Stadsgedicht: Parel aan ’t Scheur

MAASSLUIS | Op de Nationale Stadsdichtersdag te Lelystad op 7 september droeg ik onder meer het onderstaande gedicht voor.

Parel aan ’t Scheur

Van oost naar west voorbij
de grote Randstad steden
tot aan Maassluis verandert
het landschap in een rustiek beeld.
Het voelt als een oase, een parel
verscholen tussen groen
dat de stad aan alle zijden omringt.
Het voelt niet als een
drukbevolkte stad,
maar eerder landelijk wonen,
hoewel er problemen zijn
zoals in elke grote stad.
De komst van een heuse lightrail,
in de volksmond
metrolijn genaamd,
brengt die grote stad
straks binnen handbereik.

Haar vierhonderd jaar vergingen
ongemerkt voor Nederland tot
het bezoek van de nationale
Sint aan Maassluis.
Het is de tragiek van
kleine steden
dat zij worden overschaduwd
door de oudere, luidkeelse
grote steden. Deze stad met
drieëndertigduizend inwoners
voelt zich belangrijk genoeg
om zich te profileren
als een onontdekte parel.
Parel aan ’t Scheur, dat Nieuwe
Maas verbindt met Waterweg,
een unieke ligging met toeristisch
achterland van belang.

Via binnenwateren varen jachten
en boten van Maassluis
tot aan Leiden en vice versa
komen zij in deze stad terecht.
Vertoevend in het stadshart,
de oude binnenstad,
bij de Sluis en de haven
waant iedereen zich ver
weg van grootsteedse hectiek.
Aan de rivier op de Koning
Willem Alexander Boulevard
ontwaart de bezoeker pas
de olie-industrie aan ginder oever.
Passerende cruiseschepen,
platforms aangemeerd
in overliggend havengebied
maken ieder bewust van de omgeving.

En toch kan kleinstedelijk Maassluis
zich meten met zijn grote broers
vanuit het bewustzijn
van de simpele cijfers.
Wie aan het rekenen gaat,
ontdekt dat de bevolkingsdichtheid
zich meer dan meten kan
met Den Haag.
Wie staat erbij stil
dat er zoveel mensen wonen
op een postzegel
van acht vierkante kilometer grond?
Niet dat Maassluis daarop trots is,
maar wel is er besef:
leven in harmonie
met zoveel mensen
is een kunst apart.