Column(54): Durf jij het aan?

En dan is het zover. Drie jaar lang mochten de lezers genieten van de columns van Kimberly. Nu vertrekt zij. Gelukkig niet uit Maassluis. We komen haar ongetwijfeld nog vaak tegen.  Wij hebben vierenvijftig columns van haar hand mogen lezen en dat is best veel.  Kim bedankt

Redactie

colum nr: 54

Het is donderdag en mijn deadline voor mijn tweewekelijkse column nadert, tijdens het typen kijk ik naar de datum op mijn computer en een gevoel van kippenvel bekruipt me, het is exact drie jaar geleden dat mijn eerste stukje schrijven op 17 oktober 2016 de wijde wereld in ging en nu begin ik aan mijn laatste…

Als columnist ben ik veel gegroeid, mijn schrijfstijl en creativiteit werd onder de loep genomen en dat was op het begin best eng. Ik twijfelde over elke punt en komma en probeerde te voorspellen wat de lezers ervan zouden vinden. De reacties waren positief en dat gaf een goed gevoel. Ik kwam erachter hoeveel mensen mijn columns eigenlijk lazen; van de vrijwilligers op het werk, de vaste gasten in de Waker tot mijn oude buurmeisje en een wethouder in Vlaardingen. Ik werd zelfverzekerder in mijn schrijven en durfde het over nieuwe dingen te hebben. Toen kwam de eerste negatieve, en vooral vervelende reactie en het voelde als een klap in mijn gezicht. Al die tijd en moeite die ik erin had gestoken werd door iemand, die zich achter een beeldscherm op dat moment heel dapper voelde, met een paar woorden teniet gedaan. Man, wat baalde ik ervan, maar ik moest eraan wennen want het was niet de laatste.

Ik voelde nooit de drang om te reageren op dit soort berichten, sterker nog 9 van de 10 keer zat ik ze gniffelend op mijn telefoon na te lezen, terwijl ik mij sterk afvroeg of ze er ook maar een enkel woord van hadden begrepen. Een mooi voorbeeld is de column getiteld ‘Ik ga niet stemmen’, niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ik dat niet kan door mijn Britse nationaliteit (wat duidelijk naar voren kwam in het stuk). Reacties als ‘wat voor een dom wicht ben je als je niet gaat stemmen’ waren dan ook zeer vermakelijk. Of bij de column ‘Ik word oud’ waarin ik de positieve kant van het ouder worden belicht, er werd een reactie achtergelaten waarin mijn moeder de schuld kreeg van mijn slechte opvoeding “want anders zou ik dit soort negatieve onzin niet schrijven’.

Het is heel gemakkelijk om kritiek uit te oefenen op iemand die zich kwetsbaar opstelt en haar gedachtes op een openbaar platform durft te uiten. Maar zou jij dat ook kunnen? Zou jij schijt hebben aan de mening van een ander? Zou je anders durven zijn en niet bang zijn voor de reacties die ongetwijfeld komen gaan? Durf jij je verhaal in het openbaar te vertellen? Als het antwoord ja is, dan zal Maassluis.nu een goeie aan je hebben en zou ik je willen aanmoedigen om je op te geven.

Tot slot, dank aan iedereen die de moeite heeft genomen om mijn stukken te lezen, de reacties (positief of negatief) die ik heb mogen ontvangen, de nodige inspiratie die uit onverwachte hoeken kwam, Jelle voor mijn drie jaar bij Maassluis.nu en Thijs voor zijn invalcolumns die ook veel mensen zullen missen!