Column(53): Een nieuwe nationale sport

Hebben jullie gemerkt dat er de afgelopen jaren een nieuwe nationale sport in opkomst geraakt is? Zo niet, dan introduceer ik je graag bij deze: ik heb het over zwartrijden. Een combinatiesport die in bijna iedere stad met een door poortjes afgesloten station fanatiek beoefend wordt.

De sport is een soort combinatie tussen atletiek, synchroonzwemmen, vechtsport en freerunnen en wordt zowel solo als in teamverband uitgevoerd. Afhankelijk van de soort poortjes die op een metro- of treinstation aanwezig zijn moeten diverse bewegingen gemaakt worden om zonder vervoersbewijs in het treinstel te belanden. Hierbij is het van groot belang dat de sporter een echte alleskunner is en niet vertrouwd op slechts één signatuurbeweging. De kans is namelijk zeer groot dat op het aankomststation een ander type poortje te vinden is, waar die move niet zal werken.

Laten we een aantal tactieken van dichtbij bekijken, beginnende met de variant die voortkomt uit de atletiek. Deze op hordelopen gebaseerde techniek is enkel te gebruiken bij poortjes van de lage variant, zoals bijvoorbeeld op Rotterdam Centraal te vinden is. Men neemt hiervoor een kleine aanloop richting het poortje, zet dan af en steekt één been naar voren terwijl het andere been zo horizontaal mogelijk naar achter gaat. Hierbij kan eventueel ondersteuning gevonden worden bij de zuilen aan weerszijden, om tot grotere hoogte te komen en niet het risico te lopen dat een voet blijft hangen. Dat zou immers gênant zijn. Bij hogere poortjes is deze tactiek niet aan te raden wegens een gebrek aan een landingsmat aan de achterzijde van het poortje.

Een tweede techniek heeft zijn oorsprong in het synchroonzwemmen. Essentieel is hierbij de assistentie van een buitenstaander met een vervoersbewijs. Zodra het poortje geopend is door de buitenstaander kopieert de sporter diens bewegingen één-op-één en loopt volledig synchroon achter de persoon aan door het poortje heen. In het geval van zeer gevorderde sporters kan deze techniek ook in teamverband uitgevoerd worden door een soort synchroon-polonaise te veroorzaken. Vaak gaat het poortje wel piepen, maar sluiten zal hij niet.

De derde techniek van zwartrijden is ontwikkeld vanuit het kickboksen. In dit geval positioneert de sporter zich in een stevige houding voor de poortjes. Met veel kracht wordt vervolgens één been richting het poortje afgevuurd. Na het ferme contactmoment gaat het poortje automatisch open en kan de sporter doorlopen. Hierbij wordt slim gebruikgemaakt van de achterliggende systemen van de poortjes, die zichzelf altijd zullen openen als er iets of iemand klem lijkt te zitten. Wellicht dat er techneuten hebben meegeholpen bij de ontwikkeling van deze techniek?

Tot slot bekijken we de tactiek voortgekomen uit freerunning en die enkel geschikt is voor de flexibele sporter. Deze wordt veel gebruikt in situaties waarbij de poortjes niet het enige toegangspunt van het perron zijn. Op sommige stations zijn namelijk hekjes of muurtjes die het perron afsluiten. In dit geval klimt de sporter om of over deze obstakels, soms inclusief een sprong over een afgrond of over het spoor heen. Vanwege deze obstakels is een goede warming-up vereist om spierpijn te voorkomen. Wanneer goed uitgevoerd is deze tactiek wel de meest indrukwekkende, al heeft het ook de grootste kans op blauwe plekken en valpartijen.

Ik ben benieuwd welke sporten in de toekomst ook inspiratie zullen vormen voor een zwartrijdmethode en hoe lang het duurt voordat dit een olympisch onderdeel zal worden. In dat geval vrees ik wel dat OV-bedrijven geen shirtsponsor zullen worden. We zullen zien!