Column(41): Zo krijg je cultuur fiasco’s

Ik zit deze zonnige maandag op de terrasboot van Kevin’s en ongewild hoor ik een behoorlijk deel van de conversatie aan het tafeltje naast mij. Daar zitten een man en een vrouw – ik schat begin zestig – in een levendig gesprek over cultuur.

Zij: “ik ben al vele jaren bezig met promoten van de muzikale evenementen. Ik voel me bijna een cultuur freak. Althans mijn beste vriendin noemt mij zo.” Zij lacht erbij

Hij: “Ik zie het een beetje anders. Cultuur in al zijn facetten is heel belangrijk. Al die facetten verdienen en hebben een eigen publiek. Je moet dus wel weten wie dat zijn. Ons stadje heeft de neiging om populaire volkscultuur in het Stadshart te promoten alsof het tradities zijn. De Furieade is een voorbeeld, maar er zijn er meer.”

Zij: “Ik vind het de laatste tien jaar best lastig te volgen. Er was Waterwegpop, Bevrijdingspop, Maassluis Festival sinds vorig jaar, Smartlappenkoren enzovoort. Eigenlijk lijkt alles maar een kort leven beschoren. Hoe zou dat komen?”

Hij: “De verklaring daarvoor is simpel: VRR!”

Zij: “Wat is dat nu weer!?!?! Wat heb jij ermee te maken?”

Hij: “Wij van de VRR stellen steeds strengere eisen aan publieksevenementen. We moeten wel omdat er steeds meer terreurdreiging is in ons land. Extremisme vanuit de Islamitische hoek is een steeds groter issue.”

Zij: “Kijk daar gaat het in ons land en dus in Maassluis mis! Vergelijk het met andere vormen van ongewenst gedrag in het publiek domein. Van Fat-bike to E-bike wordt verketterd. Van hondenbezitter tot hangjongere. En wat doet Maassluis? Eerst te hoge eisen stellen, dan zwaar frustreren, wegzetten en tot slot verbieden. Waarom?”

Ze briest bijna en vervolgt dan: “Wat jullie moeten doen is reguleren, faciliteren, kanaliseren en steunen. Begrip kweken voor de behoeften van iedereen, maar dan ook echt iedereen. Niemand uitsluiten!”

Ik heb genoeg meegekregen van het gesprek om mijn eigen visie te kunnen bevestigen … naar mijzelf. Ik breng een toast uit richting de jongedame die mij bedient met nog een borrel: “Ik drink op de verbinders en laat de wigdrijvers links liggen… rechts trouwens ook”.

Santjes!

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia