Paulette Elens

Als je niet heel snel lief gaat zitten, trap ik je tenen blauw zodat je 2 weken niet kunt voetballen!

“Nou wil ik jou ’s wat vragen hè? Hoe zit dat nou met die Jezus?” zegt hij ineens, met z’n armen in z’n zij. “Hoe kan die nou over water lopen zonder bandjes?”

Bberoofd. Tot op z’n onderbroek. Het jacht en z’n pocherige Rolex natuurlijk, maar ook z’n kleding en paspoort zijn ‘m op een nacht afgenomen. Hij ging effe op familiebezoek.

Je kunt je preek bewaren, want hierna rook ik er misschien nog één. Een half uur geleden lag ik nog in mijn REM slaap”, zeg ik resoluut. Haar protest blijft uit.

Het schouwspel heeft daardoor veel weg van een 78-toerenplaat waar een barst inzit. Elke keer wanneer de plaat hapert (lees: wanneer hij van de trap af dondert) begint Ouwe Dibbes opnieuw te zingen.

Ze staat op, grijpt een grote kristallen asbak en mietert hem met een atletische slingerbeweging door het raam. Een glazen lap van 3 bij 4. Ik slik, de hond kruipt onder mijn stoel en hij wordt lijkbleek.

Volgens de artsen zal hij, op verstandelijk niveau, nooit verder komen dan een 10-jarige. Met deze boodschap krijgt Rita, op een woensdagochtend en hartje winter, haar zoon mee naar huis. Ze banjert door de sneeuw. Tranen bevriezen op haar wangen.

Hoe zijn vader als lompenboer begon. Het drankmisbruik. Het lichamelijk geweld tegen het gezin. Hoe hij al jong wegliep …