Column(147): One hope voor de GGZ

Ik had voor deze column allerlei onderwerpen in gedachten, hoe snel een kind zich eigenlijk ontwikkelt, mijn eigen rol als oma van dit prachtige kind, mijn eeuwigdurende verbazing over de ontwikkelingen in deze stad en hoe deze stad wordt aangestuurd en… nog vele andere dingen die me weer opvielen de afgelopen tijd maar alles valt in het niets, alles valt in het niets bij de dodelijke schietpartij van gisteren.

Er gebeuren vaker akelige dingen, denk bijvoorbeeld aan de zinloze schietpartij in de tram in Utrecht en bijvoorbeeld de moorden op verschillende mensen rondom Ridouan Tachi.
Toch greep deze schietpartij mij gisteren aan om verschillende redenen. De stad waar ik dagelijks kom, de stad waar ik me dagelijks voor inzet, waar ik, samen met veel collega’s, probeer om een beter plekje van te maken ondanks wat er dagelijks in het nieuws verschijnt voor akelige berichten. Ik ben GGZ medewerker op Rotterdam Zuid. Mensen met geestelijke problemen en dat is een breed terrein. Mensen met beginnende dementie, mensen met burn-out klachten, mensen die in rouw zijn, maar ook mensen die “goed de weg kwijt zijn”, mensen die van zichzelf vinden dat ze geen hulp nodig hebben. Ook soms mensen die lijken op deze Fouad, die gisteren zo verschrikkelijk huis hield. Ik weet hoe moeilijk het is om hulp te activeren, om mensen “in zorg” te krijgen en als er dan eindelijk hulp is dan ben ik vaak verbaasd over hoe vrijblijvend alles is.

Er waren vandaag collega’s op kantoor die tegenover het Heiman Dullaertplein een cursus volgden en die alles zagen gebeuren, zij vertelden hun verhaal, geschokt over alles wat ze hadden gezien. Verdrietig over de afloop van dit akelige gebeuren. Ik heb zelf op het Heiman Dullaertplein gewerkt, ik ken de buurt, ik ken de mensen. Een volksbuurtje zoals Rotterdam er zoveel heeft, de mensen kennen elkaar en weten wat ze aan elkaar hebben, of niet.

Ik zag burgemeester Aboutaleb op het nieuws, ik zag hoe aangeslagen hij was en ik moet zeggen ik ben blij met hem als burgemeester, hij laat zijn emoties zien en precies dat maakt hem menselijk, betrokken, een fijne man. Dat gebeurde al eens eerder, toen waren het de rellen in de stad tijdens de coronademonstratie. Woest was hij toen over wat er wat gebeurt en sprak zowel de jongeren als hun ouders aan. Nu was het verslagenheid, gelatenheid, hoe moet je een incident als dit een plek geven? Hoe kan je de stad voorbereiden op dit soort toestanden?

Ook nu weer gaat er gekeken worden of er hulpverlening betrokken was en dat is goed. Ik blijf de hoop houden dat juist dit soort incidenten veranderingen teweeg kunnen brengen. Dat we nu eindelijk wel eens inzien dat privacy niet altijd voor gaat op alles, dat privacy niet heiligmakend is.

Alle zorgaanbieders in de GGZ en de forensische zorg leveren gegevens aan de Nederlands zorgautoriteit. Die gegevens worden gebruikt om de zorg te verbeteren. Juist deze maand kwam er in het nieuws dat men vanwege de privacy hiermee wil stoppen. In het licht van de meest recente gebeurtenissen hoop ik dat men dit besluit nog eens wil heroverwegen want je verschuilen achter de privacywet is bij dit soort problematiek in mijn optiek geen optie en mag ook nooit een optie zijn of worden.

Ik hoop dat we uiteindelijk komen tot meer slagkracht, dat we ervoor gaan kiezen om sneller te kunnen doorpakken en beter met elkaar samen gaan werken. Daarmee niet gezegd hebbend dat dit bij deze man van toepassing is of de uitkomst dan anders was geweest want ik weet niet eens of er sprake was van hulpverlening en ik wil zeker niet praten over een situatie die ik niet ken, behalve dan uit het nieuws.

Ik weet ieder geval zeker dat deze situatie uitgeplozen zal worden en er uiteindelijk weer een advies uit zal komen. De vraag is alleen of we dan ook echt iets met dit advies zullen doen of dat we onszelf nog weer verder zullen indekken door nog meer regels en afspraken in het leven te roepen.