Column: Een beest in de sla

Zie ik het goed? Ik kijk nog eens en knipper met mijn ogen. Ja ik zie het goed. In het bakje kant en klare salade, waar volgens de verpakking gerookte kip en appel zit, zie ik een heel ander ingrediënt. Een prachtig zwart torretje zit daar eenzaam tussen de stukjes crouton, sla en appel. Da’s wel een heel aparte kip denk ik nog en besluit toch maar iets anders te kiezen.

Ik heb een intense week achter de rug en ben goed bezig geweest. Trots op mezelf, besluit ik mezelf eens te belonen. Een kant en klare salade, lekker makkelijk. Maar dit is toch wat te gortig en ik breng het bakje naar een vulploegmedewerker. Ik zeg hem dat er een versterking in de sla zit en hij kijkt me met grote ogen vragend aan. “Er zit een beest in de sla” zeg ik. Hij kijkt naar mij en hij kijkt naar het bakje, alsof hij water ziet branden.

Boodschappen doen, ik vind het een verschrikkelijke bezigheid. Hoe vaak je dezelfde dingen in je handen hebt. Bijvoorbeeld een pak koffie gaat van het schap in je karretje, van je karretje op de lopende band, dan in je tas en thuis van je tas in de kast. Het ergste is dat je er nog voor moet betalen ook. Ja u begrijpt, ik heb hele andere interesses en hobby’s. Maar het is een noodzakelijk kwaad en vol goede moed ga ik af en toe naar de supermarkt.

En daar zijn de vulploegmedewerkers en de caissières. De ene is de andere niet en ik verbaas me vaak over het plezier en de klantvriendelijkheid van de kassamedewerkers. En oh wat zou ik graag met sommigen aan de slag gaan. Ze uitleggen dat je veel meer plezier in je werk krijgt als je zelf vriendelijk bent. Hoe een beetje aandacht voor je klant zo’n groot verschil kan maken. Ik hou het graag positief en zal niet klagen over de chagrijnige, zuchtende, met de andere collega kletsende caissière die aan het eind van de boodschappen een verplicht riedeltje opdreunt.

Vandaag schijnt de zon, ben ik goed gehumeurd en zie ik de vriendelijke medewerkster die gedag zegt voor ze begint, een glimlach heeft voor de mevrouw die tussendoor geld wil wisselen voor het karretje. Het kassameisje dat rustig wacht tot ik puffend mijn spullen in mijn tas heb en dan pas vraagt of ik zegels wil en vertelt hoeveel ik moet betalen. Gewoon zo iemand die aandacht en oog voor haar klanten heeft. En als zij glimlacht en vriendelijk is, dan ben je vanzelf vriendelijk terug. Hulde en een pluim!

En terwijl ik mijn boodschappen in mijn tassen opberg, zie ik de vulploegmedewerker met het bakje salade zie weglopen. Hij kan het niet geloven, kijkt nog eens goed naar het bakje. Ik hoor hem bijna denken: “Hoe is die tor daar nou naar binnen gekomen?” Met een vriendelijke groet wenst de caissière me een prettig weekend en met een brede glimlach loop ik de winkel uit. Ik vraag me af, hoe zou dat nou smaken zo’n torretje?