Trudie Pasterkamp

Als chronisch patiënt heb ik gemerkt dat mijn omgeving, de samenleving, mensen geen benul hebben wat het betekent om ziek te zijn, pijn te hebben en vaak moe te zijn

Je kijkt er naar en voor even lijk je stil te staan, stil in het moment, je kern wordt geraakt, je kan er droevig van worden.

Zo groeit het kind op met een gebrek aan liefde in relaties en leert het kind dat het hier op moet wachten, hopen en nog harder zijn of haar best moet doen om het die ander maar vooral naar zijn of haar zin te maken. Het gevolg hiervan is dat het kind schade oploopt, het kan geen vertrouwen hebben in zichzelf en de eigen waarnemingen.

Met kerst is opeens alles anders… Of laat ik het goed formuleren, zijn we vooral bezig om onszelf en onze naasten te verwennen. Om ons geweten een beetje te sussen, doneren we iets aan de Voedselbank of schenken we iets voor de Oekraïne en oordelen we wat minder vaak over al die vluchtelingen die hier onze banen en onze huizen inpikken.

Wij mensen zijn goed in het beoordelen van anderen, we willen vooral duidelijk rangschikken. Als we mensen in groepen indelen dan denken we gelijk te weten welke eigenschappen die persoon heeft.

Dus eigenlijk vraag ik me nog steeds af wat je moet doen om gehoord te worden.

Een OM die een uitspraak deed die nooit gedaan had mogen worden, mannen die na zo’n ernstig incident al weer heel snel vrij werden gelaten. Wie waren deze mannen en aan welke touwtjes werd er wellicht getrokken?

Het geplande onderhoud aan mijn huis bezorgt me geen hoofdpijn meer. Ik kan een aantal mensen die het echt verdienen eens uitgebreid in het zonnetje zetten. Een nieuwe fiets aanschaffen, dit keer een elektrische, dat is voor mijn knieën ook wel zo prettig.