Column(1): De baas in huis

Toch een beetje gek: ik had mij als columniste op dinsdag aangemeld en nu blijkt mijn mannetje zich ook te hebben aangemeld… nádat hij mijn eerste onderstaande column had proefgelezen.

Ik had een tijdje geleden tegen Ko gezegd dat het goed voor hem zou zijn als hij ook zijn zieleroerselen op papier zou zetten. Ik kon niet vermoeden dat hij zich – zonder mijn medeweten – ging aanmelden als invalcolumnist. En dan blijkt hij ook nog eerder aan de beurt te zijn én in de top10 over december te staan. Het moet niet veel gekker worden. Hij handelt zonder overleg met mij en gaat voor zijn beurt.

Nu doet hij dat wel vaker, dus echt gek kijk ik er niet van op. Je weet hoe dat met de meeste mannen gaat. Mijn moeder zaliger zij altijd: “Mannen doen eerst en denken dan pas na. Of ze denken niet na, laat staan dat ze zelf bedenken wat ze moeten doen. Als wij vrouwen er niet waren, liep alles in het honderd. Wij denken aan veel denken tegelijk. Wij vrouwen houden alles in de gaten. Wij zijn in feite de kapitein op het schip.”

En gelijk heeft ze nog steeds. Als je eens wist hoe vaak ik mijn mannetje alles moet voorkauwen. Schat heb je de vuilcontainer klaargezet? Heb je het gras al gemaaid? Heb je jouw schoenen al gepoetst? Heb je de oude kranten al weggebracht? Heb je de rekeningen al betaald? Heb je Piet al teruggebeld? Enzovoort. Ik ben de hele dag maar aan het sturen.

Herkennen jullie dat, dames? En worden jullie daar ook zo moe van? Mannen blijven kinderen, in mijn ogen. Wij vrouwen zijn de echte baas in huis!

Ik heb ooit jaren geleden geprobeerd Ko op te voeden tot een zelfstandige man, maar er was geen beginnen aan. Hij probeerde het wel, maar ik moest hem ieder keer corrigeren, ieder keer aanvullen. Ik zag het meteen en dus zat ik als een bok op de haverkist er bovenop! Ik wilde niet dat hij de fout inging. Wat dat betreft ben ik een perfectionist. Ik belde hem zelfs op zijn werk de eerste jaren. Het was wel een beetje gênant, want aan de andere kant van de lijn hoorde ik gegrinnik, terwijl Ko zei: “Ja schat, is goed schat, ik zal het doen schat”. Hij wilde het dus wel doen, maar stelde mij toch steeds weer teleur.

Ik besloot daarom na tien jaar proberen dat ik voor hem zou zorgen, opdat hij niet met zo een raar todo lijstje zou rondlopen. Ik doe daarom ook heel veel zelf. Al jaren.

“Laat Cobi het maar regelen” , zegt Ko altijd. Gelukkig accepteert Ko mijn leiding en daar ben ik blij om. Op die manier is er bij ons in huis zelden gekibbel.

PS Uiteraard moet hij zijn columns eerst aan mij voorleggen, want ik wil niet dat hij baarlijke onzin schrijft.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗