Column(75): Vrijheidswals

Afgelopen maandag vierden we 80 jaar vrijheid. Op veel verschillende manieren stonden we stil bij het bijzondere feit dat we de luxe hebben om in vrijheid te kunnen leven. Iets dat we nooit voor lief mogen nemen, zeker niet in tijden waarin de vrede kwetsbaarder is dan ooit.

Vrij zijn is iets waar we trots op mogen zijn. Je bent vrij om te denken, zeggen en doen wat je wilt. Maar hier schuilt ook het gevaar in. Steeds meer merk ik namelijk dat het nemen van deze vrijheid erg éénzijdig gebeurt. Als iemand met een andere mening of achtergrond dan die van jou diens vrijheid neemt, komen plots de afkeurende geluiden. Boze stukken worden geschreven en men komt lijnrecht tegenover elkaar te staan. Zelf mag je alles zeggen en vinden, maar als iemand anders dat doet is het ineens een probleem. Wonderbaarlijk hoe vrijheid ineens verdwijnt als hij niet naar jezelf terugverwijst.

De grootste vrijheid – in mijn opzicht – is juist om elkaar de vrijheid te geven. De vrijheid voor iedereen om te zijn wie je wilt zijn. In plaats van lijnrecht tegenover elkaar te staan, kunnen we beter naar elkaar toe komen en een soort vrijheidswals dansen.

Door goed naar elkaar te kijken en luisteren stroomt de dans als vanzelf. Waar de één een stap naar voren zet, zet de ander een stapje achteruit om ruimte te maken. In het begin gaat het vast nog wat stroefjes, maar al doende leert men, toch?

Stap voor stap gaat het steeds beter en voor je het weet beginnen we te zwieren door de ruimte, zonder dat we op elkaars tenen trappen en tegen elkaar aan botsen. En het hoeft zeker allemaal niet synchroon. Het ene paar doet een pirouette, het andere een lift of misschien hou je het gewoon bij de basisstappen. Hoe je het ook aanpakt, je zal zien dat we in mum van tijd met elkaar toch één geheel worden, juist omdat we elkaar die vrijheid geven.

Probeer dus, wanneer je een andere mening hoort dan die van jezelf, te onthouden dat ook die mening de vrijheid heeft om geuit te worden. Ga er niet meteen tegenin, maar luister naar elkaar en wie weet leren we er wel een nieuwe danspas bij voor onze vrijheidswals.

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia