Column(58): Alles wordt nieuw

Vergeving, Heer, want onze schuld is groot.

Schep in mij een zuiver hart, mijn God,
wek een nieuwe standvastige Geest.

Wil mij niet verstoten van uw aanschijn,
neem uw heilige Geest niet van mij weg.

Deze woorden zongen door mijn hoofd op Aswoensdag 22 februari, tijdens de viering van 19.30u. Wil mij niet verstoten van uw aanschijn. Het is dagelijks onderdeel van mijn gebed. Want ik ben mens. Ik ben zondig en ik maak fouten. Al dan niet bewust. Dat klinkt vreemd. Waarom zou je bewust fouten maken? Misschien moet ik het anders formuleren. Soms laat ik dingen liggen waarvan ik weet dat ik er iets mee zou moeten doen.

Ik ben een slechte huisvrouw en heb een huishouden van Jan Steen. Ik laat vooral een heleboel dingen liggen. Ik ben ook een slechte gastvrouw. Op een verjaardag mis ik het overzicht en komt er altijd wel een moment dat mijn gasten met een knipoog vragen of er nog koffie is. Ik mis hier en daar wat talenten. Ik ben een waardeloze kok. Zo heb ik wel eens een ei uit de pan laten springen. Dit kan gebeuren wanneer je vergeet dat je van plan was een eitje te koken. Tuinieren durf ik niet met al die beestjes in de grond. Administratie is ook niet mijn ding en meestal meld ik me aan als vrijwilliger op het moment dat er inmiddels voldoende zijn of er een deadline verstreken is. 

Kortom, er zijn een heleboel dingen waar ik me eens iets meer in zou kunnen verdiepen om een ander hulp te bieden. Toch doe ik dat niet en daarmee doe ik dan een ander tekort. Of is dat te kort door de bocht?

Er zijn ook een heleboel dingen die stomweg mijn interesse niet hebben. Ik heb een heleboel talenten die ik niet ontplooi. Ik ben me ervan bewust maar het verandert me niet. En dat is zonde.

De zonde zit hem dus ook in het laten in plaats van doen. Het laten gebeuren. De andere kant op kijken in plaats van ingrijpen. Een zondig mens ben ik. En wie ben ik dan om te oordelen over een ander?

We mogen elkaar opmerkzaam maken op onze tekortkomingen, op ons onvermogen. Dat wordt van ons gevraagd. Vanuit liefde. Vanuit de zorg voor elkaar. Vanuit het idee om er van te leren en er beter van te worden. Beter worden. Genezen. Herstellen wat stuk was. Om te helen wat kapot was. En alles wordt nieuw.

De zonde zit hem ook in verkeerde keuzes. Keuzes gemaakt in een moment van onverschilligheid, uit gemak, op de automatische piloot, zonder gedegen voorbereiding. Uit onwetendheid of een tekort aan kennis of inzicht. Hoe ga je daar mee om? Durf je in de spiegel te kijken? Doe je aan zelfonderzoek? Durf je te erkennen dat het anders had gemoeten. Ga je het in de toekomst anders doen? Durf je spijt te betuigen. Mens te zijn. Vergeving te vragen. Vergeving te ontvangen?

De biecht lijkt achterhaald maar zou dit niet moeten zijn. Opbiechten wat fout ging. Opbiechten wat je anders had gewild. Tot inkeer komen. Vergeving vragen en weer ruimte ontvangen in je hart. Een sacrament van Boete en Verzoening. Biechten. Dat is iets dat je niet moet laten. Een zonde om het niet te doen.

Vergeef ons Heer, want onze schuld is groot,
en alles wordt nieuw voorbij de dood.