Column(387): Vijfde ontmoeting met de filosoof

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia

“Heeft u de tijdgeest opgemerkt?” Ik schrik even. Plotseling loopt hij weer naast mij. Dat is lang geleden. Bijna een jaar. Ik kijk hem aan en probeer mij los te maken van de gedachten waarin ik verzonken was op mijn wandeling langs het Scheur.

De tijdgeest. Hij bedoelt ongetwijfeld hoe er op dit moment wordt gedacht en gedaan door de meerderheid van de mensen. Ik vraag hem: ”Bedoelt u in de wereld, in ons land, in ons stadje?”

Hij knikt begrijpend en licht dan toe: “Alles is met elkaar verbonden. Door de media, radio, televisie en het internet. In deze tijd ontkomt vrijwel geen mens aan de invloed van elders. Toch bedoel ik vooral hoe de gemiddelde mens in Nederland zich momenteel manifesteert.”

Duidelijk. Maar wat zou hij van mij verwachten? Een observatie vermoed ik.

Terwijl wij met bedachtzame tred doorwandelen, opper ik: ”Ik heb wel een persoonlijk beeld van hoe de Nederlanders momenteel reageren, zich opstellen en met anderen omgaan. Wilt u die horen?”

Hij knikt bevestigend en ik vervolg: “Sinds de coronaperiode zit een behoorlijk deel in een samenzweringsfuik. Het andere deel in feite ook maar dan in een anti-samenzweringsfuik. Bij beide kampen ontbreekt de intentie om de ander te proberen te begrijpen. Je hoeft het namelijk niet met elkaar eens te worden. Het begon al met Trump en zijn ‘fake news’ campagne. Daarna kwamen er steeds meer ‘fake’ golven, maar in feite bestonden samenzweringsverhalen al veel langer. Denk aan de Vrijmetselarij, de maanlading en de theorie dat de aarde plat is. Zelfs het verhaal dat Beatle Paul al lang dood is en Elvis nog zou leven. De mens is in de kern goedgelovig. Vooral zijn eigen overtuigingen, ideologie, wereldbeeld en geloof. En dat predikt hij voortdurend, doof voor een ander geluid. De mens is steeds minder bereid andere visies te bespreken. Men haakt af, volledig gedesinteresseerd.”

Hij is het van harte eens: “Goedgelovig is het juiste woord en dan met name in mensen, onverklaarde gebeurtenissen en verschijnselen geloven en daar dan een eigen draai aan geven qua oorzaak en verborgen doel. In essentie is dat nog steeds de achilleshiel van de mens … nog steeds. Immers veel van wat men zegt te geloven, is helemaal niet gebaseerd op feiten, niet op feitelijke waarneming noch op wetenschappelijk bewijsvoering, afleiding en duiding.”

Ik ben het met hem eens: “En dat laatste is waarop de mensen heden elkaar niet meer kunnen vinden. Ze zouden kunnen communiceren, maar voor een zinnig gesprek moet men in verbinding willen treden, Ik merk dat er bij velen een ongezonde portie argwaan is gecombineerd met onverschilligheid richting anderen en met niet goed kunnen luisteren naar wat een ander stelt. Laat staan dat de een de ander bevraagt over wat hij beweert.”

Hij kijkt peinzend en zegt dan: “Kijkt u ook eens naar uzelf. Bent u ook besmet met het onderbreken en afkappen van de ander? Dat bedoel ik dan los van het eventuele gegeven dat u enthousiast kunt zijn over het onderwerp van gesprek.”

Ik wacht bewust met een reactie. Zal ik hem dan maar een vraag stellen of is dat te doorzichtig?

Hij gaat verder, terwijl mijn blik zich op de einder richt: “Het vervelende van dit tijdsgewricht waarin wij leven is, dat alles stante pede moet worden beantwoord of weerlegd. Waar komt die drang vandaan? Denkt u daarover maar eens na! Is het de 7×24 uur economie? Komt het door de sms, Messenger en Whatsapp technologie? Moet alles direct klip en klaar zijn? Moet je direct reageren? Waar is het gesprek, het geduld, de empathie, het debat, de discussie, het wederzijds verkennen? U zult merken dat veel te vaak sprake is van spuien, afreageren, afkraken en het inhoudelijk gesprek mijden.”

Zo. Dat is stof tot nadenken… Ik loop in stilte nog enige minuten door. Als ik naast mij kijk, blijkt hij verdwenen. Alweer. Ik ben benieuwd hoe lang hij nu wegblijft.

Lees hier de voorgaande columns met een Ontmoeting met de filosoof

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]