Column nr: 7
“Paula, wat vind jij eigenlijk van…?” “Oh, goh.. Nou ja, eh…” Ik haal mijn schouders op. “Nee, ik vind er eigenlijk niet zo veel van.” “Oh…” Hij tuurt naar de grond. Een ongemakkelijke stilte valt. Misschien had de persoon in kwestie net lang over deze vraag nagedacht om een boeiend gesprek met mij aan te gaan. Helaas: ik had er niet zo’n uitgesproken mening over, ik heb me er niet genoeg in verdiept om er iets waardevols over te zeggen of het benoemde onderwerp ligt te ver buiten mijn aandachtsgebied. Of ik vind gewoon dat ik er niet zoveel van te vinden heb. Eén van deze vier opties voldoet meestal als ik ergens geen mening over heb.
Ik heb het losgelaten, het overal-een-uitgesproken-mening-over-te-hebben. Het is niet zo dat niks me interesseert of dingen me koud laten. Nee hoor, eerder het tegenovergestelde. Er zijn een hoop zaken waar ik een sterke mening of overtuiging over heb. Een aantal onderwerpen intrigeren me zo dat ik er eindeloos over door kan praten of lezen. Voor een aantal zaken loop ik echt warm of heb ik een passie of grote interesse. Maar er zijn ook talloze onderwerpen die buiten mijn aandachtsgebied liggen, waarvan ik niet de behoefte heb me er goed in te verdiepen of er veel tijd en aandacht in te steken. En dus heb ik over deze zaken ook geen gefundeerde mening. En ik heb het moeten loslaten om dit los te laten. En eigenlijk vind ik dat heerlijk: kunnen zeggen – in volle overtuiging – dat ik ergens niet zo’n uitgesproken mening over heb. Ik sta niet langer met mijn mond vol tanden, ik heb er simpelweg ‘geen mening over ‘. Dat lijkt misschien hetzelfde, maar dat is het naar mijn mening niet.
Toch voelt het niet-hebben-van-een-mening-over-alles-en-iedereen in mijn huidige leefruimte een beetje ongemakkelijk. Ik ben op mijn 11e van Maastricht naar de Randstad verhuisd. Ik was op zich wel gewend dat mensen over het algemeen ergens iets van vonden, maar hier in het westen werd het ook nog eens (meestal zonder blad voor de mond) uitgesproken. Dat was voor mij best een cultuurshock, die wat ongemakkelijke situaties heeft opgeleverd.
Er zijn héél veel meningen in dit land, die vaak ook nog eens als waarheid worden beschouwd. Mensen durven zich vaak stellig uit te spreken, en dat levert in mijn beleving niet altijd de meest opbouwende gesprekken op. Ik blijf me erover verbazen hoe sterk de bakker zich uitspreekt over de politieke besluitvorming, de schoenmaker over het huidige hypotheekstelsel, de slager over het falen van de politie en hoe half Facebook’end Maassluis een betere planning in gedachten heeft voor de Hoekse Lijn. 17 miljoen inwoners, 17 miljoen deskundigen, zo lijkt het soms.
Deze maand hebben we afscheid moeten nemen van mijn lieve oude oma. Zij had ook een sterke mening. Over de heerlijke appelwangetjes van mijn kinderen, waar ze zo graag in kneep. Over de schatten van zusters in het verzorgingstehuis. Over haar verdriet van het leven met een zwaar demente echtgenoot. Over haar grote liefde voor deze man. Over de muziek waarvan ze zo genoot en over haar rotsvaste vertrouwen in haar Heere. Dat (en ongetwijfeld nog wel meer waar ze mij niet per se mee wilde lastigvallen) waren haar aandachtsgebieden. Het lijkt eenvoudig. Maar die eenvoud bewonderde ik in haar.
Een mening ergens over hebben is waardevol. Geen mening ergens over hebben is soms nóg waardevoller. Maar hé, trek je hier vooral niet te veel van aan, het is mijn mening maar…
2 Reacties
Het is inderdaad heel vermoeiend en onnodig om, als niet zakenkundige in bepaalde onderwerpen, een mening te hebben. Onbewust bezwaard het je ziel en geeft het gewicht aan je rugzak wat zelfs tot zieke kan leiden. Ook ik ben geïnteresseerd in de wereld om mij heen maar ook zeker in mijn gemoedsrust.
En dit is dan mijn mening waar niemand wat mee hoeft maar wel kan als de behoefte er is.
“Mijn Mening”
Ik zat gistermiddag gezellig met een paar voetbalvrienden de een was voor Ajax de ander voor Feyenoord de derde neutraal, deze vroeg mij wat vindt jij eigenlijk van dat ze een standbeeld willen oprichten voor Giovanni van Bronckhorst.
Nou zei ik dat vind ik helemaal niks, waarom vroeg hij, hij heeft toch vijf prijzen gepakt
in 5 Jaar en het is een kind van de club met een Feyenoord hart.
Waarop ik hem antwoorde hij heeft twee keer de beker gewonnen met allemaal gelootte thuiswedstrijden de 3 keer dat de beker niet werd gewonnen is Feyenoord uitgeschakeld in een uitwedstrijd er zal vanavond wel weer een thuiswedstrijd geloot geloot worden en kampioen is hij geworden met een opvlieging van Dirk Kuyt in de laatste wedstrijd, geluk en totale off days van Ajax en PSV.
Hij heeft in vijf Jaar nog niet een keer in de competitie van Ajax gewonnen vanmiddag wordt de 10e keer en heeft Feyenoord niet beter laten voetballen in die vijf jaar.
Ik hoop voor Gio en de supporters en iedereen die een Feyenoord hart heeft dat hij daar vanmiddag een eind aan maakt met een klinkende overwinning dan gaan we weer praten over een standbeeld(je).
Hij en de Ajax fan deelden mijn mening de Feyenoorder na wat tegenstribbelen!
Verder heb ik nog een mening over de opvolging van Giovanni van Bronckhorst,
“Het Gouden Trio”, John de Wolf, Jeroen Rijsdijk en Dogan Corneille (met alle respect voor Henk Fraser en Dick Advocaat) en Feyenoord gaat weer serieus meedoen om de titel met een paar juiste versterkingen!