Column(78): Het leven is wat jij ervan maakt

Ik zat net lekker aan mijn tweede kopje koffie toen de telefoon ging. Het was Marga. Vroeger mijn tennismaatje, later mijn bridgepartner, en altijd een gezellige vriendin. Maar sinds een paar jaar was het contact wat verwaterd. Zij had haar leven, ik het mijne. Niks ernstigs, gewoon zoals dat soms gaat.

“Mensen zijn ondankbaar, Cobi,” klonk haar stem met een zucht door de telefoon. “Sinds Gert er niet meer is, lijkt het wel alsof ik niet meer besta. Niemand belt, niemand nodigt me uit. Het is gewoon doodstil.”

Ik leunde achterover en nam een slok koffie. “Nou, dat is vervelend,” zei ik, “maar heb je zelf al eens iemand gebeld?”

Even bleef het stil. “Nou ja, ik ben altijd degene geweest die uitnodigingen kreeg. Tennis, bridge, theater… we hadden altijd plannen. En nu ineens niet meer.”

Ik kon een glimlach niet onderdrukken. “Lieve schat, je hebt het antwoord zelf al gegeven. Jij wérd altijd uitgenodigd. Maar misschien is het tijd om zélf de eerste stap te zetten.”

Ze zuchtte nog eens. “Maar mensen weten toch dat ik er alleen voor sta? Dan bel je toch gewoon?”

“Daar ga je de mist in,” zei ik. “Mensen denken vaak: ‘ze zal het wel druk hebben’, of ‘ze wil misschien even rust’. En eerlijk is eerlijk, we zijn allemaal een beetje gemakzuchtig.”

“Maar ik hóud niet van alleen zijn, Cobi! Ik wil weer leuke dingen doen.”

“Nou, dan moet je ophouden met zitten wachten en zelf aan de bel trekken. Pak die telefoon en regel wat. Je woont midden in jouw stadje, je hebt genoeg kennissen. En als je iedereen een beetje laat merken dat je nog bestaat, dan krijg je vanzelf weer uitnodigingen.”

Ze humde aarzelend. “Misschien. Maar wat als mensen nee zeggen?”

“En wat als ze ja zeggen?” Ik tikte met mijn nagels op de keukentafel. “Luister, Marga, ik snap dat het anders is zonder Gert. Maar jij bent toch niet met hem mee het graf in gegaan? Je bent hier nog, en je bent gezond. En als jij het niet leuk maakt, doet niemand het voor je.”

“Ik weet niet hoor, Cobi… Ik ben geen opdringerig type.”

“Dat heeft hier niks mee te maken. Het is net als met tennis. Je kunt langs de kant blijven staan kijken, maar als je mee wilt doen, moet je zelf die bal slaan.”

Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. Toen hoorde ik haar lachen. “Jij hebt weer makkelijk praten, Cobi.”

“Ik zeg gewoon waar het op staat. En geloof me, als je nu ophangt en vijf mensen belt, heb je voor je het weet een lunchafspraak of een bridgeavond.”

“Ik zal erover nadenken,” zei ze, nog steeds lachend. “Maar jij mag me er best bij helpen, hoor.”

“Prima,” zei ik. “Ik verwacht dat jij vanavond belt en me vertelt wie je allemaal gesproken hebt. En als dat niet gebeurt, bel ik jou.”

En zo ging het. Twee dagen later zat Marga weer bij haar oude bridgeclub. De week erna had ze een lunchafspraak met een nicht en een theateravond met een buurvrouw.

En ik? Ik had er weer een vriendin bij die snapte dat het leven niet naar je toekomt, maar dat je er zelf iets van moet maken.

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia