Liesbeth Cordia

Ik versta haar amper als ze fluistert dat ze iets “per ongeluk” uit de winkel heeft meegenomen. Een klein paars plakkerig hompje klei valt uit haar handen en ze kijkt me beschaamd en met vuurrode wangen aan.

Ik besloot gewoon brutaal te zijn en te vragen of ze de camerabeelden van mijn transactie terug konden kijken, om te zien of iemand dan mijn geld had meegenomen. Het was op dat moment druk …

Begrijp me niet verkeerd; het was de mooiste vakantie van mijn leven maar dat gevoel in mijn hoofd alsof je hersenen los rondjes in je schedel ronddraaien, herinner ik me nog als de dag van gisteren.

Wie ga ik zien? Wie durft het aan met mij? Misschien tijd voor een tweet-up?

In één woord heftig! Mijn billen en onderrug voelen zo beurs alsof ik van een trap ben gevallen en alle treden op pijnlijke wijze heb geraakt.

Dat moment dat je met je plakkerige lijf met je raam open en het licht uit zonder deken naar je plafond ligt te staren in de hoop dat.

Ik gok dan ook dat wanneer ik in de archieven duik naar columns van afgelopen december en januari ik een heus plan tegen ga komen om de overtollige kilo’s aan te gaan pakken en me minder aan te trekken van wat mensen allemaal zeggen en denken.

Dat is soms frustrerend, vooral omdat iedereen te pas en te onpas weet hoe ik het op moet lossen.