Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Mijn vrouw zegt altijd dat ik op vakantie ben sinds ik thuis ben, lees gepensioneerd. Als ik dan kijk naar wat ik – gedwongen, vrijwillig of gewoon uit noodzaak – doe dan wel juist laat, dan bekruipt mij het gevoel dat de meeste mensen altijd op vakantie zijn.
Laat mij dat toelichten.
Mijn productieve uren beginnen op de meeste dagen rond 7 uur. Uit saamhorigheid zit ik dan nog in bed, maar ik ben dan op mijn telefoon bezig met nieuws, veel mail wegwerken omdat het redactiewerk voor maassluis.nu nou eenmaal begint met het screenen van alle binnenkomende persberichten.
Terwijl vrouwlief nog naar het – elk kwartier herhaalde – nieuws kijkt, heb ik al een uur werken achter de rug. Het ontbijt is tussendoor ook al soldaat gemaakt en dan is het tijd voor een ruime ochtendwandeling met de honden. Op sommige dagen gaan we dan samen naar het strand – niet naar Hoek van Holland want het is daar niet meer aangenaam sinds deze zomer. Tegen het middaguur is er – op twee soms drie dagen- werk aan de winkel (bij onze dochter) en dan is het al avond voor ik thuiskeer. Op andere dagen moet ik dus flink vooruit werken wat betreft redactiewerk.
En continu is er monitoring en moderatie nodig. Veelal vanwege de diverse vragen of berichten van inwoners tot aan zaken als brand, geweldsdelicten, woonproblemen, problemen met de gemeente en problemen met de verhuurder. Daarnaast zijn er bepaalde personen die te ver gaan in hun mail of hun reactie op onze facebook pagina. Dat vergt ook weer afweging (negeren, censureren, pareren) en communicatie. Facebook is trouwens ook een kanaal waar nog wel eens dringende vragen binnenkomen. We krijgen soms hulpvragen voor repatriëring vanuit Irak. Uiteraard zetten we die laatstgenoemde categorie door naar de gemeente. En dan is er ook nog Twitter als bron voor vragen. Zoals over geluidsoverlast, verkeersduivels, overkomende vliegtuigen rond 6:00 uur en veel meer.
Kortom er zijn heel veel bijkomende tijd vergende activiteiten, die niet direct tot nieuws leiden. Die niemand ziet, die wellicht weinigen beseffen, maar die zaken maken elke dag interessant … en vol.
En dan probeer ik soms wat huishoudelijke zaken of dringend onderhoud (maaien, snoeien, een kleine reparatie) ertussen te proppen in de dag. Dat lukt allemaal redelijk mits men op tijd is met kopij.
Mijn grootste uitdaging heeft te maken met mijn heengaan. Ik ga een keer dood.
Ik probeer daarom al tijden te ontspullen, wat we samen moeten doen. maar “nu even niet” vind één van ons dan net weer. Tussen de bovengenoemde bedrijven door moet ik ook nog een stuk administratie 100% op orde brengen, maar er zijn steeds weer verstoringen (telefoontjes, hulpvragen, huiswerkhulp voor kleindochter op de middelbare school, appjes met uitdagingen) om daarin structureel de laatste meters te maken. Dat vind ik allemaal niet erg zolang mijn vrouw daar ook vrede mee heeft. Zij is echter bang dat ik eerder dood ga dan zij en dat ze dan ‘in totale chaos, onwetend, wie moet ik jouw dood melden? ‘ achter zal blijven. Ik snap dat idee wel, maar aangezien ik beloofd heb 95 te worden, is er voorlopig geen tijdsdruk.
Vind ik… Daar wringt de schoen. Ik moet dus op zoek naar grotere schoenen.
Ik zei tien jaar geleden reeds: “Eight days a week is not enough. Monday I got Friday on my mind”. Dat punt ben ik al tijden voorbij. Voor mijn beleving heb ik gisteren de vuilnisbak buiten gezet, maar dat was op maandag, en het voelt of ik dat morgen alweer doe. Mijn dagen bestaan dus eigenlijk uit één lange keten van vuil wegdragen.
Mijn conclusie op grond van bovenstaande is dat de meeste van jullie klaarblijkelijk ook voortdurend op vakantie zijn. Dulce far niente, toch?
Laten we dan vandaag nog gezamenlijk op zoek gaan naar het vakantiegevoel.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 213 lezers Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
1 Reactie
Beste Jelle, Als je bij het wegdragen van je vuilzakken denkt dat je dat gisteren ook al gedaan hebt dan ben je goed bezig. want je maakt ook iedere dag een hoop rommel. Het netto resultaat van je bestaan is weliswaar moeilijk te meten, maar het is al mooi dat je je dat dagelijks realiseert. Wees blij met je talenten , geniet er van . Als je de vuilnisbak de rug toekeert geeft dat ook een gevoel van bevrijding en kan je gewoon weer opnieuw beginnen. GOED BEZIG !!!!