Column(61): Sociocratische organisatie structuur

column nr: 49

uit de reeks columns over de antroposofische instelling waarvoor ik werkte.

Wat is een sociocratische organisatie structuur? In zo’n organisatie spreekt men niet van afdelingen maar van kringen. Iedereen is gelijkwaardig. Er is wel een “leidinggevende” maar de kring bepaalt het beleid.

Binnen de kring heb je een taak. Het is de taak van de leidinggevende om te kijken of het afgesproken beleid wordt uit gevoerd.

Een beslissing wordt met consent genomen. Dat wil zeggen dat iedereen het er mee eens moet zijn. Als je het ergens niet mee eens bent, moet je argumenten opnoemen waarom je het er niet mee eens bent. Dan kun je proberen om voor je argumenten consent te krijgen. Dan is het mogelijk dat het punt aangepast wordt. Het gevolg is, dat iedereen evenveel verantwoordelijk is voor een genomen besluit. Dat geeft een goed gevoel. Je wordt serieus genomen.

In mijn tijd is er een keer een leidinggevende voor een woonhuis aangenomen waarbij dat helemaal verkeerd ging.

Toen zei de leidinggevende van de woonkring: – Dat heb ik verkeerd gedaan.

– Nee, zei ik, – dat hebben WIJ verkeerd gedaan, wij hebben ons consent gegeven.

In de instelling waar ik werkte was de kleinste kring de huiskring en de grootste kring de bestuurskring. Daar tussen waren nog allerlei andere kringen, o.a. de woonkring, de werkkring enzovoort.

Omdat iedereen gelijkwaardig is, kan het gebeuren dat je op een dag met een verschrikkelijke regenbui de directeur in een regenpak ziet voorbijkomen. Zuidwester op zijn kop, laarzen aan, een schep en een hark in zijn handen. De dakgoot van de werkplaatsen zat verstop en en er was lekkage. Tja, je kan dan wel directeur zijn, maar als de dakgoot verstopt zit heb je geen excuus om hem niet persoonlijk door te poken.

Tussen de direct naast gelegen kringen zijn er steeds afgevaardigden. Zowel naar de ene kant als naar de andere kant.

Wij zagen natuurlijk toch kans om dat te manipuleren. Daardoor waren in alle kringen mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking vertegenwoordigd. Ook in de bestuurskring. Daarmee heb ik me toch altijd zo vermaakt.

In een bestuur zitten altijd heel verstandige en hoogedelgestrenge personen. Als men dan eens op slinkse wijze een idee wilde doorvoeren dan kon het gebeuren dat een gehandicapte zei: – Dat moet je me toch anders uitleggen want zo snap ik het niet.

Dan kon je me zowat opdweilen van de lach.

Ten eerste had iemand met een beperking helemaal niet het gevoel dat een bestuurder misschien wel zou willen dat hij of zij met “U” aangesproken zou worden.

En iemand kan dan wel beperkt zijn in een of ander, maar gevoelsmatig weten ze altijd precies als ergens iets niet klopt!