Column(185): De tragiek van getraumatiseerde asielzoekers

Minister Faber greep onlangs in toen een groep jonge asielzoekers door het COA een uitje naar De Efteling kregen aangeboden. De organisatie had dit uitje gepland om zo geen ongeregeldheden te krijgen op het jaarlijkse dorpsfeest daar in de buurt. Vorig jaar was het compleet uit de hand gelopen en uitgemond in een steekpartij met verschillende gewonden tot gevolg.

Heel Nederland vond er wat van en al snel werd er een crowdfunding opgericht om deze jonge mensen alsnog in de Efteling te krijgen. Ik vermoed dat ze er ook echt wel in de Efteling zijn geraakt want er werd een behoorlijk bedrag opgehaald. We kunnen er met zijn allen wat van vinden en ik vind dat met u. Waar ik vooral wat van vind is de reden van het COA. We gaan het conflict uit de weg, nemen één van de twee groepen weg uit de omgeving en daarmee is het probleem opgelost. Hoe naïef ben je dan eigenlijk? Hoe moeilijk ook, hier begint de integratie aanpak! Hier zul je met mensen om de tafel moeten gaan zitten (niet letterlijk natuurlijk) en bespreken wat er misging. Wat mij betreft organiseer je een voetbalwedstrijd en laat je ze het op het veld “uitknokken”. Als we met zijn allen een poosje gaan brainstormen komen er vast nog veel meer “verantwoorde” oplossingen op tafel maar een uitje naar De Efteling aanbieden had er waarschijnlijk niet tussen gezeten, simpelweg omdat het geen oplossing is.

We vinden allemaal iets van het Vluchtelingenbeleid in Nederland, van positief naar negatief, maar één ding staat voor mij als een paal boven water: er zal zo snel mogelijk een streng doch rechtvaardig beleid moeten komen waarbij je de mensen die je toelaat ook echt iets te bieden hebt.

Onlangs had ik te maken met een jongeman, gevlucht uit zijn eigen land en via allerlei omwegen hier terecht gekomen, een verblijfsvergunning gekregen en uiteindelijk een woning gekregen. In eerste instantie lijkt alles goed te zijn gegaan en zou hij aan de volgende stap gaan beginnen, zijn inburgering. Al snel blijkt dat hij geestelijke problemen heeft en tijdens het eerste gesprek blijkt dan dat het goed mis is met hem. Hij raakt van het padje, kan niet meer slapen, eet niet meer. We kunnen eigenlijk geen goed gesprek meer voeren en ik maak me zorgen om hem. Daar zit je dan, alleen in een woning, in het land van melk en honing, je kent niemand, zonder familie en zonder perspectief. Tijdens elk gesprek zien we dat je steeds verder van de werkelijkheid af drijft en dan begint het gesoebat om met spoed de juiste zorg voor elkaar te krijgen. Dat dit laatste niet lukt lag al in de lijn der verwachting. Niemand voelt zich verantwoordelijk en het afschuifsysteem begint, overal kloppen we aan maar nergens gaat een deur open. Ook het COA, die deze meneer toch ook goed zou moeten kennen verschuilt zich achter van alles, waarbij uiteraard de privacy van iemand weer het allerbelangrijkst lijkt te zijn. Dat die persoon dringend hulp nodig heeft lijkt van ondergeschikt belang. Het is te triest voor woorden.

Ik werk niet uitsluitend met vluchtelingen en het aanbod is mij in grote lijnen bekend maar niet in alle facetten, dus corrigeer me alsjeblieft als het anders blijkt te zijn! Ik begrijp gewoon niet hoe je mensen ons land binnenlaat maar het vervolgens nalaat om deze mensen juiste en adequate hulpverlening te bieden als zij dit nodig hebben. Mensen vluchten op het moment dat ze met de dood bedreigd worden, stelselmatig verkracht en/of mishandeld worden op grond van hun geloof, geaardheid, ras of afkomst. Alleen dan spreken we, in mijn optiek, over vluchtelingen. Mensen die zwaar getraumatiseerd zijn, die recht hebben op hulp en ik vind dat je, als je mensen als vluchteling toelaat, je ook in staat moet zijn om mensen die hulp te bieden die ze nodig hebben, wie A zegt, zegt B. Alleen dan kunnen deze mensen, uiteindelijk, volwaardige burgers worden met rechten en verplichtingen waar zij ook op aanspreekbaar zijn. Als je hier niet toe in staat bent, om wat voor reden ook, zul je wat mij betreft het vluchtelingenbeleid moeten herzien om te komen tot een verantwoord beleid waar je mensen ook echt serieus gaat nemen.

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia