Moeders zijn maar irritante wezens. Ze willen dat je dingen doet, waar jij ab-so-luut het nut niet van inziet. Maar omdat die onnuttige dingen gekoppeld zijn aan hun bizarre regels, moet je je er nog aan houden ook…

Je spullen niet laten slingeren of je kamer opruimen, bijvoorbeeld. Maar het ligt daar best. Je hebt het morgen weer nodig.

Je gordijnen openen en je bed rechttrekken? Nah ja… Vanavond kruip je er weer in.

Alle vieze kleding in de wasmand…. Waarom? De shirts die je, na veel wikken en wegen, toch maar niet hebt aangetrokken, kun je daar immers ook prima dumpen. Dan komen ze ‘vanzelf’ weer schoon en gestreken in de kast. Simpel. Je moet het niet moeilijker maken dan het is.

Alles weet ik er van: ik had namelijk ook zo’n moeder. Nu niet meer, maar vroeger vond ik haar echt weleens irritant, met haar regels en ideeën.

Overleven

Zo moest ik ook nog eens per se een muts dragen als het een beetje had gevroren. Een van bruin en oranje wol gebreid exemplaar met zo’n ‘gezellig’ wiebelende pompon er bovenop. Belachelijk! Ik zag het al voor me. Met die muts op mijn hoofd zou ik het mikpunt van spot worden op het schoolplein. Dat zou ik niet o-ver-lé-ven.

Mijn moeder wilde echter niets van mijn protest horen. Al mijn argumenten – dat het kriebelde, dat mijn haar er statisch van zou worden, dat het ding niet paste bij mijn jas en tot slot mijn belangrijkste reden, dat ik zou worden uitgelachen – werden tezamen met de muts strak over mijn oren getrokken. Geen ontkomen aan.

Tenminste … dat dacht zij. Want, zodra ik me uit haar zicht wist, trok ik de muts snel af om het verfoeide geval samen met mijn moeders tegenargumenten – dat het juist zo leuk stond, dat het zo lekker warm was, dat ik anders ziek zou worden – in het verste hoekje van mijn tas te stoppen.

Met koude, rode oren kwam ik aan op school, maar ik had tenminste geen muts op. Niemand trouwens. Maar niemand had natuurlijk ook zo’n moeder…

Juist omdat ik zo goed weet hoe moeders kunnen zijn, had ik me stellig voorgenomen om zelf nooit zo’n muts-van-een-moeder te worden. Echt, ik had het me zó ont-zet-tend voorgenomen…

Vanmorgen

Vanmorgen keek ik mijn, na veel discussie, uiteindelijk sjaal- en mutsloze jongens na en betrapte ik me erop dat ik toch weer álle bedden rechttrok en álle gordijnen opende.

Vanmorgen propte ik de wasmachine vol, maar dat maakte de wasmand niet eens veel leger, dus wist ik dat er nog vele draaien zouden volgen.

Vanmorgen vouwde ik de voorraad sjaals en mutsen netjes op en deed ze in een zak, klaar om weg te brengen; ze hebben ze waarschijnlijk toch nooit meer nodig.

Vanmorgen bedacht ik me dat ze mijn regels gewoon aan hun laars lappen, net als ik dat zelf deed.

Vanmorgen kwam ik, na zestien jaar moederschap, tot de bittere conclusie dat, ondanks mijn dapper pogen, ik helaas toch ben uitgegroeid tot een irritante ‘mutsmoeder’.

Precies als alle moeders dus…

Irma Moekestorm

Irma Moekestorm

Woensdagcolumnist | Schrijver | Dichter bij www.knipoog.nu

19 Reacties

  1. Nelleke
    12 februari 2016 at 10:01

    Wat een heerlijk gemuts weer, nu ik oma ben herken ik bij mezelf dat het voor kleinkinderen zelfs nog mutseriger kan. Gevalletje hopeloos.