Column (4): Ik wil een gewoon kind zijn

column nr (4)

Onze dochter van vijf heeft een aangeboren botafwijking aan haar beide voeten. De artsen twijfelden de eerste jaren nogal eens aan de gestelde diagnose. ‘Skew feet’, of nee: toch een ‘metatarsus adductie’. Gelukkig ben ik jaren fysiotherapeut geweest en kan ik het ziekenhuis-jargon aardig ontcijferen. In Jip & Janneke taal zou ik het zo uitleggen: haar beide voetjes staan en groeien naar binnen gedraaid, zoals de letter C, een boemerang of een banaan. Er is eigenlijk niet veel aan te doen en we moeten afwachten hoe het zich ontwikkelt in de loop der jaren.

Nu haar botweefsel nog niet compleet verbeend is, hebben ze wel van alles geprobeerd: Haar beide benen van teen tot dij in het gips, ’s nachts haar voeten ongelukkig spalken in een ijzeren monsterwerk en orthopedisch schoeisel waar ze mee loopt alsof ze klompen aan haar voeten heeft, blaren krijgt en uiteindelijk helemaal niet meer loopt. Allemaal mooi dat het bestaat, maar voor onze dochter had het helaas niet het gewenste effect. Een laatste “oplossing” is de volgende afschuwwekkende operatietechniek: Alle botjes in haar voeten breken en in rechte stand vastpinnen. Cosmetisch ziet het hierna uit als ‘normaal’, maar je krijgt er pijnlijke, stijve en een stuk minder functionele voeten van. Toch geen oplossing dus, tenzij ze per se Miss World wil worden misschien. Na alle toestanden hebben we samen besloten voor het “afwachtende beleid”. Even geen poespas en dat geeft voor nu eigenlijk wel rust.

Haar eerste levensjaren waren alle bezoekjes aan de ‘voetendokter’ en ‘schoenendokter’ heel normaal. Ze had er geen besef van dat dit voor de meeste kinderen niet nodig is. Ze heeft nu de leeftijd dat ze begint te merken dat haar voetjes anders zijn dan die van andere kinderen. Ook sommige van haar vriendinnetjes valt het op. En wie anders is er zo eerlijk als een kind… ?

Al haar lopende jaren is ‘zelf lopen’ een strijdpunt. Ze wordt het liefst gedragen of voortgereden in een buggy. Als ouders zien we haar graag zelf lopen, maar voor ons is het altijd de vraag: Is lopen voor haar oncomfortabel en pijnlijk zoals ze aangeeft of is ze gewoon liever lui dan moe? Een kind met pijn willen we niet forceren om continu zelf te lopen. Nu ze wat ouder wordt kan ze duidelijker aangeven wat ze voelt en lijkt het er toch op dat langere afstanden lopen voor haar niet zo gemakkelijk is als voor een ander.

Als onze kleine meid dan toch zelf loopt, complimenteer ik haar graag. Vandaag maakten we een behoorlijke wandeltocht door de natuur. De heenweg liet ze zich voornamelijk dragen, maar de terugweg liep ze ineens zelf: rennend, springend, kletsend, ze hield het een tijdje goed vol. “Lieverd, wat stoer dat je deze wandeling zelf maakt!” “Ja mam, ik wil ook een gewoon kind zijn.” Een stekend gevoel in mijn onderbuik. Au. Eerst even een hap lucht. Ik schraap mijn keel. “Een gewoon kind..?” probeer ik. Eerst maar eens even goed luisteren naar dit meisje. “Ja, een gewóón kind!” En ze vertelt verder met grote overtuiging en een felheid in haar ogen: “En ik heb een lelijk gezicht. En lelijke ogen. Ze zijn blauw, maar ik wil grijze ogen, net als mijn broertje. En mijn haar is lelijk. Ik wil een pony en korter haar!” Ze is klaar met haar relaas. Met haar mooie blauwe kijkers, kijkt ze me aan. Het is eruit.

Nooit geweten dat al deze gedachten in dat lieve koppie zitten. En wat doet het zeer, als je kind niet blij is met zichzelf. Of zichzelf raar vindt. Of anders is dan ‘de rest’, en hier verdriet van heeft. Pijn uit mijn eigen verleden als kind borrelt op. Duizend vragen tollen door mijn hoofd: Heb ik haar niet genoeg bevestigd? Zeg ik te vaak iets positiefs over haar broertje, waarbij ik haar over het hoofd zie? Hebben andere kinderen opmerkingen gemaakt? Wordt ze misschien gepest?

Nooit eerder had ik zo sterk het besef dat je als ouder wil dat je kind gelukkig is. Tevreden met wie ze zijn. Zich geliefd voelen en zeker. Veilig en vol vertrouwen. Ik voel me een beetje verloren, dat ik daar niet alle controle over heb. Nu niet, maar later nog minder. Maar waar ik nu mijn steentje aan bij kan dragen om haar een goed gevoel van eigenwaarde te geven, wil ik daar mijn stinkende best voor doen.