Column(141): Let’s talk about sex

column nr: 141

De vrouwelijke bidsprinkhaan eet vaak haar partner op na het paren. Net als bij de octopus, waar het mannetje eveneens moet rennen (of in dit geval zwemmen) voor zijn leven. En ook de zwarte weduwe doet haar naam eer aan. Allemaal dieren die een beetje kannibalisme niet schuwen. Interessante weetjes waar mijn achtjarige dochter ook van op de hoogte is. Lang leven het internet zullen we maar zeggen.

Uiteraard werden deze weetjes gevolgd door de vraag of er ook mensen zijn die mensen eten. Aangezien ik haar geen nachtmerries wilde bezorgen heb ik het antwoord op die vraag maar een beetje vaag gehouden. Ik ben namelijk helemaal voor open en eerlijke antwoorden, maar ik wil ook dat ze lekker slaapt!

Ergens had ik ook verwacht dat de vraag over het paren zou komen. In haar beleving komen baby’s namelijk nog steeds van heel hard knuffelen wanneer je heel veel van elkaar houdt. Dan vormt zich op magische wijze een baby in de buik van de moeder en voilà, je bent een mama. Maar op welke leeftijd krijgt deze boodschap meer vorm? Wanneer is het kinderbrein volgroeid genoeg om de waarheid te kunnen bevatten? Wat is een geschikte leeftijd om het verhaal over de bloemetjes en de bijtjes te vertellen en wat vertel je dan?

Want laten we eerlijk zijn, vroeger hebben wij allemaal het verhaal over de bloemetjes en de bijtjes te horen gekregen. Maar toen was het simpel. Althans, de uitleg was simpel. Je had een bloem en een bij. Dat was het. Maar hoe moet dat nu? Want we praten niet alleen meer over de bloemetjes en de bijtjes. We hebben ook de bloemetjes en de bloemetjes. De bijtjes en de bijtjes. De bloemetjes die vroeger bijtjes waren en de bijtjes die vroeger bloemetjes waren. Maar ook de bloemetjes die liever een bijtje willen zijn en de bijtjes die eruitzien als bloemetjes maar nog wel een angel hebben. En tot slot nog degene die geen bloemetje noch bijtje zijn. Dat maakt de boodschap wel een stuk ingewikkelder.

Al is de grootste boodschap natuurlijk dat je iedereen moet accepteren voor wie ze zijn. Dat het niet uitmaakt van wie je houdt of van wie anderen houden. Dat is toch we de belangrijkste boodschap van allemaal. Maar hoe ik dat verder vorm moet geven? Dat weet ik nog even niet. Ik wil er niet omheen draaien. Geen cryptische beschrijvingen geven of er overheen praten. Maar wanneer is de juiste tijd? Tegen de tijd dat klasgenootjes het erover gaan hebben ben ik te laat. En ook Google is niet eenduidig in zijn antwoord. Waar de ene site zegt dat je met een jaar of vijf moet beginnen, zeggen anderen weer dat een jaar of tien vroeg genoeg is. En zo schuif ik “het praatje” steeds meer voor me uit. Op dit soort momenten zou ik willen dat kinderen met een handboek komen. Een kant en klare gebruiksaanwijzing. Zodat ik alleen maar in het boekje hoef te kijken om te zien wanneer wat moet/ kan en nodig is.

Ik hoop dat ik een manier ga vinden om er open en eerlijk over te praten. Zonder schaamte of rode wangen. En vooral zonder dat zij zich schaamt. Maar voor nu voelt praten over seks met mijn dochter toch een beetje hetzelfde als toen ik erachter kwam dat ouders nog steeds seks hebben nadat kinderen geboren zijn. Ongemakkelijk en een onderwerp wat ik liever vermijd!