Piet van Dijk

Een noodkreet in de krant deed wonderen en we werden overspoeld. We hebben de kinderen met stralende gezichten en armen vol speelgoed naar huis zien gaan en ze krijgen binnenkort nog meer!

En dan die puntmuts: helemaal uit de tijd. ’t Is net kabouter Plop of zoiets. En die witte onderjurk vind ik totaal misstaan. Wie gaat er nu in zijn ondergoed de straat op? Doe lekker een spijkerbroek aan.

Er heeft weer minstens een ambtenaar een weekloon aan verdiend, veronderstel ik. … Daar is weer heel wat over gebrainstormd op het ministerie en nu mag het weer anders.

Bij ons heten ze niet “Canal Grande”, maar Noordvliet of Zuidvliet en zo zijn er nog het Hellinggat, de Noordgeer en de Boonervliet, om niet te vergeten de prachtige Weverskade.

Ik hoop niet dat ze nog erger drama hebben gezien: een drijvend lichaam van iemand die de overkant niet gehaald heeft. Iemand die zijn laatste geld had betaald om het rijke Europa te bereiken en misschien in Nederland wel de appeltjes van Oranje als ideale toekomst voor zich zag.

Het mooie weer lokte ons om de fiets – met bejaardenondersteuning – te pakken voor een paar dagen kinderhulp. Kleine Sam snapte er dagenlang niets van. “Waar is jullie auto?”, vroeg hij regelmatig.

Er kwam een glazen exemplaar voor in de plaats, waar ik beslist niet op mocht gaan staan, als ik het al durfde. In gedachten zag ik de glasscherven al over de kamer verspreid liggen en de snijwonden in mijn benen

Er is een boottochtje geregeld vanuit Maassluis, maar met mist kijk je alleen tegen dikke witte muren aan en kun je net zo goed thuisblijven.