Kleur. Over het algemeen een gevoelig onderwerp. En dan bedoel ik niet het groen op mijn muren of het grijs van de wolken. Maar wanneer we het hebben over iemands huidskleur, gaan alle alarmbellen af.
Benoem iemands huidskleur en je begeeft je op glad ijs. Voor je het weet word je namelijk bestempelt als racist. Toch doet huidskleur er schijnbaar wel opeens toe wanneer iets verfilmd wordt. Want als “ras” er niet toe doet, waarom zou je dan niet voor een acteur/ actrice kiezen die zo dicht mogelijk bij de originele beschrijving past? Het is een bewuste keuze om af te wijken van het bronmateriaal. De wereld zou te klein zijn wanneer Mulan gespeeld zou worden door iemand die niet van Aziatische afkomst is. Dan is het racisme. En Aladin laat je ook niet spelen door een knul met blond haar en blauwe ogen.
Toch lijkt het andersom geen probleem te zijn.
Verfilming
Zo hebben we de verfilming van de kleine zeemeermin. Een mythisch wezen met knalrood haar. Als je het origineel leest, dan staat daar; haar huid blank en zo teer als een rozenblaadje. Toch werd er bij de verfilming gekozen voor Halle Bailey. Een actrice met een donkere huid.
Hetzelfde gebeurde met de verfilming van sneeuwwitje. Een sprookjesfiguur dat bekent staat om haar sneeuwwitte huid. De kleur ervan duidelijk beschreven in de titel. Toch werd ervoor gekozen haar te laten spelen door een latina vrouw.
Nog meer voorbeelden
En ik kan nog wel even doorgaan hoor. Want ook Astrid uit: Hoe tem je een draak, een Viking van Scandinavische afkomst, wordt straks niet gespeeld door een blanke actrice met blond haar. Het landschap, de cultuur en de personages uit deze film, functioneren niet zonder het Viking aspect. Het verandert het verhaal. Toch heeft men ervoor gekozen daar niet naar te kijken.
En wat te denken van de nieuwe verfilming van de Harry Potter serie? Sneep, met een huid zo blank als een vampier, wordt gespeeld door een donkere acteur. Ik vermoed dat ze de pestscenes hierbij ook aan gaan passen. Immers is het best een gevoelig puntje wanneer deze Sneep ondersteboven gehangen wordt door zijn pesters. De hele reden waarom hij is geworden wie hij is.
Kleur bekennen
Het lijkt bijna wel alsof het een zonde is om een blank iemand een rol te geven. De kleur van iemands huid lijkt er nu meer dan ooit toe te doen. Zolang die maar niet blank is. Ondanks dat bovenstaande allemaal gebaseerd is op sprookjes en ze dus per definitie verzonnen karakters spelen. Zouden ze, bij een verfilming van Junglebook, een kind dat opgevoed is door apen, ook zo denken? Of wordt het dan opeens wel een gevoelig onderwerp wanneer ze daarvoor een donkere acteur zouden kiezen? Zien we dan opeens wel weer kleur?
Trend
Een ander gevolg is dat men overal die “trend” gaat zien. Een voorbeeld hiervan is de nieuwe Netflix serie: Adolesence. Overal op het internet is er nu oproer omdat de hoofdpersoon, een tiener die beschuldigd wordt van het doodsteken van een meisje, gespeeld wordt door een blanke jongen. Foto’s van een donkere knul die daadwerkelijk een meisje daar heeft doodgestoken, circuleren nu op het wereldwijde web. Alleen is deze serie helemaal niet gebaseerd op 1 incident. Het is geïnspireerd op het groeiende aantal steekincidenten door jongeren in Engeland. En laat het gros van de gevangenen in Engeland nu gewoon Blank zijn. Maar door het aanpassen van zoveel klassiekers, ziet men dat niet meer. Ras is nog nooit zo’n groot issue geweest.
Ik ben er helemaal voor dat de beste persoon voor de rol, deze ook zou moeten krijgen. Hetzelfde als op elk ander werkvlak. Maar is het dan echt zo erg om te zeggen dat uiterlijk daar wel degelijk een rol in kan spelen? Je laat een man toch ook geen vrouwenrol spelen? Of kun je zoiets niet meer zeggen beschuldigt te worden van racisme of discriminatie?
Onder het mom van diversiteit lijkt alles geoorloofd. Maar zijn we dan niet juist kleur aan het bekennen? Of begeef ik mij nu op heel glad ijs door dit te schrijven?
Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 228 lezers Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
3 Reacties
Jammer, verder geen reacties over dit onderwerp … dan doe ik er nog maar één.
Woorden van Helga de Lelij: Het lijkt bijna wel alsof het een zonde is om een blank iemand een rol te geven.
Zou dat in de reclame wereld (Tv-reclames) soms ook het geval zijn?
Ik heb dan ook eens voor de grap een telling gedaan in één reclameblok, hoeveel niet blanken de reclames mogen verwezenlijken die vaak tegen hun cultuur indruist.
Iedereen mag rustig weten dat ik er van geschrokken ben wat de uitkomst hiervan was.
Gisteravond op RTL5 het programma de Britse medische realityserie over de eerstehulpafdeling van ditmaal het King’s College Hospital in Zuid-Londen, een van de grootste en drukste ziekenhuizenafdelingen van Groot-Brittannië.
Deze keer werden er alsmaar slachtoffers van messteken binnen gebracht wat slag en inslag schijnt te zijn in het VK.
In de wachtkamers werden intussen doodleuk gevechten gehouden door bendes. Om maar niet te spreken over de asociale gedragingen van de slachtoffers tegenover hun medische verplegers die hun toekomst dan wel hun leven aan het redden waren.
Eén keer raden welke bevolkingsgroep de slachtoffers waren en wie de daders, waar ik dan weer niet van schrok … want weer kinderlijk voorspelbaar.
Er was eens een groep van vijf apen die samen in een kooi leefden. In het midden van de kooi stond een ladder, en bovenaan de ladder hing een sappige banaan. Telkens wanneer een van de apen probeerde de ladder te beklimmen om de banaan te pakken, werden alle apen bestraft met een koude waterstraal. Na verloop van tijd leerde de groep: als iemand de ladder opgaat, volgt er straf. Dus wanneer een aap toch omhoog wilde klimmen, werd hij door de anderen ruw tegengehouden en afgeranseld, om de bestraffing te voorkomen. Op een dag werd één van de originele apen vervangen door een nieuwe. Deze nieuwe aap, die niets wist van het water, zag meteen de banaan en liep naar de ladder. Tot zijn verbazing werd hij aangevallen door de andere vier apen, nog voordat hij ook maar één trede had geraakt. Geleidelijk werden alle oorspronkelijke apen één voor één vervangen. Elke keer gebeurde hetzelfde: de nieuwe aap wilde naar de banaan, en de rest – zonder ooit zelf bestraft te zijn – hield hem tegen. Op den duur zat er een groep van vijf apen in de kooi die nooit een waterstraal hadden gevoeld, en die toch elk groepslid zouden straffen dat de ladder op wilde klimmen. En als je ze zou kunnen vragen waarom, zouden ze waarschijnlijk antwoorden: “Ik weet het niet, maar zo doen we dat hier gewoon.”
Het is natuurlijk niet vreemd als je weet dat er zich 67.760.456 inwoners in het Verenigd Koninkrijk bevinden in 2025.
Ik bedoel, dat het makkelijk is om te roepen dat deze gevangenen bijna (het gros) allemaal blank zijn.
Dan is er in de Verenigde Staten heel iets anders aan de hand.
Daar zitten de (echte) strenge gevangenissen vol met niet blanken, wel overvol met allerlei andere gekleurde rassen … mannen en vrouwen.
Kleur bekennen, ik bedoel maar.