Column(87): Waarom Jouw Man Je Niet Hoort

Ik ben inmiddels 66, officieel gepensioneerd maar mijn brein heeft dat nog niet helemaal door. Ik coach tegenwoordig voornamelijk mijn buurvrouw, mijn bridgevriendinnen en soms mezelf, als ik weer eens in de verleiding kom om een vijfdelige app te sturen over een sok die ik ben kwijtgeraakt in de was. Want ja, ik weet hoe het gaat.

Een van de meest terugkerende thema’s in mijn werk met vrouwen – prachtige, intelligente, liefdevolle vrouwen – was de frustratie over aandacht. Niet zomaar aandacht, maar de aandacht van hun partners, collega’s, leidinggevenden. En vaak, heel vaak, waren die partners of bazen mannen.

“Hij luistert nooit.”
“Hij kijkt me gewoon aan alsof ik Chinees spreek.”
“Hij haakt na twee zinnen af. En ik ben nog niet eens bij het belangrijkste deel!”

Na dertig jaar coaching weet ik het zeker: het probleem is niet dat vrouwen te veel praten. Het probleem is dat ze te veel details willen delen met iemand die mentaal nog in de vorige alinea zit.

Laat ik je meenemen naar Marleen. Marleen was 42, communicatieadviseur en getrouwd met Ronald, een man die het liefst communiceert via afstandsbediening of knikjes. Marleen kwam bij me omdat ze zich ongezien voelde. “Hij vraagt nooit iets! Ik begin over mijn werkdag en na vijf minuten sta ik in mijn eentje door te praten terwijl hij een zak chips opent.”

Ik vroeg: “Wat vertel je dan precies?”

Marleen: “Nou, gisteren bijvoorbeeld. Ik zei: ‘Je gelooft het niet, vanochtend had ik een call met dat team uit Amersfoort, weet je wel, waar Sophie werkt – Sophie met dat rare brilletje, die van die vegan cupcakes maakt voor elk afscheid? Nou, zij was dus te laat, want ze had de trein gemist. Nou ja, niet echt gemist, er was vertraging, maar ze dacht dat de intercity alsnog door zou rijden. Snap je?’”

Op dat moment zat ik al met mijn hoofd bij de cupcakes. En ik ben getraind.

Ronald? Die had waarschijnlijk al bij “Sophie” afgehaakt en stond mentaal zijn fietsband op te pompen.

Het is een patroon. Hoe meer een vrouw haar best doet om alles “goed uit te leggen”, hoe meer de ander afdwaalt. Vooral de mannelijke luisteraar. De mannelijke hersenen – en ja, ik chargeer een beetje, maar dat mag als je 66 bent – zijn vaak gericht op overzicht, richting, oplossing. Terwijl vrouwen… vrouwen weven. Verhalen, nuances, verbanden. We maken een soort verbale patchworkdeken, terwijl hij een post-it verwacht.

Ik herinner me ook Angela, 55, gescheiden, in de datingwereld. Ze vertelde me over een man met wie ze een paar keer was uit geweest. “Ik dacht echt dat het klikte, maar ineens stuurde hij geen bericht meer terug. En dat terwijl ik hem in mijn laatste appje precies uitlegde waarom ik die ene serie zo goed vond! Ik bedoel, ik had hem een spraakmemo gestuurd van negen minuten waarin ik de symboliek uitlegde achter de dialogen tussen de hoofdpersonen…”

Negen minuten. Een memo over een Netflix-serie. De man had vermoedelijk zijn telefoon in paniek onder een kussen gegooid en is daarna drie dagen gaan wildkamperen in de Ardennen.

Begrijp me niet verkeerd: details zijn prachtig. Ze maken verhalen levendig. Ze verbinden, geven kleur, context, emotie. Maar ze werken alleen als de ander er ruimte voor heeft. Als je met een vriendin op een terras zit met een goed glas wijn? Slinger die details erin! Vertel over de geur van het restaurant, de sokken van de ober, het ongemakkelijke moment dat je over je ex struikelde (letterlijk én figuurlijk).

Maar als je een punt wilt maken, of aandacht wilt van iemand met een concentratiespanne van een fruitvliegje in een windtunnel: begin met de kern.

Eerst de kop, dan het verhaal. Niet om jezelf te censureren, maar om de ander binnen te halen. En dan, als hij eenmaal zit – met chips of zonder – kun je alsnog een beetje borduren.

Dit besef veranderde veel voor mijn cliënten. Toen Marleen het aandurfde om een gesprek te beginnen met: “Sophie miste een belangrijke call vanochtend, en dat leidde tot een geniale oplossing waar ik bij was,” keek Ronald op. “Wat dan?” vroeg hij. Interesse! Spanning! Aandacht!

En Angela? Die stuurt nu appjes in bulletpoints. En heeft inmiddels een man die vraagt naar haar serie-analyse (oké, hij is scenarioschrijver, maar toch).

Lieve vrouwen, laten we eerlijk zijn. Wij zijn de koningen van de context. Maar dat wil niet zeggen dat elk verhaal een boom met zes vertakkingen moet zijn. Je hoeft niet álles te vertellen om gehoord te worden. Soms is een goed gekozen kernzin krachtiger dan een roman in drie delen.

Mijn advies? Zie het als een sandwich. Begin met de kern (de bovenste boterham), dan je mooie details (de vulling), en eindig nog eens kort met je boodschap (de onderste boterham). Zo weet je gesprekspartner wat hij eet – en haakt hij niet af halverwege de mayonaise.

En onthoud: het gaat niet om minder praten, het gaat om slimmer praten. Dan luisteren ze ineens wél. Zelfs met chips in de hand.

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia