column nr 21

Als u dit leest is de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen bekend. Op het moment dat ik aan mijn column begin, dinsdag,  moeten we nog gaan stemmen. We kunnen (nog) gaan stemmen zonder dat beveiliging nodig is. Ik denk dat iedereen wel een beetje moe is van de verkiezingsretoriek. Deze keer dus een heel andere column.

Vier weken geleden zag de wereld er nog heel anders uit, het lijkt voor mij wel jaren geleden. We nemen zoveel als vanzelfsprekend aan, ons huis, ons land zonder oorlog, gaan stemmen, onze familie en vrienden, ons leven en vooral onze gezondheid. De wereld van mijn gezin kwam in één klap op zijn kop te staan toen bekend werd dat één van mijn kinderen een niet te genezen bijzondere spierziekte heeft. Dan slaat de angst toe, die ik moet loslaten om sterk en tot steun te zijn voor mijn familie, want leeftijd maakt geen verschil, ik blijf altijd moeder.

Talloze vragen bestormen mij. Hoe zijn de vooruitzichten? Levensverwachting? Kan hij nog werken? Kan hij blijven wonen in zijn flat zonder lift? Kan hij zijn huis nog betalen? En hoe kunnen wij hem helpen? 

Loslaten, malen helpt niet. Kan hij het: zijn huidige leven loslaten, zich aanpassen, accepteren wat hem overkomt?

Dit was de tweede keer dat ik als het ware verdoofd was. Het dringt niet direct door, ik dacht dat zijn dingen die ik alleen in de krant lees, die overkomen mij toch niet?
De eerste keer was in 1974 toen de vader van mijn kinderen stierf. En onlangs toen mijn oudste kleinzoon voor de deur stond en zei Kom we gaan naar Delft, waar ik opgevangen werd door mijn dochter met het nieuws.

Het is nooit te laat om te leren, dat heb ik wederom ervaren.

Loslaten is vaak een nieuw begin, angst loslaten. Luisteren en (proberen) te doen wat die ander wil, niet altijd makkelijk. Zelf ben ik geneigd om mij terug te trekken en het bordje gesloten op te hangen. Net als mijn favoriete dier, de kat, die zoekt ook een plekje en verstopt zich tot ie beter is of om te sterven. Dat hebben we alle drie wel in een of andere vorm. Soms wordt ook wel eens vergeten dat moeders ook gewoon mensen zijn en nobody is perfect nietwaar, dus moeders ook niet, en dat moet ik ook mezelf wel eens voorhouden.

Onderstaand gedichtje is niet van mij, maar hier en daar door mij veranderd.

Loslaten

Loslaten betekent niet je je niet meer betrokken voelt,
Maar ik kan het niet voor een ander doen.
Loslaten is niet mijzelf losmaken
maar het besef dat ik een ander niet kan besturen.
Loslaten is niet een ander wat toestaan
maar hem leren door ervaren.
Loslaten is machteloos toegeven.
Want het resultaat is niet van mij afhankelijk.
Loslaten is niet een ander willen veranderen of hem
de schuld geven, maar het beste van mijzelf proberen te maken,
en de ander te accepteren
Loslaten is niet meer zorgen voor,
Maar zorg hebben om.
Loslaten betekent niet meer vasthouden,
Maar steunen
Loslaten is niet oordelen
Maar de anderen de kans geven zichzelf te zijn.
Loslaten betekent niet meer alles willen regelen,
Maar anderen de kans geven de werkelijkheid onder ogen te zien
Loslaten betekent niet ontkennen,
Maar aanvaarden.
Loslaten betekent niet langer willen schelden of twisten,
Maar eigen tekortkomingen zoeken en verbeteren.
Loslaten is niet
Alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals die komt en daar dankbaar voor zijn
Loslaten is niet iedereen bekritiseren en bedisselen
Maar proberen te worden waarvan ik droom
Loslaten is niet het verleden betreuren.
Maar vertrouwen hebben in en leven naar de toekomst.

Loslaten is de ander laten zijn wie hij is of wil zijn en meer liefhebben.
Liefde kan ook soms ook echt loslaten zijn, loslaten in liefde, met en in respect voor de ander.

Editor's Rating

Er zijn geen woorden nodig om onze waardering toe te lichten. Een moedig verhaal van een moeder die het ook niet allemaal in de hand kan houden. Wij wensen haar familie dat het ten goede mag keren.
Bea Scheurwater

Bea Scheurwater

Stelt vragen die tot nadenken | schrijft op VerenOfLood | Columnist 9-2016 t/m 9/2021

7 Reacties

  1. Cindy
    25 maart 2018 at 23:11

    Het valt niet mee, dat leven. En toch zijn er soms lichtpuntjes die weer even helpen om verder te knokken. Je kunt t, dat weet iedereen die jou kent. Je hebt elkaar, dat is het belangrijkste.

  2. Dick Pasterkamp
    23 maart 2018 at 20:35

    Bea wat een verschrikkelijk bericht. Soms zijn er situaties waar ik geen woorden voor kan vinden. Daar is dit er een van. Wij wensen je veel sterkte en moed.

  3. Aad Rieken
    23 maart 2018 at 07:42

    “Loslaten Dat Moet Je Kunnen,
    Liefde Is Wat Wij Jou Gunnen!”

  4. Suze van Rossen
    22 maart 2018 at 15:59

    Mooi gedicht. Heel veel sterkte!

  5. bea scheurwater
    22 maart 2018 at 13:58

    Dank Sjaak en Hans.

  6. Sjaak Speijer Hellingkade 4 , 3144 EJ Maassluis. 0653295341
    22 maart 2018 at 13:39

    Helaas moet je de sterkste zijn , maar ik weet zeker dat je het kan handelen. Bij dat soort zaken denk ik vaak aan mijn oma ( werd 96 ), die al haar kinderen verloor. In de jaren 70, toen bijna iedereen nog gelovig was, zei oma :”de Heer zal nog wel een opdracht voor mij hebben “. Ik heb nooit een traan bij haar gezien. Zal ze wel gedaan hebben toen ik weg was. Ik wens je veel moed op dit trieste pad.

  7. Hans van der Burg
    22 maart 2018 at 08:26

    Heel veel sterkte Bea !