En daar zit ik dan. Te staren naar een leeg document. Waar ga ik over schrijven, wat ga ik vertellen. Er is zo veel te vertellen en er is zo weinig te vertellen. Vorige week zaterdag de laatste column van Aad Solleveld. En hij had het over de Libelle columns van de andere columnisten.

Persoonlijk hou ik erg van de verscheidenheid in de columns van de columnisten. Ik weet ondertussen uit ervaring dat je er elke week toch maar weer voor moet gaan zitten. En hoe het je denken bepaalt bij de dingen die je meemaakt. De een is scherp en kritisch, de ander luchtig en beschouwend. En is dat erg? Nee dat maakt het juist een afspiegeling van de maatschappij.

Waar ga ik over schrijven? Over mijn belevenissen in wachtkamers en bij doctoren deze week? Over uitslagen die ik kreeg? Over de betrokkenheid van de ene arts en de onverschilligheid van de ander? Of schrijf ik iets over mijn daadkrachtige zusje die me geholpen heeft mijn huis een voorjaarsschoonmaakbeurt te geven? Hoe lief dat is omdat ze weet dat ik het nu even niet kan in verband met mijn gezondheid?

Of schrijf ik over het warme onthaal dat ik kreeg op het symposium over online hulpverlening in Amersfoort. De organisatie die me met open armen binnen haalde omdat ik live via Twitter verslag zou doen van het symposium. Over de snelheid van de ontwikkelingen en de traagheid waarmee hoge scholen en organisaties dit oppakken? Over het enthousiasme van de deelnemers en gastsprekers? Schrijf ik over mijn enthousiasme en interesse voor deze extra vorm van hulpverlening?

 Ik zou ook kunnen schrijven over hoe ik weer genoten heb van mijn hardlooprondje door “mijn” Maassluis en hoe ik via Twitter te horen kreeg dat ik gespot was onderweg. De enthousiaste aanmoedigingen onderweg deden me ook goed en het weer maakte het geheel af. En hoe ik lopend langs de Waterweg in gedachten de foto’s van bedrijven voor het woord Maassluis langs het water zie. Wat een enthousiasme en wat werkt het aanstekelijk.

En ik kan schrijven over het interview met een kapster en een klant van Virgo kappersteam, één in een serie van zes. Over de klik die er is tussen beiden en over het plezier. En elke keer dat ik in de kapsalon kom zie en merk ik hoe een team ook echt een team is. Ik hoor verhalen over kansen en samenwerking, over klantgerichtheid en over passie. Elke keer kom ik er blij vandaan en binnenkort ziet u het resultaat van deze interviews. Maar dat is nog geheim dus daar kan ik niet over schrijven.

Tja, dan wordt dit waarschijnlijk toch een beruchte Libelle column. En weet u? Ik vind het een eer eigenlijk. Vorig jaar stond ik zelf met een interview en foto in de Libelle en dat heeft nogal wat veroorzaakt. En ik staar uit het raam en aai mijmerend mijn twee rode katjes en vraag me af: Wat is nu eigenlijk belangrijk in het leven? Na alles wat ik voor mijn kiezen kreeg en krijg , zijn dat de kleine dingen. Ik geniet van de geraniums die ik enorm verwaarloosd heb en toch weer in bloei staan. Ik kijk vol bewondering naar de steen op het graf van mijn vader, de steen waar ik zelf met een beitel en hamer vorm aan heb mogen geven. Mijn hart springt op bij het whatsapp berichtje van mijn zoon met goed nieuws.

 “Geniet van de kleine dingen in het leven, want op een dag zul je terugkijken en je realiseren dat dit de grote dingen waren.”

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Tekstschrijver | www.corinnehamoen.nl | www.roosenkris.nl |

voorheen:
Zondagcolumnist | wekelijks 2014 tm 08-2015] en [09-2015 tm 12-2015 1x per 2 weken ] | redacteur bij maassluis.nu

12 Reacties

  1. 2 juni 2014 at 12:05

    Prachtig, in één woord!

  2. 1 juni 2014 at 16:52

    Hoi Corinne,

    Wat een mooi geschreven column. Ik geniet in de tuin van een boek en mijn kinderen die zich met weinig uitstekend vermaken. Grote momenten :-).

    En het warme onthaal in Amersfoort…wij waren dolblij dat zo’n goede schrijfster voor onze dag konden krijgen!

    Groet, Martijn

    • 1 juni 2014 at 22:06

      Dank je wel Martijn. En mooi dat je het ziet, dat je geniet.

      Dan… het onthaal, jullie betrokkenheid is voor mij echt als een warm bad geweest. Het heeft me zoveel goed gedaan. En dat mag ook wel eens gezegd worden. En mijn bijdrage heb ik met liefde geleverd.

  3. Moon Klaverkamp
    1 juni 2014 at 11:05

    Mooi geschreven Corinne. Complimenten daarvoor. Vaak zijn het de kleinste dingen in het leven die van grote waardevolle waarde zijn … Was weer heerlijk om je column te lezen. Het geeft ook meteen weer even asn bewust te zijn en te worden dat je blij moet zijn met alles wat je hebt …

    Liefs,

    Moon

  4. Dokajunk
    1 juni 2014 at 10:52

    Ik vond dit meer een Filosofie Magazine column 🙂

    • 1 juni 2014 at 11:51

      Filosoferen is stiekem mijn hobby 😉

  5. Martine
    1 juni 2014 at 10:06

    Mooi geschreven Corinne!

    • 1 juni 2014 at 11:50

      Dank je Martine. Dat je niet weet wat je moet schrijven en dan staat er toch wat… 😉

  6. 1 juni 2014 at 09:29

    Corinne je slaat de spijker op zijn kop. Groots en meeslepend leven levert nog geen gevoel van geluk of besef van de waarde van het leven. Terzijde: de Libelle houdt het al 90 jaar vol dan moet er toch ook iets van waarde zijn, dunkt me.