Column: Liesje

Mijn gewicht en baggerslechte conditie, het is een dingetje aan het worden, merk ik bij mezelf. Mijn baby is inmiddels 10 weken dus ik mag wel weer eens aan de bak.

Ik scrolde laatst door mijn foto’s op mijn mobiele telefoon en toen werd me pijnlijk duidelijk dat ik toch wel behoorlijk wat kilootjes kwijt moet als ik ooit nog in mijn favoriete spijkerbroek zou willen passen.

Het is een triest stapeltje, de kleding die ik postbevalling over mijn dikke billen gehesen krijg. Maar liefst 3 joggingbroeken, een geleende jeans van mijn moeder (!!!) en een zwangerschapsbroek behoren tot de keuzemogelijkheden elke ochtend. Dat vind ik zo triest dat ik mezelf niet eens in de spiegel wil bekijken als ik eenmaal ben aangekleed.

Nieuwe kleren kopen mag ik niet van mezelf. Niet om te besparen maar omdat ik van mijn overtollige kilo’s af wil en liever nog gisteren dan morgen. Ik ben van mening dat het dan niet helpt om grotere kleding te kopen als ik gemotiveerd wil blijven wat kilootjes kwijt te raken. Daarnaast heb ik ook gewoon geen ruimte meer in mijn garderobekast, welke voor 80% is gevuld met mijn lievelingskleding waar ik momenteel niet eens met mijn enkels in pas.

Sinds een week ben ik daarom weer druk aan de wandel en heb ik mijn sportschoenen tevoorschijn getoverd. Nou hoef je als je vier kinderen hebt niet persé naar de sportschool als je aan lichaamsbeweging wil komen. Een uitje naar het winkelcentrum volstaat in principe ook aardig. Tenminste als ik mijn doorweekte t-shirt moet geloven na een tripje koningshoek met mijn 5-jarige wegloper.

Toch ben ik weer voor het eerst gaan sporten en man wat viel dat tegen zeg! Hoewel ik genoot van een uurtje zonder kinderen viel het fietsen en buikspiertrainen echt mega tegen. Je zou kunnen stellen dat ik de conditie van een sta-caravan heb en dat is eigenlijk nog een understatement. Het hielp ook niet echt aan mijn zelfbeeld dat een sportschoolbezoeker eruit flapte dat hij me niet herkende omdat ik wel ontzettend dik was geworden.

De staat waarin ik verkeerde, loog er de volgende dag ook niet om, ik had een takelwagen nodig om uit bed te komen en had last van spierpijn op plaatsen waar ik niet eens wist dat je spierpijn kon hebben.

Het leek me leuk de dag daarna met mijn dochters door Blijdorp te slenteren. Zo gezegd zo gedaan en aan het einde van de dag stond mijn stappenteller op een kleine 15000 stappen. Het begin is dus gemaakt. Ik ben langzaamaan weer begonnen met bewegen en de strijd tegen de kilo’s is weer losgebroken.

Mijn eerste doel is 9 kilo eraf. Jullie horen wel wanneer ik dit doel heb bereikt. Terwijl ik dit schrijf neem ik met tranen in mijn ogen afscheid van mijn allergrootste zonde: melkchocola met stukjes hazelnoot. Want ik moet er iets voor overhebben om straks weer in mijn favoriete spijkerbroek te passen.

To be continued dus….