Column (3): Awkward first date

Dr. Kuyperkade 15zw vanaf eind september 2018

De VVD leverde geen column helaas. Helaas? Lees deze column, dan weet je daarna waarom wij er he-le-maal niet rouwig om zijn. Paula miste haar deadline  van zondag, maar maakt dat méér dan goed met deze spetterende column …

Redactie

column nr: 3

Nestel jezelf even onder een dekentje op een comfortabele bank. Het liefst in gezelschap van een doosje chocolaatjes en een grote kop thee (of als je een stoere vent bent en dit veel te vrouwelijk vindt een pilsje en een handje borrelnootjes). Ik ga je namelijk een knullig-romantisch, een beetje beschamend, ongemakkelijk, maar waargebeurd verhaal vertellen over mijn eerste date met Frans.

Het was voorjaar 2010. Smoorverliefd was ik. Hij was mijn zangcoach, ik zijn fysiotherapeut. Én we zongen sinds een paar maanden in hetzelfde bandje. Ook kenden we elkaar van vroeger, van de middelbare school, waar we elkaar overigens totáál niet zagen staan. We gingen al een poosje vriendschappelijk met elkaar om. Tot Frans me na een zangles een geprint A4-tje in mijn handen drukte: “De film Avatar, daar wil ik met jou naar toe”. Mijn hart maakte een sprongetje. Op de fiets naar huis belde ik direct mijn beste vriendin. Ik MOEST iemand vertellen dat hij een eerste move gemaakt leek te hebben en me mee uit had gevraagd.

Een week later zaten we een beetje nerveus, maar ook vertrouwd, keurig braaf naast elkaar te genieten van deze bijzondere film. Aan mijn looks hoefde ik die avond niet te denken, want er zat een grote 3D bril op mijn neus en het was pikkedonker in de bioscoopzaal. Kriebels in mijn buik (en vermoedelijk ook in die van hem) tijdens de romantische scènes, waarin de stuntelige Jake en de behendige Neytiri naar elkaar uitspreken dat ze elkaar op het oog hebben als geliefden met de woorden “I see you”. Wil Frans me soms indirect iets duidelijk maken door me mee te nemen naar deze film?

Deze indirecte manier van communiceren neemt echter snel plaats voor een Westerse directheid die ik niet zo gewend ben…

We namen de laatste Sprinter van de Hoekse Lijn (kent u hem nog?) terug naar Maassluis West. Vlak na de halte ‘Maassluis’ kijkt Frans me doordringend aan met zijn veel te groene ogen, zijn typische vintage-achtige petje en een lange schuine lok krullend haar half over zijn gezicht. Plotseling stelt hij me een onverwachte vraag (dat is nog steeds één van zijn talenten): “Paula, wat vind je eigenlijk van onze vriendschap?”. Mijn hart klopt in mijn keel. Wat is dit voor directe vraag, in deze halfvolle treincoupé? Dit ben ik niet gewend. En belangrijker, wat geef ik voor antwoord?

Nou Frans, ik ben verzot op je, ik kan aan niks anders denken dan aan jou en ik wil het liefst vanavond nog met je trouwen, lijkt me niet echt gepast. Maar wat dan wel…? Denk, denk en nog eens denk. Mijn gedachten laten me in de steek. Blanco. Niks, noppes, nada. Als Nederland mijn comfortzone is, dan bevind ik me op dit moment in Nieuw Zeeland.
En hij blijft me aankijken, vragend, verwachtingsvol. Paula, nú, snel geef een antwoord, je moet iets zeggen, zeg ik tegen mezelf. Mijn gedachten tollen: nog steeds blanco. NU, ZEG IETS! Ik open mijn mond, beweeg mijn tong en produceer een geluid: “’Leuk” is mijn geweldige ingeving. LEUK?! Serieus, kan je niks beter bedenken dan LEUK? Uilskuiken! Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.

“Ik vind onze vriendschap eigenlijk wel meer dan leuk”, reageert hij. “Ik ben verliefd op je, ik wil je beter leren kennen, ik wil dat je komende zomer met ons gezin mee gaat op vakantie.” Oké, deze jongen houdt niet van vage geheimzinnige spelletjes, dat is duidelijk. Ik voel me euforisch en een beetje verlamd tegelijkertijd. En ik voel me nog steeds stom over mijn eigen allesbehalve passende antwoord. Gelukkig moeten we uitstappen en staat zijn zusje klaar met de blauwe Yaris om ons op te pikken en kunnen we dit onderwerp even rustig laten landen in onze eigen bedden. Iedereen is al uitgestapt bij Maassluis West en ook wij lopen naar de deuren en drukken op het knopje. De deuren openen niet meer voor ons, we zijn te laat. De trein rijdt door naar Hoek van Holland Haven…

Alsof het voorgaande nog niet awkward genoeg was…

Nu zitten we nog minstens een uur met elkaar opgescheept. De trein blijft in Hoek van Holland een half uur wachten tot deze terugrijdt naar Rotterdam en de machinist en conducteur beginnen zich af te vragen waarom dit zenuwachtige stelletje in de trein blijft zitten. We leggen uit dat de deuren niet meer openden en ze moeten hard lachen. Als kers op de taart maken ze onze date nog wat spannender door ons mee te laten rijden in de cabine van de machinist.

Een uur later lig ik in mijn bed na te genieten van mijn eerste date met deze wel heel bijzondere en een beetje aparte jongen. Ik heb het gevoel een gebruiksaanwijzing nodig te hebben. Ik hoor ‘pling’ en kijk op mijn telefoon. “I See You” verschijnt er in een SMS-berichtje.

Mijn geluk kan niet op… en een jaar later stappen we in het huwelijksbootje…