Column(81): Klaar

Begin september was mijn laatste onderzoek in het ziekenhuis, tevens de laatste afstelling. Uiteraard mag ik wel altijd contact opnemen als er iets is. Omdat het de laatste testen waren, kreeg ik al gehoortesten die ik ook de eerste keer kreeg. Om te kunnen vergelijken. Anderhalf jaar geleden werd er een verhaaltje verteld. Van de olifant met zijn flapperende oren. Ik moest dit verhaal een keer horen en ik mocht een keer meekijken. Liplezen. Het verhaaltje horen, geen enkel woord verstaan. Het verhaal liplezen, 23 woorden gezien. Nu deed ik hetzelfde. Een check of ik het hoor of zie. Nu ging het over een geit. Heel boeiend ook. Het verhaal horen en liplezen, alles goed. En dan komt het spannendste gedeelte. Het verhaal horen. Ook alles goed! Trots was ik, mega trots. Logopediste viel haast van haar stoel. Dit gebeurde niet vaak volgens haar.

Dan krijg je allemaal vragen wat je wel en niet doet. Ik doe alles, probeer alles en wil nog meer. Nu ben ik die hersenen aan het kraken om ook tijdens lawaai wat te kunnen volgen. Moeilijk. Om koppijn van te krijgen. Maar ik wil er gewoon alles uit zien te halen.

Vervolgens krijg ik dan eindelijk de laatste gehoortest. Bus, dus, geit, wijd, wit, dit, bal, zal, hang, bang……ik kan de woorden zowat dromen. Maar de score was verbluffend! 95% spraak verstaan! Wederom even die trots. En wat denk je van blijdschap. Zo ongelooflijk blij dat ik gewoon weer kan horen. Om mij een plezier te doen, wordt er ook getest met heel veel achtergrond lawaai. Om te kijken wat ik er dan van bak. Ik vermoed al niet zo veel en die uitslag wil ik dus ook nog wel gaan verbeteren. 65%. Logopediste ziet mijn teleurstelling. Dat terwijl zij in lachen uitbarst. Mevrouw we hebben van te voren al gezegd dat een ci in lawaai niet werkt. Ja dat is waar. Ze zegt er dan ook nog bij dat de normale score tussen de 10 en 35% ligt. Oh, dan is de mijne zo slecht nog niet. Alleen een train puntje dan maar.

Laatste afstelling, dat doet de audiologe. Ik heb geen afstellingen meer nodig want beter dan dit gaat het toch niet klinken. Kijk want een vogeltje dat fluit, klinkt voor mij als een hamer op metaal. Stromend water is net brekend glas. Deze vergelijking kan ik maken omdat ik goed gehoord heb. Maar wat maakt het uit, ik HOOR het.

En zo kan ik veel en veel meer horen dan dat ze in het ziekenhuis vertelden. Mijn hoop was een 1:1 gesprek beter te kunnen verstaan en dat zou lukken, hadden ze me beloofd. Dat gesprek kan ik nu met alle gemak volgen. Maar ook bellen kan ik gelukkig weer. Wat heb ik dat gemist zeg! Muziek is nog niet echt alles en gaat het waarschijnlijk ook niet worden. De oude bekende nummers galm ik wel mee. Blijf ik toch lekker in het verleden hangen. Wat scheelt mij het.

En zo zit mijn hele traject erop. Moet ik binnen de komende 5 jaar nog twee keer naar het ziekenhuis voor een ‘hoe gaat het met je’ praatje. En daarna krijg ik een nieuwe spraakproccesor. Ik kijk er al naar uit. Er is namelijk net een nieuwe op de markt en die schijnt weer meer te kunnen. Ik kijk er naar uit, tot over 5 jaar.