Even paniek bij de email van Kimberley: “Ik hoop dat je het niet erg vindt. Door tijdgebrek heb ik geen kopij voor een column, maar …. ik heb zelf een gastcolumnist
geregeld. Benieuwd wat Maassluis van Robin’s column vindt.

column nr: 1

Moet ik dit nou wel doen?  Voor de twijfelaars onder ons kan deze titel pijnlijk herkenbaar zijn. Ondergetekende kan het weten, want hij is zelf ook een flinke twijfelaar. Bij ieder nieuw ding wat op mijn pad komt denk ik als eerste “Ja, maar wat als..”, soms een paar milliseconden, soms dagen lang.

Een goed voorbeeld hiervan is het schrijven van deze column. Toen Kimberly mij vroeg om een keer een gastcolumn te verzorgen, vroeg ik mij meteen af waarover ik het dan zou moeten hebben. Wat heb ik nou voor interessants te melden? En wat nou als alles wat ik schrijf gewoon heel saai is? Voor ik het wist kwam dat o zo bekende gevoel weer naar boven: langzaamaan voel je dat de vlinders in je buik uit hun cocon komen om eens even lekker rond te fladderen. Top.

Op dit soort momenten probeer ik altijd te denken aan mijn theaterervaringen. Precies datzelfde gevoel komt namelijk naar boven op het moment vlak voordat de voorstelling begint. Daar sta je dan. In de donkere coulissen. Je hoort het publiek binnenkomen en plaatsnemen in de comfortabele theaterstoelen. Dan gaat het zaallicht uit, de spots aan en nu is het aan jou om de voorstelling te laten beginnen. Je hebt geen keus, je moet op, dus je zet de stap maar gewoon.

Door die eerste stap van donker naar licht wordt de hele vlinder kolonie spontaan wakker. Ondertussen voel je vanuit dat grote donkere gat voor het podium ook nog eens vele paren ogen naar je kijken, als er nu iets fout gaat zit iedereen er met zijn neus bovenop. Met een trillerig stemmetje zeg je je eerste tekst en langzaamaan lukt het om iets meer te ontspannen. Eén voor één vinden die vlinders in je buik de weg naar buiten en beginnen vrolijk door de lucht te vliegen. Plots merk je dat het eigenlijk best prima gaat. En het is nog leuk ook!

Je zegt je laatste zin, het licht gaat uit en heel even is het helemaal stil. Het gevoel van trots wat er dan over je heen komt is onbeschrijfelijk. In die paar seconden voordat het applaus begint komt het besef: “Het is mij gewoon gelukt!” Maar, waarom zou ik dit gevoel beperken tot die drie keer in een jaar dat ik een voorstelling speel? Dit kan ik toch elke keer doen als ik die vlinders voel ontwaken? “Gewoon” die stap richting dat grote enge podium zetten en gaan.

De afgelopen paar jaren probeer ik steeds meer zo te denken. Wanneer ik voel dat die vlinders wakker worden ga ik de uitdaging aan en laat ik ze vrij. Hierdoor heb ik onlangs dingen kunnen bereiken, als de onzekere twijfelaar die ik ben: Interviews afnemen voor mijn bachelor scriptie en daardoor afstuderen, een stage lopen om daar uiteindelijk een fantastische baan naast mijn studie aan over te houden, een bestuursjaar bij mijn toneelvereniging en binnenkort starten met een master in een totaal andere richting dan mijn bachelor. En daarbovenop: deze column!

Ik verwacht niet dat die vlinders ooit helemaal weg zullen gaan. Maar dat is ook niet erg, ergens zijn ze ook wel gezellig. En anders is het ook maar zo saai, toch?

Daarmee is de laatste tekst voor deze column bijna gezegd. Het licht is al aan het dimmen. Ik neem een vlinder op mijn vinger, kijk er even naar en kijk hem na als hij zijn vleugels uitslaat en de wijde wereld invliegt. Wat er hierna gebeurt zal de tijd uitwijzen. Wie weet blijft het bij een eenakter, wie weet komt er een succes reprise. Dat maakt ook niet zoveel uit, ik heb het toch gewoon gedaan ondanks alle twijfels, en daar gaat het uiteindelijk om.


© PR

Robin Sterrenburg

Robin Sterrenburg

ROBIN STERRENBURG| Marketing & publiciteit bij Stadsgehoorzaal Vlaardingen | Media en Journalistiek, MA | Algemene Cultuurwetenschappen, BA

2 Reacties

  1. Aad Rieken
    9 augustus 2019 at 08:40

    “Welkom Rob-in Sterrenburg!”

  2. Marja Gerkema
    9 augustus 2019 at 08:25

    Het is een mooie vlinder geworden!