Column(582): We zouden kunnen luisteren, maar we doen het niet

Luisteren was altijd al een kunst die niet iedereen verstond. En zodra een persoon zich “iemand” voelt, wordt het dubbel zo erg. Het lijkt in Maassluis een post-covid epidemie die extra hard toesloeg onder de meeste gemeenteraadsleden en onder B&W. De grondhouding is tegenwoordig: ik zit hier op het pluche en ik weet wat goed is voor alle anderen. De eigenwaan die dan de overhand neemt, maakt dat er nauwelijks naar anderen, naar de achterban en naar de pers wordt geluisterd.

Er is trouwens een simpel recept om wethouder te kunnen spelen.

I Ga veel op foto’s in het publiek domein (glimlach en houd je handen voor je kruis).

II Zeg regelmatig tegen de inwoners

• ik heb u gehoord
• ik ben trots op onze mooie stad
• ik neem het mee
• ik begrijp u helemaal

III Zeg in debatten:

• het is conform het coalitieakkoord
• ik zal ruggenspraak houden met mijn team
• ik geef toe dat het beter had gekund
• we moeten er met zijn allen lessen uit leren

IV Beantwoordt vragen schriftelijk, laat dat door een ambtenaar opstellen. Dan is het gegarandeerd onbegrijpelijke ambtenarentaal wat het vaag houdt waar mogelijk.

Een paar voorbeelden.

Diverse problemen (drugshandel, hardrijden, illegale onderverhuur, en meer) die werden aangekaart zijn afgedaan met: “Het is niet toegestaan. We zouden maatregelen kunnen nemen, maar dat doen we niet.” Snapt u hem?

“We moeten de communicatie verbeteren”. Die wordt in de praktijk echter alleen maar beroerder.

De rode huizenbouwer wil vooral “bouwen bouwen bouwen en statushouder met voorrang in huizen douwen”. Hij houdt niet van: What if” vragen van de oppositie. Vragen die hijzelf allang had moeten stellen en beantwoorden. Helaas schieten onze rode vrienden voortdurend in dezelfde kramp: we moeten wel sociaal blijven naar iedereen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

De VVD heeft een wethouder van financiën die zich al drie jaar verschuilt achter “dat is niet haalbaar”, “we moeten uitstellen want het ravijnjaar komt eraan”. Hij is er trots op dat hij daardoor de algemene reserves kan spekken. Dat is het oude trucje van zijn partijgenoot Gerrit Zalm: begrotingen afknijpen om een paar jaar later te pochen dat de financiële positie dankzij zijn partij gunstig ervoor staat.

En dan is er de wethouder van het afval scheiden. Scheiden kan ze goed ( dag MB, hallo VVD). Ze wast als een volleerde Herodes haar handen in onschuld en bestond het om de raad de oren te wassen afgelopen dinsdag: “We hebben met zijn allen besloten om met BAS van die enorme berg restafval af te komen.” En ze sloot af met: O ja… er is geen 3 maar 7 miljoen nodig.”

Dat eerste is een keiharde leugen. Er was een meerderheid maar geen unaniem draagvlak. En zo veegde ze driekwart van de oppositie op een hoop als restafval.

Henk Spaan riep vroeger op Radio 1 in zijn gesproken column al Vuilnisman mag deze zak ook mee?

Ik vrees dat er drie zakken nodig zijn. Doe er ook maar een paar kotszakken bij.

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia