Vier mei dodenherdenking. Zoals ieder jaar samen met mijn familie herdacht in Maassluis.  Inmiddels ben ik een Vlaardinger in den vreemde maar deze dag heeft voor mij nostalgische waarde.

Vanaf mijn tiende jaar had ik samen met Kunst na Arbeid de eer om één keer in de twee jaar een aantal koralen en het Wilhelmus te spelen. Jarenlang vol bewondering luisterend naar de trompettist die om één minuut voor acht zijn werk mocht doen. En ik zeg mocht want het is toch een eer! Na jaren was ik zelf aan de beurt. Het bleef bij mogen tot ik moest. De zenuwen die door je lijf gieren…als ik maar geen fout maak! Al die ouwe mannen die komen vragen of jij hem speelt en je succes wensen en bij voorbaat bedanken…brok in mijn keel. Het ging goed en daar was ik best trots op.

Sinds die keer sta ik iedere keer met een brok in mijn keel. Gedeelde zenuwen voor de trompettist die dit toch maar moet doen.

Vanavond was het extra bijzonder. De jongste telg van de familie Solleveld, Roosje was voor het eerst aanwezig. Ik hield mijn hart vast, twee minuten stil zijn als je twee bent lijkt een onmogelijke opgave. Roosje deed verslag van wat er gebeurde: hė de muziek is op! En daarna wilde ze naar de speeltuin. Mooi dat het kan, fijn dat het besef er bij haar nog niet is dat er ooit kindjes waren die vanwege hun geloof de speeltuin niet in mochten. Ooit zal ook Roos het begrijpen, jong geleerd is oud gedaan, en zal het haar om die reden geen moeite kosten die twee minuten stil te zijn.

Twee minuten om zoveel jaar en al die doden te herdenken. Het is bijna onmogelijk maar ik doe het ieder jaar weer met een brok in mijn keel.

Stefanie Solleveld

Stefanie Solleveld

Econoom-Econometrist | Docent Economie, Mathematica , Management & Organisatie | Fractievoorzitter PvdA Vlaardingen | Opgegroeid in Maassluis

2 Reacties

  1. 7 mei 2014 at 12:27

    Mooie column en die brok… Tja, die is zo herkenbaar!

  2. André
    5 mei 2014 at 11:15

    Mooi