gastcolumnist

Ik deed een flinke dosis levenservaring op, mede door trainingen in zelfontwikkeling waarbij ik mezelf door confrontaties met mijn emoties en valkuilen pas echt goed leerde kennen. Dit, in combinatie met de vele persoonlijke contacten via mijn werk, wakkerde mijn interesse aan om dans te willen toepassen als ‘helpend middel’.

Laat ik de algemene beschouwingen, die zeer waarschijnlijk zullen worden uitgesteld i.v.m. de vorming van een nieuw kabinet, waar ik de logica wel van kan inzien, nog niet voorbij streven, maar de berichtgeving is al alarmerend en waar het stinkt is meestal ook wel gescheten.

Taboe of geen taboe, ook al is het misschien mijn persoonlijke mening: babbelen over kanker kán.

Wij zijn in Nederland niet de enige die tobben met het vraagstuk over: “Wie we zijn en wat ons echte Nederlanders maakt.” De onrusten in Charlottesville, Amerika zijn daar een goed voorbeeld van.

De grenzeloze EU… Zal de euro deze staat van dienst kunnen gaan evenaren?

Wij jongeren moesten zelf plezier maken, er waren nog geen dansclubs of disco’s. Ons vertier op zaterdag en zondag was: wandelen van de Markt naar ’t Hoofd.

Aan het oude vertrouwde concept van de Furieade voegen we steeds wat toe om nog meer mensen het naar hun zin te maken.

In Maassluis vullen de straten zich met zwijgende, op hun zondags geklede mensen die met gebogen hoofd ter kerke wandelen. Midden in het dorp splitst de stroom zich.