dosis humor — en misschien een appel in mijn zak.

Hartelijke groet,
Ko
(68, maar jong van geest — en nu ook van plan de rest bij te benen)

---