Column (5): #ikvoelmealleen

column nr: 5

Social media: Ik heb er nogal een haat-liefde-verhouding mee. Ik vind het boeiend, vermoeiend, handig, misleidend, interessant, verslavend, aantrekkelijk, privacy schendend, vermakelijk, irritant, tijdrovend en ga zo maar door. Gemixte gevoelens heb ik als ik dagelijks scroll door mijn Facebook en sinds enkele maanden ook ‘Insta’-account. Dagelijks? Daar ga ik al voor de bijl. Ik vermoed dat ik vaker die apps bezoek, dan het toilet. En grote kans dat er tijdens een toiletbezoekje ook een bezoekje aan het sociale medium plaatsvindt.

Of ik verslaafd ben aan mijn telefoon? Tja, ik ben bang dat we dat van mijn generatie bijna allemaal zijn. Al diverse maatregelen hebben we geprobeerd een spelregel te hanteren in ons huishouden (met de nadruk op ‘geprobeerd’, want hierin hebben we dus flink gefaald): offline uurtjes, geen ge-app tijdens het eten en ’s avonds de telefoon niet meenemen naar de slaapkamer. Die maatregelen zeggen denk ik meer dan genoeg over onze verslavingsgevoeligheid op dit gebied. Want checken we één dag onze telefoon niet, dan staan de roodgloeiende appjes, gemiste oproepen, mailtjes, likes en reacties smachtend te wachten op een weder-reactie. Waar je vervolgens weer een reactie op kan verwachten. Ze hijgen de hele dag in je nek, zo voelt het. Maar tegelijkertijd ook zo leuk en vooral handig. Gemixte gevoelens dus.

Ik vind het een fascinerend fenomeen, het hele social media gebeuren. Fascinerend om z’n misleidende karakter: het geeft zo’n enorm vertekenend beeld van de werkelijkheid. Dit gegeven is natuurlijk geen nieuws. Vooral de uitersten in emoties worden ‘gepost’. De meeste van mijn zogenoemde “vrienden” in mijn vriendenlijst kiezen er vooral voor om positieve foto’s en statusupdates te plaatsen en tegelijkertijd is er ook een (kleinere) groep die z’n Facebook-vriendenlijst laat meeleven in moeilijke gebeurtenissen in het leven. Een hoop ‘ups’ en ‘downs’ dus, als ik door de dagelijkse updates scroll. Eigenlijk een behoorlijk manisch-depressief geheel als ik het zo bekijk.

En dan die hashtags…van  #ikvoelmevanavondalleenwantmijnmandrinktbiertjesmetvrienden maken we liever #eindelijkweereenseenheerlijkavondjevoormezelfmeteenglaswijneninspirerendboek. Van #mijnbabyheeftaanéénstukdoorgehuildvandaag maken we liever #iksmeltvanliefdevoorditmooiezoetslapendeminimensje, etcetera… Bij wijze van spreken dan, want deze onzin hashtags slaan natuurlijk nergens op.

Nu is het tijd om even in de spiegel te kijken: doe ik eigenlijk ook mee aan de eenzijdigheid van de berichten die ik plaats? Jazeker. Daar kan ik niet omheen en dat zal ik ook niet proberen. Zo zal ik bijvoorbeeld nooit foto’s posten van alle poepluiers die ik meermalen per dag verschoon (want: eetlustbedervend). Ik plaats geen berichten over de onenigheden die ik soms met mijn man heb (want: te privé). Ik schrijf niks over het gezeur of geruzie tussen en met mijn kinderen (want: te veel klaagzang). Ik plaats überhaupt liever niks als ik niet iets noemenswaardigs meemaak (want: te saai). Je begrijpt ‘m wel. Ook ik maak liever een post van een leuke gebeurtenis of een foto waarop één van mijn kroost een stralende glimlach vertoont. En die standaard alles-veel-mooier-makende filters: yep, ook daar maak ik me ‘schuldig’ aan.

Ik was me van dit misleidende fenomeen en mijn eigen deel hieraan weer pijnlijk bewust na een dagje ‘statten’ met ons gezin. Het was mooi weer (lees: plakkerig warm en benauwd). De activiteiten die we hadden gepland vielen allemaal om de een of andere reden behoorlijk tegen, inclusief het eten dat we nuttigden in dat van-te-voren-online-uitgezochte-en-zo-leuk-uitziende-vegan-restaurantje.

De kinderen lieten zich uit vermoeidheid continu tillen en stonden behoorlijk in ‘zeurmodus’, waardoor we aan het einde van de dag allebei moe waren en spierpijn hadden. De dag was echt niet stom, maar zeker minder rooskleurig dan gehoopt. Nu maak ik tijdens uitjes graag foto’s van onze drie kinderen. Ook deze dag had ik weer een aantal plaatjes geschoten van die schattige snoetjes.

’s Avonds uitgeput op bed scrolde ik nog even door de geschoten foto’s (daar gaat alweer de regel: ‘geen telefoon in bed’). Wat een mooie blije gezichtjes… Ik besloot een Facebookpost van vandaag te maken: de kinderen dansend in een fontein, een ‘selfie’ met mijn middelste kind die heel lief zijn armpjes om mijn nek sloeg, foto’s bij het restaurantje en nog een romantische waarop ik tevreden mijn hoofd laat rusten op de schouder van mijn man. Ik heb er weinig verhaal bij geschreven, omdat de foto’s ‘voor zichzelf spraken’. Al was het net dat ze mijn hele vriendenlijst een heel ander verhaal leken te vertellen…

volgende week: De column van Marijke Tennant