Column(48): Kettingreactie

‘Mam, ik heb een probleem. Ik sta hier bij station West maar ik krijg mijn fiets niet meer van het slot’.

Het is vrijdag, laat in de middag.

‘Het gaat om het kettingslot. Het lijkt wel alsof de sleutel niet meer past, maar vanmorgen heb ik mijn fiets gewoon op slot gezet’.

Ik schiet mijn jas aan, pak mijn eigen fiets en rijd vlug naar het station. Daar zie ik haar staan. Vrijdagmiddag. Met haar grote, roze rugzak. Haar fiets staat vast met het kettingslot aan het fietsenrek. Ik doe ook een poging en morrel wat met de sleutel. Zonder resultaat. Ik kijk in het sleutelgat maar zie geen zand of viezigheid. Nog een keer proberen. Na een paar minuten geef ik het op. Het lijkt alsof de induwbare pennetjes van het slot een stukje verschoven zijn waardoor de sleutel niet meer past. Ik besluit mijn eigen ABUS kettingslot te gebruiken om de fiets extra vast te zetten. We komen later wel terug.

De volgende dag lopen mijn man en ik samen naar het station, bewapend met een busje kruipolie. Tweede poging. Misschien lukt het nu? We spuiten wat olie in het sleutelgat en wachten even. Vastberaden steekt mijn man de sleutel in het slot..

Helaas. Het mag niet baten. De sleutel past echt niet meer. Wat rest is de ketting dan maar door te zagen.

Weer tien minuten later lopen we met twee verschillende handzagen voor metaal of ijzer door de wijk. Derde poging. Lichtelijk opgelaten sta ik naast de fiets. Mijn man snijdt eerst de stugge, zwarte stof kapot die de ketting omhult. Geen reactie. Niemand kijkt op of om. Dan zet hij de zaag op de ketting en begint als een dolleman te zagen. Zijn gezicht loopt rood aan. Zweetdruppels op zijn voorhoofd. Hij stopt even. We kijken naar de ketting. Op enkele krasjes na is er niets te zien. Ook zaag nr 2 boekt geen resultaat. We kijken elkaar aan en schieten in de lach. Naar huis maar weer. Iets anders bedenken. Wat een gedoe!

We zoeken op het internet naar een oplossing wanneer je bijvoorbeeld je fietssleutel kwijt bent. Er blijken diverse websites te bestaan waarbij men, tegen betaling variërend van €15,- tot ca €50,- met een slijptol langs komt, om je fiets te ‘bevrijden’. Tja. Dat kunnen we zelf ook maar hoe doen we dit zonder stopcontact?

Naar de bouwmarkt dan maar. Op zoek naar een slijptol met accu. Zo’n ding kost ook ca €120,- maar dan houd je er tenminste iets aan over. Je kan ’t maar eens nodig hebben.

Laat in de middag lopen we voor de vierde keer naar station West. Op het moment dat we bij de fiets zijn komt ook de Metro tot stilstand op het perron naast de fietsenstalling. Een horde mensen stapt de Metro uit en loopt onze kant op.

Mijn man zet onverstoorbaar de slijptol op het kettingslot. Niemand kijkt op of om. Geen enkele reactie. Een dame met een hondje knikt me slechts vriendelijk toe. ‘Dag hoor’.

Een paar tellen later ligt het slot er af. Tevreden kijkt mijn man naar zijn slijptol. Niet gek! We trekken de fiets uit het rek en keren huiswaarts. Het kost een beetje, tijd en geld, maar dan heb je ook wat. Onze dochter is dolgelukkig. Of ze er morgen mee naar school kan? Eind goed, al goed.

Tot slot? Maar eens naar de rijwielhandel. Voor een nieuw kettingslot.