Column (256): “Zullen we neuken?”

column nr 256

In de laatste week van de schoolvakantie schrijft Jelle op de plaats van Miranda als invaller columnist. Soms krijg je de kans op een andere dag een column te schrijven en wie weet bereik je dan ook een ander publiek.

We leven in merkwaardige tijden. In de afgelopen decennia hebben we veel zien veranderen qua communicatie.

Na de naoorlogse onmondige fifties was er in de sixties een omwenteling die leidde tot luide protesten voor inspraak via sit-downs en happenings. Posters en piratenradio beheersten de jeugd. Allemaal uitingen in nieuwe vormen.

In de seventies ontwikkelde zich een nieuw zelfbewuste generatie jong volwassenen: ruwweg de babyboomers die nu in een eigen realiteit leven. Zij ontwikkelden zichzelf, studeren werd steeds meer de norm en men kwam op voor de eigen mening.

In de egocentrische, economisch zware eighties werd steeds meer de nadruk gelegd op assertiviteit: opkomen voor jezelf, jezelf ontwikkelen. Michael Jackson, Madonna, Prince en Bowie legden de nadruk op ‘ík’ en het uiterlijk werd als verkoopelement uitvergroot in stadion optredens. Met de erbij behorende praatjes. Videoclips werden een middel om te zenden.

In de nineties werd geld, speculeren, bezit en dergelijke steeds belangrijker. De PC deed zijn intrede en de voorlopers ontwikkelden eigen websites, waarvan de inhoud vooral ook ervoor moest zorgen dat de maker zich kon profileren als geweldig persoon die de ‘ík’ op deze wijze aan de wereld verkocht. De communicatievorm werd zenden met teksten en foto’s. Emails werden gewoon, de bericht ‘zend’ vorm met een mogelijk antwoord als ‘ontvang’ vorm. De niet directe communicatie werd nog versterkt door de SMS modus op de telefoons.

In de zero’s waarin laptops hun plaats kregen, kon men ‘overal en met iedereen’ communiceren. Het werd steeds meer zenden en op andere momenten ontvangen. Twitter en Facebook zorgden voor dominante platforms waarop ‘íedereen’ meedoet en de computer een persoonlijk ‘zendstation’ werd. Opinies, veelal kort door de bocht zorgden voor veel hypes, misverstanden, vuilspuiterij, ontvrienden en blokkeren. Elkaar direct spreken verdween verder naar de achtergrond. Vooral roeptoeteren en steeds minder interactie.

In de tens – het huidige decennium – zien we dat velen leven via hun smartphone, veel virtuele vrienden hebben, hun behoefte bevredigen via pornosites, nachtprogramma’s op tv of met moeite een relatie proberen aan te gaan via relatiesites. Het tragische daarvan is dat de gemiddelde communicatie daarbij verworden is tot ‘vleeskeuring’ swipe naar links, swipe naar links, swipe… wacht dat lijkt me wel wat.

Zowel mannen als vrouwen leuken op Tinder enzovoort het eigen profiel op met gefotoshopte foto’s en ideale omschrijvingen vol mooi praat. De gemiddelde wanhopige kerel aldaar is het normaal communiceren nooit machtig geworden (misschien een geslachtsgebonden probleem, heren?). Zo’n vent denkt: Hé lekker wijf! En hij begint teksten te versturen om die vrouw te versieren, digitaal, kunstmatig en na een paar zinnen heeft hij al geen gespreksstof meer. We zijn niet ver meer van het moment waarin de communicatie zich beperkt tot één bericht: “Zullen we neuken?”

Dan zijn we weer honderden eeuwen terug in de tijd waarin de holenman – humm, uhu, uh, ha! – met een knuppel een vrouw neersloeg en meesleurde naar zijn hol. Dan is de cirkel rond. Alleen is dat niet wat wordt bedoeld met circulaire economie.

Mocht jij nu opkijken van je schermpje en je partner aankijken: Je mág met haar praten. Je mág een gesprek voeren en elkaar proberen te raken, te roeren en direct contact maken. Wie weet ben je een bofkont en eindigt ook dat gesprek met ‘Zullen we neuken?”…