Column (2): De buren hebben gras van goud!

Dr. A. Kuyperkade 15 per eind september 2018

column nr: 2

“Wanneer is een mens tevreden
Merkt hij voor één keer als hij kijkt
Over de schutting van de buren
Dat ’t het gras niet net iets groener lijkt?”

Toen ik zeven jaar was zong Marco Borsato dit prachtige lied al door de speakers van onze autoradio. Deze zin sprong er voor mij uit en zette me als jong meisje al aan het denken. Wat kan Marco nog steeds mijn ziel raken met de vragen: “Wat maakt het onbekende beter dan al hetgeen dat ik ken? Waarom ben ik nooit compleet gelukkig met wat er hoort bij mij? Waarom moet er toch steeds weer iets bij? Waarom nooit eens een keer ietsje minder dan meer?” Mijn gedachten malen, op zoek naar de antwoorden op deze vragen, op zoek naar de sleutel tot tevredenheid.

Nooit ben ik een wijze les van mijn moeder vergeten: het was haar treffende reactie toen ik als onzeker pubermeisje mijn ontevredenheid uitte over mezelf. Over hoe ik eruit zag en wat daar allemaal niet volgens de “maatstaven” aan was. Ze ging niet in op mijn specifieke uitingen van ontevredenheid, maar keerde het om. Ze zei: “Paula, als jíj al ontevreden bent over jezelf, hoe moet de rest van de wereld dan niet over zichzelf denken?”. Natuurlijk besefte ik dat dit een uitspraak was uit mijn moeders mond. Ik ben haar enige dochter en in haar ogen natuurlijk de allermooiste, allerleukste, allerliefste etc. Toch hielp haar onverwachte reactie mij om mijn perspectief te veranderen over hoe ik naar mezelf en de rest van het universum keek. Ik kon mezelf meten aan de gephotoshopte meisjes uit de Cosmo Girl en de Fancy óf ik kon reëel om me heen kijken en zien dat 99,9% van de mensheid niet voldoet aan de eisen van een topmodel. En ik zag ineens dat ik niet de enige was met een nog wat pukkelige huid, een haarval die niet in de buurt kwam als die van Katja Schuurman, te dik hier, te dun daar of waar mijn ‘spiegeltje aan de wand’ me ook mee kon dwars zitten.

Maar dát was anno 2002. Nú, anno 2018 leven we in een tijd waarin (vooral de jongere generatie) enorm beïnvloed wordt door zogeheten ‘influencers’. Het is er niet bepaald gemakkelijker op geworden om tevreden te zijn met je figuur, je inrichting, je garderobe, je tuin, je belevenissen of je partner. Het gras lijkt niet nét iets groener bij de buren. Nee… bij de buren lijkt het gras wel van GOUD! Althans, als ik kijk naar de jaloersmakende plaatjes op social media, posts lees of als ik zoek naar inspiratie-afbeeldingen op Pinterest. Als ik me hier mee vol laad, dan vind ik mijn interieur ineens heel lelijk, mijn kleren (en die van mijn kinderen) out-of-fashion, mijn vakantie niet bijzonder, mijn huwelijk onromantisch en mijn leven gewoontjes. Ik voel me, jawel, ontevreden. En dat voelt niet prettig.

De definitie van ‘tevredenheid’ is: De toestand waarin je niet méér verlangt dan wat er is. En ineens besef ik wat een enorme rijkdom het is om tevredenheid te kennen. Niet altijd willen hebben of nastreven wat een ander heeft, maar tevreden zijn met wie je bent en wat je hebt.

Ik word opnieuw stil gezet bij wat mijn moeder me leerde. “Paula, kijk eens om je heen, naar de échte wereld”. Wat verlang ik in deze ‘gekke wereld’ juist steeds meer naar die échtheid . Het ‘no-filter’ leven. De eerlijke gesprekken, waarin we durven te delen dat het weekend niet “über chill” was, maar dat we ons eenzaam hebben gevoeld op een stille zaterdagavond. Dat we soms doodsbang zijn voor de taken die ons te wachten staan op school of werk. Dat we nerveus zijn voor sociale ontmoetingen. Dat we dol zijn op onze kids, maar soms zo onzeker zijn over de ‘juiste’ opvoeding. En ga-zo-maar-door. Onze echte gevoelens, die iedereen eigenlijk wel herkent.

Ik ben dankbaar voor het handjevol dierbaren met wie ik mijn eerlijke gevoelens durf te delen. Ik breid die kring graag uit, ook al voelt dat soms als op water lopen, als iemand je verschrikt aankijkt bij een eerlijk antwoord op de vraag ‘Alles goed?’ Die vraag kan je toch nooit volmondig met ‘Ja’ beantwoorden?.

Ligt de sleutel tot tevredenheid hem in het stoppen met zoeken naar het ultieme geluk? Of in het je niet zo laten beïnvloeden door andermans mening? Of in het stoppen met vergelijken met anderen (is dat überhaupt mogelijk)? Of ben ik ook juist nu weer té veel op zoek… Ik weet niet of ik mijn eigen vraag kan beantwoorden. Het zal nog wel een hele ontdekkingstocht worden. Misschien mooie stof voor een column over een X-aantal jaar, of voor iemand die de antwoorden wél heeft.

© De Doorsluizer