Column(49): Uitwaaien

Op eerste paasdag ben ik, net als een grote massa andere mensen, voor het eerst met de metro naar het strand van Hoek van Holland gereden. Vanaf station Steendijkpolder sta je binnen tien minuten met je voeten in het zand. Ideaal!

Onderweg raas je langs de weg waar ik voorheen wel eens fietste richting het strand. De route bestond uit zeker 40 minuten aan tegenwind langs de nieuwe waterweg, de Maeslantkering, het gemaal, de schapen en vuurtoren bij de Stena Line en uiteindelijk langs de duinen tot de strandopgang waar het vechten was voor een plek voor je fiets.

Dat is voor goed verleden tijd, want uiteraard kies ik er nu voor om naast de deur in de metro te stappen, te gaan zitten, Tien minuten van het uitzicht te genieten en daarna pal op het strand uit te checken. Tijd om zo vaak als ik wil uit te gaan waaien, want dat is toch wel het fijnste gevoel dat er bestaat. Heerlijk tot rust komen terwijl de zeewind door je haren gaat en je de zoute lucht door je luchtwegen laat gaan.

Maar hoe kan het nou dat het fenomeen uitwaaien zo rustgevend is? Want als je er echt over nadenkt is er eigenlijk niks kalmerend aan. Je loopt sloom en zwaar te sjokken door zandhopen, terwijl je schoenen of slippers steeds voller raken met korrels, schelpen en steentjes. Ondertussen verzwikt ook nog eens je enkel in een kuil die je even niet hebt gezien en wordt alle huid die aan de buitenlucht blootgesteld wordt volledig gezandstraald tot er niks meer over is.

Om nog maar te zwijgen over de geluidsprikkels die je in ontvangst moet nemen. Constant buldert de zee je gehoorgang in, terwijl overal om je heen zwermen aan kopmeeuwen keihard schreeuwen tijdens het gevecht een verloren bakje friet. En alsof dat nog niet genoeg is, word je ook nog getrakteerd op mede strandgangers die heel liefdevol “FIKKIE! HIER KOMEN! NU! KLAAR NOU!” roepen tegen de kleine viervoeter die als een soort natte turbospons langs de branding rent. Tot slot moet je ook nog eens altijd goed om je heen blijven kijken, omdat je anders nog wel eens onthoofd kan worden door een verdwaalde frisbee of ontembare vlieger die met een snoekduik precies richting jouw oog gaat.

Nee, als je het zo bekijkt is het juist allesbehalve rustgevend om op het strand te zijn. Maar toch doen velen, waaronder ik, het graag. Is het dan misschien juist omdat je al deze prikkels krijgt, dat je even niet met de dagelijkse dingen bezig bent? Een soort omgekeerde meditatie waarbij je aan niks probeert te denken?

Hoe dan ook, de magie van het strand zal altijd blijven bestaan en ik ben dan ook heel blij dat één van mijn favoriete plekjes van het land nu weer een stukje dichterbij gekomen is. Wie weet tot ooit in de strandmetro!